Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Συγκλονιστικό βίντεο από την αποκόλληση παγόβουνου στη Γροιλανδία

Συγκλονιστικές εικόνες από την αποκόλληση παγόβουνου από παγετώνα της Γροιλανδίας, η οποία συνοδεύτηκε από ένα τεράστιο κύμα, κατέγραψε με την κάμερά του ο Jens Møller, ο οποίος ανάρτησε στη συνέχεια στο YouTube.

Πάντως, παρά την ορμή του νερού, το σκάφος στο οποίο επέβαινε η ομάδα δεν αναποδογυρίστηκε.

Παρότι το παγόβουνο στο παραπάνω βίντεο δεν αποτελεί το πρώτο, ούτε το μεγαλύτερο που αποκολλάται από παγετώνα της Γροιλανδίας, το νησί βρίσκεται αντιμέτωπο με σημαντικές αλλαγές. Πρόσφατα στοιχεία από δορυφόρο δείχνουν ότι οι επιφάνειες πάγων της Γροιλανδίας λιώνουν χωρίς προηγούμενο. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, το ποσοστό της επιφάνειας του στρώματος πάγου που έλιωσε αυξήθηκε από 40 σε 97.

Ο υπεύθυνος του προγράμματος κρυόσφαιρας της NASA Τομ Βάγκνερ δήλωσε στη huffingtonpost.com πως υπάρχουν αποδείξεις ότι η Γροιλανδία χάνει πάγο, πιθανότατα λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, γεγονός που συμβάλλει σημαντικά στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών.

Δραματικές αλλαγές συνέβησαν επίσης νωρίτερα αυτό το μήνα, όταν ένα γιγάντιο παγόβουνο αποκολλήθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους παγετώνες της Γροιλανδίας. Δορυφόρος της NASA παρατήρησε την αποκόλληση του παγόβουνου, που έχει μέγεθος διπλάσιο από το Μανχάταν.
Διαβάστε περισσότερα "Συγκλονιστικό βίντεο από την αποκόλληση παγόβουνου στη Γροιλανδία"

Αθλιότητες στο Λονδίνο aka Φουστριλίκια των Άγγλων


Στο Λονδίνο και κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνέβησαν αθλιότητες σε βάρος της Ελλάδος, που παραδόξως (;) δεν είδαν το φως της δημοσιότητας.

Οι περισσότερες περιγραφές και τα διάφορα σχόλια έμειναν στην κακουγουστιά της «παράστασης», ή στην εκ μέρους των διοργανωτών προπαγανδιστική επιχείρηση εξιδανίκευσης της αποικιοκρατικής χώρας τους...
 Ορισμένοι στην Ελλάδα επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά μόνο μία από τις πολλές αθλιότητες που συνέβησαν.

Αυτή ήταν όταν ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Ζακ Ρογκ ξέχασε τους ύμνους για την Ελλάδα στην Αθήνα, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, και προχθές με θράσος ανακοίνωσε ότι «οι Αγώνες γύρισαν στο σπίτι τους…». Δηλαδή ότι το «σπίτι» των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι η Αρχαία Ολυμπία, η Αθήνα και η Ελλάδα, αλλά …το Λονδίνο!!!

Πέραν όμως από την αθλιότητα αυτή υπήρξαν κι άλλες πιο σοβαρές:

Πρώτον οι διοργανωτές, που είχαν την ευθύνη της τηλεοπτικής κάλυψης, υποχρεωτικά έδειξαν την ελληνική ομάδα να εισέρχεται πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά την έδειξαν λιγότερο από όλες τις άλλες ομάδες και δεν παρουσίασαν καθόλου τους Έλληνες στις θέσεις των επισήμων που την χειροκροτούσαν. Την έδειξαν για χρόνο λιγότερο ακόμη και από τα μικροσκοπικά κράτη, όπως λ.χ. τα Βανουάτου και Σαιν Κιτς! Επίσης έδειξαν, παράλληλα με την παρέλαση της κάθε ομάδας, τις επίσημες εκπροσωπήσεις όλων των 203 συμμετεχουσών χωρών, πλην της ελληνικής!

Δεύτερον δεν έγινε η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας μαζί με αυτές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της διοργανώτριας χώρας. Η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας τυπικά γίνεται πάντοτε προς τιμήν της χώρας, που είναι η πηγή του Ολυμπισμού. Στο Λονδίνο όμως δεν έγινε έπαρση της Ελληνικής σημαίας και ως εκ τούτου δεν ακούστηκε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος, αλλά μόνο εκείνος της Μεγ. Βρετανίας.

Τρίτον δεν εψάλη ο Ολυμπιακός Ύμνος του Σπύρου Σαμάρα, σε στίχους του Κωστή Παλαμά, που ακούστηκε στους Πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών, το 1896. Το 1958 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να είναι ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος και να ψάλλεται κατά την έναρξη και τη λήξη των Ολυμιακών Αγώνων. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που εψάλη ήταν αυτοί της Ρώμης, το 1960, και έκτοτε εψάλλετο ανελλιπώς σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλιστα στο Σίδνεϊ, το 2000, εψάλη στα ελληνικά από ελληνική χορωδία και στο Πεκίνο, το 2008, επίσης στα ελληνικά, και μάλιστα από παιδική κινεζική χορωδία! Σε όλες τις άλλες χώρες, όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο ύμνος εψάλη στη γλώσσα τους. Ντροπιαστική εξαίρεση αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου, το 1972, και τώρα του Λονδίνου, όπου ο Ολυμπιακός Ύμνος αποδόθηκε μόνο από ορχήστρα, που μάλιστα στο Λονδίνο ήταν και αθέατη… Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία υποτίμησαν τον Ολυμπιακό Ύμνο, που είναι ένα σημαντικό πολιτισμικό στοιχείο της σύγχρονης Ελλάδας. Τυχαίο;…

Τέταρτη αθλιότητα. Πριν από τη δήλωση για τη «μεταφορά του σπιτιού των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο» ο κ. Ζακ Ρογκ προέβη σε μία ακόμη αθλιότητα σε βάρος της Ελλάδας. Όταν ερωτήθηκε κατά πόσο το Λονδίνο είναι έτοιμο να διοργανώσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, παρέλειψε την Αθήνα και μίλησε για το Πεκίνο! Είπε συγκεκεριμένα: « Θα ήθελα να πιστεύω ότι από την άποψη της ετοιμότητας οι αγώνες αυτοί είναι στην ίδια θέση με αυτή του Σίδνεϊ και του Πεκίνου σίγουρα, για να μιλήσω για τους πιο πρόσφατους Ολυμπιακούς…». Πάλι ο κ. Ρογκ ξέχασε τους επαίνους και τους ύμνους προς την Ελλάδα για την επιτυχία της προετοιμασίας και το άριστα που της έδωσε στον δημόσιο λόγο του κατά την τελετή έναρξης των Αγώνων στην Αθήνα. Και η εξασθενημένη μνήμη του έχει τη σημασία της, δεδομένου ότι η Ελλάδα για να επιτύχει στην διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων σπατάλησε εκατομμύρια Ευρώ, που την έσπρωξαν ταχύτερα και βαθύτερα στη σημερινή κρίση.

Πέμπτη αθλιότητα. Όταν εισερχόταν η Ολυμπιακή Φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο ο εκφωνητής σημείωσε ότι έφτασε εκεί αφού διέτρεξε μια διαδρομή 22.000 χλιομέτρων… Δεν είπε ούτε λέξη από πού ξεκίνησε για να φτάσει στο Λονδίνο. Δεν είπε λέξη για την Ολυμπία, το λίκνο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο εκφωνητής και όσοι είναι πίσω από αυτόν εφάρμοσαν τη λογική της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία προβάλλονται μόνο οι ιδέες της νέας εποχής και παραλείπονται οι ρίζες και οι πολιτισμικές παραδόσεις, καθώς και οι αξίες που τις ξεπερνούν ή/και είναι αντίθετες τους.

Από τον Βάκωνα και τον Νίτσε έως τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε Άγγλοι, Γερμανοί και γενικά η Δύση δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ένας ολιγάριθμος λαός, όπως ο Ελληνικός, με τόσα ελαττώματα και τόσες αδυναμίες που του προσάπτουν, είναι ο απ’ ευθείας απόγονος και πνευματικός θεματοφύλακας ενός μοναδικού θησαυρού, του Ελληνικού πολιτισμού, που δεν μπορούν να πλησιάσουν, ούτε μπορούν να οικειοποιηθούν, όσο κι αν προσπαθούν. Του πολιτισμού που είναι η βάση και του δικού τους πολιτισμού, όπως τον ερμήνευσαν μέσα από τη δική τους λογική. Η ευκαιρία φέτος για όλους αυτούς ήταν μοναδική. Απαξιωμένη από την οικονομική και κοινωνική κρίση η Ελλάδα, δέχεται με βάναυσο τρόπο την περιφρόνηση τους, περιφρόνηση που παρουσιάστηκε με όλο το φρικιαστικό της πρόσωπο στο Λονδίνο, κατά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πειράζει. Πρώτον οι Έλληνες πρέπει να πεισματώσουμε και να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Δεύτερον να τους δικαιολογήσουμε τους Άγγλους για τα συμπλέγματα τους. Είναι πραγματικά αξιολύπητοι. Και τρίτο να μην ενοχλούμαστε από τη συμπεριφορά τους, γιατί γνωρίζουμε ότι όσο και να προσπαθήσουν η αλήθεια λάμπει και το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος / antibaro.gr

Πηγή 
Διαβάστε περισσότερα "Αθλιότητες στο Λονδίνο aka Φουστριλίκια των Άγγλων"

Οι πιο σέξι αθλήτριες των Ολυμπιακών!



Francesca Piccinini βόλεϊ, Ιταλία

Leryn Franco ακόντιο


Melanie Adams επί κοντώ

Amy Acuff, άλμα εις ύψος


Darya Klishina, μήκος


Elisa di Francisca, ξιφασκία

Victoria Pendleton ποδηλασία


Alicia Sacramone
Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Οι πιο σέξι αθλήτριες των Ολυμπιακών!"

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Έσβησαν την Ολυμπιακή Φλόγα!!!

Οι γκάφες των Αγγλων συνεχίζονται. Αφού έχασαν τα κλειδιά του «Γουέμπλεϊ», έσβησαν και την Ολυμπιακή Φλόγα για να μπορέσει να μετακινηθεί σε άλλο τμήμα του σταδίου.

Η φλόγα είναι σε ένα περίτεχνο καζάνι και αφού είχε σβηστεί άναψε και πάλι σήμερα το πρωί στις 9.00 ώρα Ελλάδος. Οι Βρετανοί έσβησαν την Ολυμπιακή Φλόγα (φυλάχθηκε σε ένα από τα φανάρια που χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια της λαμπαδηδρομίας) στις 1.14 τα ξημερώματα για να βάλουν το καζάνι σε άλλο σημείο του σταδίου.

Αξιοσημείωτο, είναι πως η Ολυμπιακή φλόγα πρέπει να καίει σε όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και τοποθετείται σε σημείο που να είναι ορατή και από ανθρώπους που βρίσκονται εκτός του σταδίου. Σε αντίθεση, οι διοργανωτές τοποθέτησαν την φλόγα στο κέντρο του σταδίου.

Ο διευθυντής επικοινωνίας των διοργανωτών, Τζάκι Μπροκ – Ντόιλ επιβεβαίωσε ότι όντως το καζάνι είχε σβήσει. Αυτή είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που σβήνει η φλόγα.


Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Έσβησαν την Ολυμπιακή Φλόγα!!!"

Ασθένεια “ζακχαρώδης διαβήτης”: γιατί τη λέμε έτσι;


Ο ζακχαρώδης (γράφεται και σακχαρώδης) διαβήτης είναι μια πάθηση που, με απλά λόγια, χαρακτηρίζεται από τη συγκέντρωση ζακχάρου στο αίμα.

Ο ελληνικός όρος “διαβήτης” είναι, πλέον, παγκόσμιος και για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε αυτόνομος δίχως τον προσδιορισμό “ζακχαρώδης” και σαφέστατα δεν έχει καμία σχέση με γεωμετρικά όργανα και άλλα ευτράπελα

Ο ζακχαρώδης διαβήτης στην αρχαιότητα ονομαζόταν “Δίψα” ή “Διψάκο”, γιατί οι ασθενείς έπασχαν από ακατάσχετη δίψα και έπιναν συνεχώς νερό. Το β’ αιώνα μ.Χ. ο Έλληνας γιατρός Αρεταίος από την Καππαδοκία θα πρωτοχρησιμοποιήσει τον όρο “διαβήτη” από το ρήμα “διαβαίνω”, γιατί, λόγω της πολυουρίας, το νερό που έπινε ο ασθενής “διάβαινε”, αποβαλλόταν δηλαδή, από το σώμα σχεδόν ταυτόχρονα. Η ονομασία “διαβήτης” χρησιμοποιήθηκε και καθιερώθηκε στη Δύση από τους Λατίνους ως Diabetes.

Mόλις το 1675 ο Αγγλος ιατρός Thomas Willis (1621-1675) θα δοκιμάσει τη γεύση των ούρων και θα διαπιστώσει ότι η γεύση τους είναι “σε υπέροχο βαθμό γλυκά, σαν να είναι ποτισμένα με μέλι ή ζάχαρη”. Ο Thomas Willis προσθέτει το όνομα “Σακχαρώδης” στο Διαβήτη (Diabetes Mellitus < μέλι, γλυκό) και θα προτείνει την κατάποση και γευσιγνωσία των ούρων ως διαγνωστικό μέσο για το ζακχαρώδη διαβήτη.

Έτσι πίνοντας και ξαναπίνοντας τα ούρα θα διαπιστωθεί ότι το σάκχαρο των ούρων είναι γλυκόζη (ταυτόσημη με τη γλυκόζη των σταφυλιών).

Σχετικό άρθρο στο 24grammata.com κλικ εδώ
Διαβάστε περισσότερα "Ασθένεια “ζακχαρώδης διαβήτης”: γιατί τη λέμε έτσι;"

Εδέσματα και γαστριμαργικές συνταγές των Αρχαίων Ελλήνων

Στα γεύματα και στα δείπνα τα τραπέζια ήταν γεμάτα με ψωμί, με κρέατα και χορταρικά, κι ακόμη με ελιές, πίτες, γλυκίσματα και φρούτα. Φυσικά και με άφθονο κρασί. Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια (που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα ‘τρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος). Για το έτνος, δηλαδή τη σημερινή φάβα, ξετρελαινόταν ο Ηρακλής, και ο Αριστοφάνης δεν χάνει την ευκαιρία να τον σατιρίσει:

Ήρθες, αγαπητέ Ηρακλή; Πέρασε μέσα.
Η Περσεφόνη μόλις έμαθε ότι έφτασες,
αμέσως βάλθηκε να ζυμώνει καρβέλια,
έβαλε δυο τρεις χύτρες στη φωτιά
με όσπρια τριμμένα και φάβα, και στη θράκα
ένα ολάκερο βόδι • ψήνει ακόμη
γλυκά και πίτες. Μα πέρασε μέσα.
(«Βάτραχοι» 503-507)

Μια γενική όμως ιδέα για τις γνωστές στους αρχαίους τροφές παίρνουμε απ’ τους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου (Δ , 7):

Γιατί, τι λείπει απ’το σπίτι μας, ποία καλά, δεν είναι γεμάτο οσμές συριακής σμύρνας κι από ευχάριστο καπνό λιβανιού, δεν σε ευφραίνει να βλέπεις μάζες ψωμιού από λεπτό αλεύρι, τρυφερά χταπόδια, λουκάνικα, ώς και πάχος, φούσκες, βραστά σέσκλα και φύλλα, φάβα και σκόρδα, μαρίδες, σκουμπριά, ενθρυμματίδες, φάρο καιχόνδρο, κουκιά, λαθούρια, αρακά, ρόβη, μέλι, τυρί, γεμιστά άντερα ως και σιτάρια, καρύδια, πληγούρι, ψητές καραβίδες, ψητά καλαμάρια, βραστό κέφαλο, σουπιές βραστές, βραστή σμέρνα, κωβιούς βραστούς, ψητές παλαμίδες, ψητές φυκίδες, βατράχους, πέρκες, συνόδια, γάδους, ρίνες, ψησσιά, γαλέον, κούκον, φίσσες και νάρκες, κομμάτια σελάχι, κηρήθρες, σταφύλια, σύκα, γλυκίσματα, μήλα, ακράνεια, ρόδια, ρίγανη, μήκωνα, αχλάδια, κνήκον, ελιές, τσίπουρα, γαλατόπιτες, πράσα, αμπελόπρασα, κρεμμύδια, φνστή, βολβούς, γουλιά, σίλφιον, ξύδι, μάραθο, αυγά, φακή και τα τζιτζίκια, χυμούς, κάρδαμο, σουσάμι, κουαλούς, αλάτι, πίννες, πεταλίδες, μύδια, στρείδια και χτένια, μεγάλους τόνους. Και κοντά σ’ αυτά αμέτρητο πλήθος από πουλιά, πάπιες, φάσσες, χήνες και σπουργίτια, τσίχλες, κορυδαλούς, κίσσες και κύκνους και ελεκάνους, σουσουράδα, μια γερανό. Για ‘σένα θα είν’ εκεί κρασιά λευκά, γλυκό εγχώριο, ευχάριστο, ο καπνίας.

Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ μάρκετ.

Από τα απαραίτητα, στο τραπέζι, ήταν και το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλαίστρες, για ν’ αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους. Ο Παυσανίας, ο μεγάλος περιηγητής της αρχαιότητας, επαινεί, στα «Φωκικά», το λάδι της Τιθορέας:

Το λάδι που βγάζει η χώρα των Τιθορέων είναι λιγότερο σε ποιότητα, απ’ εκείνο που βγάζει η περιοχή της Αττικής και της Σικυώνας. Στη χροιά του όμως και στη γεύση, είναι ανώτερο από το λάδι της Ιβηρίας και της νήσου της Ιστρίας.

Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας. Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματα τους. Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι ήταν το γάλα και το τυρί, που όμως ήταν στις πόλεις από τα σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί. Πολλές φορές, για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που ‘βραζε, ένα κωναροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος. Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως έβρισκαν αυτό το είδος της διατροφής χωριάτικο (όπως και σήμερα). Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα ‘τρωγαν οι Κρητικοί από την εποχή του Μίνωα.

Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, τα παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης. Για τη φτωχολογιά οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη τις απέφευγε! Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή (οι αρχαίοι είχαν να λένε για τη λαιμαργία του) ήταν από μπιζέλια. Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.
Ας ακούσουμε όμως μερικά «διαφημιστικά εδέσματα» του Αριστοφάνη:

ΛΑΜΑΧΟΣ: Φέρε μου παστό μες σ’ ένα φύλλο.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Πιάσε μου φύλλα• εκεί ψήνω τα ψάρια.
(«Αχαρνής», 1198-1199)

Γυναίκα, βράσε μπόλικα φασόλια, ρίξε και στάρι,
φέρε μας λίγα σύκα (…)
Ας φέρει κάποιος απ’ το σπιτικό μου
την τσίχλα και δυο σπίνους• είχε κι ανθόγαλο
και τέσσερα κομμάτια λαγού.
(«Ειρήνη», 1144-1145, 1149-1150)

Κι αλλού στο ίδιο έργο:

Η κότα ψήθηκε
το παστέλι του σουσαμιού ζυμώθηκε
Τις τσαπέλες με τα σύκα
και τις θρούμπες τις ελιές.

Τα κρέατα ήταν πανάκριβα, παρά τις πολλές θυσίες που γίνονταν για τους θεούς. Φθηνότερο, συγκριτικά, ήταν το χοιρινό, που για τους φτωχούς όμως ήταν κι αυτό απλησίαστο. Στην ύπαιθρο βέβαια έτρωγαν συχνότερα κρέας, αφού μπορούσαν να θρέψουν στις αυλές τους και τους κήπους πουλερικά, γουρουνόπουλα, κατσίκια κι αρνιά. Απέφευγαν να τρώνε χοιρινά μυαλά, γιατί τους το απαγόρευαν οι φιλόσοφοι (Αθήναιος, Β 72), σχυριζόμενοι ότι «όποιοι τρώνε απ’ αυτά είναι σαν να τρώγουν κουκιά στις κεφαλές όχι μόνο των γονέων αλλά και των άλλων απαγορευμένων πραγμάτων».

Οι Αθηναίοι, πλούσιοι και φτωχοί, είχαν μεγάλη αδυναμία στα θαλασσινά και στα όστρακα. Μεγάλη ζήτηση είχαν στην αθηναϊκή αγορά παστά ψάρια από τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο και φυσικά κάθε τι που ‘φτανε από την κοντινή λίμνη της Κωπαΐδας. Μια σκηνή στους «Αχαρνής», όπου ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τον Δικαιόπολι ν’ αγοράζει ψάρια από Βοιωτό ψαρά, είναι αρκετά εύγλωττη:

ΔΙΚΑΙΟΠΟΛ1Σ: Μμ! αν φέρνεις τέτοια νοστιμάδα,
την πιο γλυκιά που υπάρχει, δός μου
τα χέλια να καλωσορίσω αμέσως.
ΘΗΒΑΙΟΣ: Νιράιδα ζηλεμέν’ της Κουπαΐδας
βγε και καλοχιραίτισι τουν ξένον.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Ω! Πολυπόθητε και πολυαγαπημένε
λαχταριστέ μεζέ της κωμωδίας,
μας ήρθες πια, μεράκι των φαγάδων.
Το φυσερό, τη σκάρα φέρτε, δούλοι.

Και τα χέλια, όμως, ήταν πανάκριβα, αφού, γύρω στο τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα, στοίχιζαν τρεις δραχμές το ένα, όσο κόστιζε κι ένα μικρό γουρουνόπουλο, ποσό μεγάλο για την εποχή. Για το λαό, όμως, οι σαρδέλες του Φαλήρου ήταν το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο -ψωμί. Κάθε αύξηση της φαληρικής σαρδέλας έβαζε σ’ ανησυχία το φτωχόκοσμο.

«Και συμβούλεψα να υποσχεθούμε στην Αρτέμιδα την Αγρότιδα χίλια κατσίκια, αν οι σαρδέλες έκαναν, την επομένη, εκατό στον οβολό», λέει («Ιππής») ο αλλαντοπώλης Αγοράκριτος, εκφράζοντας έτσι και την αγωνία του λαού για την ακρίβεια.

Οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας, παρά την αποστροφή του Ομήρου. Ο Φλασελιέρ σημειώνει ότι η λέξη όψον αρχικά σήμαινε ό,τι τρώμε μαζί με το ψωμί, αλλά σιγά σιγά πήρε μια άλλη σημασία και κατέληξε να σημαίνει ψάρι. Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν ο κυκεώνας, που προαναφέραμε, το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.

Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν. Στους «Ιππής» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρει επίσης τον «κάνδυλο», ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, τον «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.

Ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Λυόμενο», μια τραγωδία που δεν σώθηκαν παρά λίγοι στίχοι της, ξαφνιάζει τους Αθηναίους:

Μα οι Σκύθες οι φιλόνομοι που τρώνε τυρί αλογίσιο ανάκατο με γάλα.

Μια σπέσιαλ συνταγή σάλτσας, με την οποία γαρνίρανε τα φαγητά μας δίνει ο Αθήναιος:

Χύσε από πάνω σίλφιο, χύσε ξύδι,
χύσε ακόμη λάδι, τρίψε τυρί
ρίξε από πάνω λίπη και σάλτσες ζεστές.

Τα «θυλήματα» που αναφέρονται απ’ τον Αριστοφάνη στην «Ειρήνη», ήταν χοντροαλεσμένο αλεύρι από στάρι ή κριθάρι, βρεγμένο με κρασί και λάδι. Μ’ αυτό ραντίζανε το σφαχτάρι ενώ ψηνόταν. Ο κάθε χυλός ήταν από τα προσφιλή φαγητά για το φτωχόκοσμο. Που διαφημίζονταν κατάλληλα, ακόμη και από ένα στωικό φιλόσοφο, όπως ο Χρύσιππος, στην «Περί καλού» πραγματεία του (Αθήναιος, Δ 47):

Χυλός από βολβούς – φακές
είναι σαν αμβροσία
στης παγωνιάς το κρύο.

Στις θυσίες ετοίμαζαν κι ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το ‘λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι. Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ’ ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας2 (βιβλ. 9), ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το ‘ριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.

«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας,κυρίως στη περιοχή της Αυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε. «Μυττωτός», πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γίνονταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα. Οι Αθηναίοι απέφευγαν ν’ αρχίσουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα.

Σχετικά με την ετοιμασία ενός δείπνου, να τι μας άφησε ο Φερεπράτης (Αθηναίος ηθοποιός και ποιητής, του 4ου π.Χ. αιώνα), στο «Δουλοδιδάσκαλο»:

Πώς ετοιμάζεται το δείπνο; πέστε μας;
Λοιπόν σας λέω, έχετε ένα κομμάτι χέλι,
καλαμαράκια και αρνί, ολίγο λουκάνικο
βραστά πόδια και συκώτι, παϊδάκια
και πουλιά, κοτόπουλα και τυρί που ‘ναι
μέσα στο μέλι, κι από κρέατα ένα μέρος.
(Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί Γ 49)

Ένα καλό τραπέζωμα μας παρουσιάζει και ο Αριστοφάνης («Εκκλησιάζουσαι» 838-845).

Τα τραπέζια είναι έτοιμα και γεμάτα με όλα
τ’ αγαθά και τα κρεβάτια στρωμένα
με χαλιά και προβιές. Μες στις κανάτες
ανακατεύουν το κρασί, οι μυροπώλισσες
περιμένουν στην αράδα • τα ψάρια κομμένα
φέτες ψήνονται, οι λαγοί στις σούβλες,
ξεφουρνίζουν τις πίτες, πλέκονται στεφάνια,
καβουρντίζουν ξερούς καρπούς κι οι πιο νέες
βράζουν στις χύτρες τη φάβα.

Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους άλλους Ελληνες. Ακόμη και τις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθουσιάσει τουςΣπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι από ψωμί. Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν ν’ αντέξουν στη σπαρτιατική λιτότητα.

«Το πρώτο πιάτο», λέει ο γιος του Αριστοφάνη Νικόστρατός (ποιητής κι αυτός), «από τα μεγάλα, θα προηγηθεί με σκαντζόχοιρο (εχίνον) λακέρδα ως και κάππαριν, μια θρυμματίδα, φέτα, παστό ψάρι ως κι ένα βολβό μέσα σε μια σάλτσα πολύ πικάντικη» (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί Δ 10).

Πηγή
M. Μότσιας ~ Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες
http://krasodad.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα "Εδέσματα και γαστριμαργικές συνταγές των Αρχαίων Ελλήνων"

Αλάτι: το «ψυγείο» της αρχαιότητας

 γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Αλάτι (χλωριούχο νάτριο, NaCl )

Η αρχαία ελληνική λέξη «ο άλς» ( γεν. του άλατος) δεν πρέπει να συγχέεται με το « η άλς», γεν. της αλός (: η θάλασσα), αν και αυτές οι δύο λέξεις ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Από το θέμα αλ. παρήχθησαν οι λέξεις: θάλασσα, αλιεύς, Άλιμος, αλυκή, άλμη, αιγιαλός (> μεσ. : γιαλός), παραλία, Αγχίαλος, Αλόνησος και πολλές άλλες. Με την ίδια ρίζα πέρασε και στα λατ.: als, ιταλ. :sale, γαλλ. :sel, αγγλ.: salt, γερμ.:salz

Χωρίς το χλωριούχο νάτριο ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να ζήσει. Το αλάτι μπορεί να είναι είτε ορυκτό, είτε θαλασσινό. Το θαλασσινό αντλείται, με εξάτμιση, από τις αλυκές. Γνωστές στην αρχαιότητα ήταν οι αλυκές της Αναβύσου, της Βραυρώνας, των Μεγάρων. Σήμερα, λειτουργούν και στην Καλλονή, Πολυχνίτου (Λέσβος), Κίτρους ( Πιερίας), Μεσολόγγι, Λευκάδα, Μήλο.

Oι Έλληνες και οι Ρωμαίοι προσέφεραν το αλάτι στις θυσίες προς τους θεούς. Ήταν σύμβολο λεπτότητας, χάριτος και ευθυμίας (απ΄εδώ, ίσως, η μεταγενέστερη φράση της Κ. Διαθήκης : «υμείς έστε το άλας της γης»). Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή και η φράση το «Αττικό άλας» ( για να δηλώνει το λεπτό και ευφυές Αττικό Πνεύμα)

Τα αλίπαστα (τα ταρίχη)

Το αλάτι, αν και δεν έχει αντισηπτικές ιδιότητες έχει, όμως, ασηπτικές και γι αυτό δεν επιτρέπει την ανάπτυξη μικροργανισμών. Έτσι, από την αρχαιότητα, το χρησιμοποιούσαν για τη συντήρηση των τροφίμων. Το αλάτι ήταν το «ψυγείο» της αρχαιότητας, τα αλίπαστα (ή τα ταρίχη) ήταν για τους αρχαίους τα «κατεψυγμένα» ψάρια της εποχής μας.

Οι Αρχαίοι Αθηναίοι υπερεκτιμούσαν τα αλίπαστα ψάρια, τα οποία εισήγαγαν από την Ισπανία, τη Σικελία, του Εύξεινου Ποντου. Ο Αιλιανός (XVIII, 32) περιγράφει τη μεταφορά των οξυρύγχων της Κασπίας: «με καμήλες μέχρι τον Εκβάντα ποταμό και απ΄ εκεί με πλοία μέχρι τα λιμάνια μας». Πάστωναν, κυρίως, τον τόννο, τον οξύρυγχο, την παλαμίδα, το σκόμβρο, τη ζύγαινα, τη σφυρίδα (κεστρεύς), τον κολιό κ.α.. Το να τρως αλίπαστα μεταξύ των εδεσμάτων ήταν δείγμα ευπορίας (τα ταρίχη καλής ποιότητας ήταν πανάκριβα, ο «τάριχος αντακαίος» ήταν κάτι αντίστοιχο με το σημερινό χαβιάρι (< ταριχαβγιάριον < ταριχος + αβγό) και προερχόταν από την επεξεργασία του αντακαίου, από τον Δούναβη ή τον Δνείπερο. Η Πυθιονίκη έγινε τραγούδι (ζηλόφθονο), στην αρχαία Αθήνα, γιατί είχε εραστές τους γιούς ενός ταριχοπώλη και τις έφερναν άφθονα ταρίχη.

Αντίθετα, ήταν φτηνά τα παστά δεύτερης διαλογής: «ο ημίνηρος ή ημιτάριχος», για τον οποίο χρησιμοποιούσαν τη μισή ποσότητα αλατιού. Φτηνός, επίσης, ήταν και «ο ακρόπαστος», (δηλαδή, ο πολύ ελαφρά αλατισμένος τάριχος). Ο φτωχός λαός έτρωγε τα «ουραία ταρίχη», δηλαδή το παστό από την ουρά του ψαριού. Στον Ξενοκράτη διαβάζουμε ότι έτρωγαν τα ταρίχη ωμά (συνήθως), αφού τα βουτούσαν στο γλυκό νερό και τα συνόδευαν με ρίγανη. Τα πιο νόστιμα αλίπαστα ήταν αυτά που προέρχονταν από νεαρά, άπαχα ψάρια: «τα ωραία ταρίχη». Αυτά τα τελευταία τα τηγάνιζαν, τους έριχναν διάφορα καρυκεύματα και τα «έσβηναν» με άσπρο κρασί. Οι πολλές ποικιλίες των ταρίχων φανερώνουν την εκτίμηση που έτρεφαν σ’ αυτά οι Αρχαίοι Έλληνες : «ο λεπιδωτός τάριχος» ( με τα λέπια), «ο τιλτός τάριχος» (χωρίς λέπια), «ο ωμοτάριχος» (το μέρος του ψαριού γύρω από τον ώμο, το κεφάλι), «το υπογάστριον».

Κυρίως, όμως, φέρνουν κοντά μας έναν λαό γεμάτο ζωή και δημιουργικότητα, την αστείρευτη δύναμη του ανθρώπου για επιβίωση και δημιουργία, μια Ελλάδα ανθρώπινη (που γλεντάει και γεύεται όλα τα καλά του κόσμου και μάλιστα χωρίς τις δικές μας τεχνολογικές ανέσεις), μια ζεστή ανάσα του παρελθόντος, διαφορετική από τον βαρύγδουπο Ακαδημαϊσμό των σχολείων μας, που οδήγησαν πολλές γενιές στα πιο βαθιά …χασμουρητά

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Αλάτι: το «ψυγείο» της αρχαιότητας"

Πώς ο ωκεανός «αιχμαλωτίζει» CO2

Το πώς ο Νότιος Ωκεανός «αιχμαλωτίζει» και αποθηκεύει τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα κατάφεραν να εξηγήσουν Βρετανοί και Αυστραλοί ερευνητές, βάσει στοιχείων που συλλέχθηκαν την τελευταία δεκαετία. Η σημαντική αυτή ανακάλυψη εκτιμάται ότι θα συμβάλλει στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.

Όπως αναφέρει το econews.gr, οι ωκεανοί αναχαιτίζουν την κλιματική αλλαγή ρουφώντας τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την καύση των ορυκτών καυσίμων.

Ο Νότιος Ωκεανός θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες δεξαμενές διοξειδίου του άνθρακα, απορροφώντας μέχρι και το 40% της συνολικής ποσότητας co2 που αποθηκεύεται στις θάλασσες.

Ωστόσο, μέχρι σήμερα οι ερευνητές δεν γνώριζαν πώς ακριβώς λειτουργούσε ο μηχανισμός της αποθήκευσης, λόγω της κινητικότητας και του τεράστιου μεγέθους του Νότιου Ωκεανού.

Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, τα ρεύματα που μεταφέρουν το διοξείδιο του άνθρακα από την επιφάνεια στα κατώτερα στρώματα εμφανίζονται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα σε όλο τον ωκεανό, σε αντίθεση με όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Παράλληλα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι συνδυαστικά οι άνεμοι, τα ρεύματα και οι δίνες δημιουργούν τεράστια «χωνιά» που στέλνουν το διοξείδιο του άνθρακα στα βαθύτερα στρώματα του ωκεανού, όπου αποθηκεύεται για δεκαετίες ή και αιώνες.

Μάλιστα βρήκαν πως ορισμένα από τα ρεύματα που βυθίζουν το διοξείδιο του άνθρακα στον ωκεανό φτάνουν σε πλάτος τα 1.000 χιλιόμετρα.

Σε άλλα σημεία τα ρεύματα επιστρέφουν το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα ως μέρος του φυσικού κύκλου.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Νότιος Ωκεανός είναι μια γιγάντια δεξαμενή άνθρακα, που απορροφά κάθε χρόνο 1,5 δισεκατομμύριο μετρικούς τόνους ισοδύναμου διοξειδίου του άνθρακα, δηλαδή πάνω από τις ετήσιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου της Ιαπωνίας.

Οι επιστήμονες ανησυχούν τώρα ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη ενδέχεται να καταστρέψει αυτούς τους φυσικούς μηχανισμούς αποθήκευσης, προκαλώντας αλλαγές στους ανέμους και τα ρεύματα των ωκεανών.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Πώς ο ωκεανός «αιχμαλωτίζει» CO2"

Το Κολοσσαίο... της Πίζας: Επικίνδυνη κλίση πήρε το αρχαίο στάδιο

Το αρχαίο Κολοσσαίο της Ρώμης, όπου οι μονομάχοι αγωνίζονταν για τη ζωή τους, γέρνει κατά περίπου 40 εκατοστά από τη νότια πλευρά του και οι αρχές της πόλης εξετάζουν αν χρειάζεται να προχωρήσουν κατεπειγόντως σε εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του μνημείου.

Οι ειδικοί εντόπισαν για πρώτη φορά ότι το Κολοσσαίο είχε πάρει κλίση πριν από περίπου ένα χρόνο και τους τελευταίους μήνες το έχουν θέσει υπό... παρακολούθηση, ανέφερε η Ροσέλα Ρέα, η διευθύντρια του μνημείου, σε άρθρο που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Κοριέρε ντέλα Σέρα.

Ο Πύργος της Πίζας, το διάσημο επικλινές μνημείο της Ιταλίας, είχε κλείσει επί περίπου μία δεκαετία και ξανάνοιξε για το κοινό το 2001 καθώς οι μηχανικοί προσπαθούσαν να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη πτώση του και να τον κάνουν πιο ασφαλή για τους επισκέπτες.

Η Ρέα ζήτησε από το Πανεπιστήμιο Λα Σαπιέντσα της Ρώμης και από το περιβαλλοντικό γεωλογικό ινστιτούτο IGAG να μελετήσουν το φαινόμενο. Ταυτόχρονα έχουν ξεκινήσει και μελέτες για τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο μνημείο η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στους γύρω δρόμους.

Ο καθηγητής Τζόρτζιο Μόντι προειδοποίησε πάντως ότι ενδέχεται να έχει δημιουργηθεί κάποια ρωγμή στα θεμέλια, κάτω από το αμφιθέατρο. Αν επιβεβαιωθούν οι υποψίες του θα χρειαστεί οπωσδήποτε κάποιου είδους παρέμβαση αλλά, όπως είπε, είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πει ποια θα ήταν η πλέον κατάλληλη.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Το Κολοσσαίο... της Πίζας: Επικίνδυνη κλίση πήρε το αρχαίο στάδιο"

Να απαγορευτεί η χρήση του ονόματος «Ολυμπιακοί Αγώνες» από το κλειστό club της ΔΟΕ

Του Κώστα Ροδινού
 Oι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου είχαν την τελετή έναρξης που τους αξίζει! Λίγο απο χολυγουντιανό glamour, κάτι από british …culture, λίγο από eurovision και grammy’s και  gala επωνύμων! Από την άποψη αυτή μια χαρά ήταν το θέαμα! Άλλωστε, κάθε χώρα δείχνει αυτό που έχει, έστω και μέρος απ’ αυτό που μπορεί να οικειοποιηθεί και ας ανήκει σε άλλους!
Όμως, η τελετή έναρξης, έστω και κατά λάθος, μας έστειλε και το μήνυμα των αγώνων, το οποίο προφανώς και ουδεμία σχέση έχει με τα Ολυμπιακά Ιδεώδη.  Το μήνυμα, λοιπόν, ήταν οτι όλα επιτρέπονται για να κερδίσεις. Και ..παράκαμψη, με minicooper, και αν πάλι δεν τα καταφέρεις, μια τρικλοποδιά στον προπορευόμενο, πάντα αποδίδει!
Μας το έδειξε ο Mr Bean! Mα, ο Mr Bean είναι κωμικός!  Θα σπεύσουν να με κατακεραυνώσουν κάποιοι. Και έκανε χιούμορ!
Φυσικά, χιούμορ έκανε! Και η Βούλα Παπαχρήστου έκανε χιούμορ, αλλά το χιούμορ της εκλήφθη ως …ρατσιστικό σχόλιο και αποσύρθηκε από τους αγώνες με εντολή του …αθάνατου Ισίδωρου, ο οποίος ξεπέρασε κάθε όριο υποκρισίας, παραδίδωντας μαθήματα ηθικολογίας!
Το δεύτερο μήνυμα είναι αυτό των καθαρών αγώνων. Και εδώ γίναμε πρωτοσέλιδο. Και  άλλοι αθλητές βρέθηκαν ντοπέ, αλλά η Ελλάδα είναι brand name που πουλάει! Έτσι ακόμα και ο …Richard Quest μπορεί να ασχολείται με το θέμα!
Αν ο κ. Ρόγκ και η παρέα  που διαχειρίζεται τα εκατομμύρια από τα έσοδα των αγώνων, ειλικρινά πιστεύουν οτι είναι ….καθαροί, δεν έχουν παρά να κάνουν μια απλή κίνηση: Να ελέγξουν τους παίκτες του ΝΒΑ που απαρτίζουν την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ. Γιατί, από το 1992, που εμφανίστηκε η μια και μοναδική Dream Team, η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες ..εξαιρείται από ελέγχους dopping;
Γιατί αυτή η σκανδαλώδης μεταχείριση;  Γιατί  απλούστατα η ομάδα προσφέρει  show, το show  φέρνει χορηγούς, οι χορηγοί χρήματα και αυτό είναι το ζητούμενο για τη ΔΟΕ! Όταν τ’ άλλα  περί ολυμπιακών ιδεωδών είναι κούφια λόγια! Τα χρησιμοποιούν ως αφορμή να πιάνουν στα δίκτυα τα μικρά ψάρια τα οποία επιδεικνύουν κάθε φορά με το ζήλο του πρωτάρη ψαρά, ενω τα μεγάλα θηράματα κυκλοφορούν ελεύθερα!
Έτσι η Ελλάδα έχει δυο επιλογές. Η πρώτη να συνεχίσει ως έχει και να ….ικανοποιείται επειδή παρελαύνει πρώτη. Να «ντοπάρει»  και τους αθλητές της και να παίρνει κανένα μετάλλιο. Όμως, επειδή η …τεχνογνωσία παράγεται αλλού, θα την …παθαίνει. Το dopping βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από το …antidopping!  Οσοι κάνουν χρήση παλαιών σκευασμάτων, δεν μπορούν να κρυφτούν από τους νέους ελέγχους! Δεν θα καταλάβω ποτέ μου πώς ο πατέρας-προπονητής έδινε dopping στο παιδί του! Δεν μπήκε στο κόπο να διαβάσει τις  παρενέργειες;
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν θέλουμε, στ’ αλήθεια, να συμμετέχουμε σ’ αυτό το πανάκριβο πανηγύρι; Για να κερδίσουμε τί; Την πρόσκαιρη δόξα από κάποιες νίκες; Το κόστος είναι δυσανάλογο της προσπάθειας που καταβάλλεται και των πόρων που αναλώνονται.
Αυτό που κάνει η ΔΟΕ δεν είναι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι κάτι σαν τους Good Will Games που επιχείρησε, με τη συνδρομή της Coke και του CNN, να επιβάλλει ο Τed Turner.
Η δεύτερη επιλογή μας είναι να διαχωρίσουμε  τη θέση μας από  τη «μπίζνα» που κάθε τετραετία «τρέχει» ο κ. Ρόγκ και η παρέα του. Ξέρω πώς  αυτό το σύστημα που σιτίζεται πλουσιοπάροχα από τους αγώνες παθαίνει αλλεργία στη σκέψη, αλλά πρόβλημά τους!
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι  το πανάκριβο show  των ….αθανάτων (τι ύβρις κι αυτή!) έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό, που λίγες χώρες πλέον θα μπορούν να αναλάβουν το κόστος διοργάνωσής του.  Πρόκειται για ένα δεινόσαυρο που είναι ζήτημα χρόνου να καταρρεύσει. Βέβαια, θα υπάρχουν πρόθυμοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω τη ματαιοδοξία τους, αλλά τα όρια έχουν ξεπεραστεί και ο αριθμός των προθύμων θα ελατούται. Ώσπου να περιοριστεί τόσο πολύ, που θα γίνει προνόμιο των ολίγων και θα έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη φιλοσοφία των Αγώνων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν ακόμα ήταν πρωθυπουργός, είχε την διορατικότητα να προτείνει την μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Ελλάδα. Η πρόταση έπεσε στο κενό γιατί τα συμφέροντα ήταν και είναι πολλά και οι Αγώνες μια επικερδέστατη επιχείρηση, την οποία διαχειρίζεται ένα πολύ κλειστό κογκλάβιο. Ισχύει και εδώ το «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»! Το θεωρώ  σχεδόν αδύνατο να συναινέσουν.
Όμως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν κληρονομιά και παρακαταθήκη της Ελλάδος. Έχει, επομένως, όφελος και συμφέρον να τους διαφυλάξει.
Υποθέτω, ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί δικαστήριο που θα κάνει δεκτό το αίτημά μας να απαγορευτεί η χρήση του ονόματος «Ολυμπιακοί Αγώνες» από το κλειστό club της ΔΟΕ, όμως, κανένας δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει να τους δίνουμε τη Ολυμπιακή Φλόγα!
Ας το τολμήσουμε! Μια τέτοια ενέργεια, ίσως  αποτελέσει την αρχή, τουλάχιστον για ν’ ανοίξει η συζήτηση για το μέλλον των Αγώνων. Και αυτή η συζήτηση μας αφορά.
Το δεύτερο είναι να εξετάσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο, ανά τετραετία να οργανώνουμε τους δικούς μας Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αρχαία Ολυμπία. Όχι βέβαια …..«αγώνες Γιάννας», αλλά ένα λιτό πρόγραμμα που να σέβεται τα αρχαία ιδεώδη.
Ουδείς δικαιούται  να μας το απαγορεύσει. Δεν θα είναι εύκολο γιατί το σύστημα των «αθανάτων» έχει ισχυρά ερείσματα παντού, αλλά η Ολυμπία έχει  ένα τόσο ισχυρό συμβολισμό, μια μοναδική και απαράμιλλη έλξη, που στο τέλος θα κερδίσει.
Μπορεί μάλιστα η πρότασή μας αυτή να αποτελέσει και διέξοδο στα προβλήματα που η ΔΟΕ θα κληθεί να διαχειριστεί στο άμεσο μέλλον σχετικά με τη γιγάντωση και το κόστος των Αγώνων.
Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Να απαγορευτεί η χρήση του ονόματος «Ολυμπιακοί Αγώνες» από το κλειστό club της ΔΟΕ"

Η επιλεκτική ευαισθησία της Αριστεράς και η Βούλα Παπαχρήστου


Σε μια χώρα μισοκατεστραμμένη με ημερήσιο δελτίο αυτοκτονιών, τρείς-τέσσερις την ημέρα (σ.σ. οι περισσότεροι, φουνταριστοί από τα μπαλκόνια) φαίνεται ότι…έσταξε η ουρά του γαιδάρου, επειδή μια πιτσιρίκα, αστέρι στον αθλητισμό, φλερτάρει με τον ακραίο εθνικισμό ή ανταλλάσσει χαζά τσιτάτα με τους φίλους της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
vula papsaxrhsΌταν μιλάμε για ηλικίες των 20 και 22, η έννοια της «παραβατικής απόκλισης», επιδέχεται διασταλτικής ερμηνείας, μέχρι εκεί που δεν πάει. Και ασφαλώς η έννοια της τιμωρίας οφείλει να είναι πρωτίστως παιδευτικού και δευτερευόντως κατασταλτικού χαρακτήρα.
Υπό αυτή την λογική ο αποκλεισμός της πρωταθλήτριας στο τριπλούν, Βούλας Παπαχρήστου από την κορυφαία αγωνιστική εκδήλωση της Ολυμπιάδας, με αφορμή ένα φτηνό καλαμπούρι που θα μπορούσε εύκολα να έχει αποδέκτες, αντί τους Αφρικανούς, τους Πόντιους ή τις…ξανθές, αποδεικνύει την αριστερόστροφη επιλεκτική ευαισθησία και εν τέλει την αφόρητη πολιτική υποκρισία που ταλανίζει την σύγχρονη Ελλάδα.
Περισσότερο όμως εξοργιστική και από την ίδια την «τιμωρία», είναι η ιδιότυπη σύνθεση του κονκλάβιου των…τιμητών που την επέβαλλαν. Ποιοι ήταν λοιπόν οι «δικαστές» της Βούλας;  Θα σας πώ αμέσως:  Μια φτιασιδωμένη γεροντοκόρη του Κολωνακίου, που νομίζει ότι είναι η σύγχρονη ιέρεια της (ροζ) Αριστεράς , ένας πυροβολημένος βουλευτής-πολιτευτής, που παριστάνει στα 60 του, τον… ποιητή της σεξουαλικής απελευθέρωσης  και  κάτι καλοταϊσμένοι που αυτοαναγορεύτηκαν  παράγοντες εθνικής εμβέλειας στον αθλητισμό.
Προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο αν η Βούλα Παπαχρήστου είναι «ελληνόψυχη» ή ξημεροβραδιάζεται με τον Κασιδιάρη. Στο βαθμό που δεν πουλάει πρέζα και δεν κλέβει το βιος του διπλανού, ένας νέος μπορεί να διαλέγει τις παρέες του απ’ όλο το φάσμα του κοινωνικού, πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος. Και να μοιράζεται με αυτές τις απόψεις του, τις ανησυχίες του, έστω και το στραμπουληγμένο χιούμορ, μέσα από ομαδικές διαδικασίες στο σύγχρονο «μαζικό τηλέφωνο» που καλώς ή κακώς, προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ολυμπιονικών που ως άνθρωποι είχαν συγκεκριμένες «ιδιορρυθμίες», συχνά μάλιστα και ξεσπάσματα που άγγιζαν τα όρια της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ουδείς διανοήθηκε να συνδέσει αυτά τους τα χαρακτηριστικά με τις αθλητικές τους επιδόσεις και το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αγώνες.
Δυστυχώς στην Ελλάδα βρέθηκαν οι ανεγκέφαλοι για να κάνουν, ως μη όφειλαν, αυτή τη διασύνδεση, με κίνδυνο να καταστρέψουν εν μία νυκτί, την αθλητική καριέρα μιας 20χρονης. Ακριβώς γιατί το σύγχρονο κηφηναριό που αποτέλεσε το…δικαστικό σώμα παραπομπής της Βούλας, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους κόπους, την αυτοπειθαρχία και τις στερήσεις που έχει υποβληθεί ένα κορίτσι για να γίνει πρωταθλήτρια. Αυτοί που την έκριναν, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Πολιτικοί κηφήνες και παρατρεχάμενοι ήταν, που τους βόλεψε ή τύχη και τώρα παριστάνουν τους υπερευαίσθητους σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Δυστυχώς αποδείχθηκε πώς δεν υπάρχει και κυβέρνηση που να πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας για να μαζέψει όλο αυτό το…αληταριό της ηθικοπλαστικής υποκρισίας.  Έφτασαν να ποινικοποιήσουν το χιούμορ και τις ιδεολογικές αποκλίσεις οι μεταλλαγμένοι 60άρηδες της μεταπολίτευσης που συμβολίζουν όχι τα  ολυμπιακά ιδεώδη, αλλά  το κατακάθι της Ελλάδας που πεθαίνει. Ντροπή…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Διαβάστε περισσότερα "Η επιλεκτική ευαισθησία της Αριστεράς και η Βούλα Παπαχρήστου"

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Το έγκλημα του Διονύσου,1909


έρευνα/συγγραφή: Μανώλης Δημελλάς

Μια πρωτότυπη δημοσιογραφική/ιστορική έρευνα του Μανώλη Δημελλά παρουσιάζεται από το 24grammata.com. Ανασύρονται από τα δημοσιογραφικά αρχεία παλαιοί ανεξιχνίαστοι και μυστηριώδεις φόνοι, της Αθήνας μιας άλλης εποχής. Μια Αθήνα που χάθηκε οριστικά και πήρε μαζί τον κόσμο και τον υπόκοσμο της.

Μια Αθήνα διαφορετική από καθωσπρεπισμούς, σεμνοτυφίες, αγνές και γραφικές ψυχές και καθώς πρέπει οικογενειάρχες. Μια Αθήνα ικανή να διεγείρει τη ψυχή του νέου συγγραφέα για να γράψει τη διαχρονικότητα του καλού και του κακού. Να γράψει, με άλλα λόγια, Δοκιμές του σύγχρονου ιστορικού ή αστυνομικού μυθιστορήματος. Η παρακάτω ιστορία είναι η πρώτη από μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων στις αρχές του 1900. Σύντομα ακολουθούν και άλλες από τον Μ. Δημελλά ή όποιον άλλον αναγνώστη επιθυμεί να συνεισφέρει σ αυτήν την έρευνα

Ένας ξεγραμμένος φόνος


Είμαστε στην δεύτερη Κυριακή του Ιούλη, μα εκατό χρόνια πίσω, στα 1909, είναι τόση η ζεστή που κανένας δεν είχε όρεξη και κέφι για παιγνίδια.

Έστριβαν νωχελικά την δεκάρα με τα στοιχήματα, κορώνα ή γράμματα,
έτσι για να έχουν άστοχες πονταρισιές.

Μοναχά ο Βασίλης παίζει με ζήλο, στα σοβαρά. Παίζει για να μην χαλάσει το λιγοστό μαζεμένο χρήμα. Έχει μια σιγουριά που γράφεται στο περίεργα νηφάλιο πρόσωπο του.

Γιατί σήμερα είναι τόσο ήρεμος, βέβαιος για την επιτυχία, τόσο που περιμένει με καρτερικότητα να τους τα πάρει όλα. Τα καταφέρνει περίφημα, είναι η δικιά του Κυριακή.

Το 1909 είναι που γεννιέται το μανιφέστο του φουτουρισμού από τον Μαρινέττι, επίσης η φημισμένη 9η συμφωνία και πιο ολοκληρωμένη, από τον Μάλερ που η απιστία του τον έφερε για μια και μοναδική συνεδρία στο ντιβάνι του Φρόιντ.

Στην Ελλάδα οι απεργίες των φθισικών καπνεργατών του Βόλου, το πτυχίο νομικής του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη αλλά και το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή χαρακτηρίζουν την χρονιά.

Μα στην Πεντέλη οι μετανάστες από τα Ιταλικής κτίσης Δωδεκάνησα σκορπούν τα Κυριακάτικα βράδια μέσα από ανώδυνα συναισθήματα.

Η καρδιά και το μυαλό δεν πέρασαν το πέλαγος, έμειναν στο νησί.

Ο ήρωας της ιστορίας είναι μεσήλικας μάλλον αδιάφορος στην όψη και τα λιγοστά του γράμματα δεν βοηθούν για να βρει χαμένες άκρες, άλλωστε το φτωχικό σπίτι του γεμάτο ανάγκες δεν αφήνουν περιθώρια να χωρέσουν σκέψεις επιθυμιών και ονείρων. Μα όνειρο είναι μια καρέκλα και ένα ντιβάνι ή ανάγκη, ακόμη δεν έχει καταλήξει.

Το τελευταίο γύρισμα του νομίσματος και τους τα πήρε όλα. Η πονταρισιά ήταν για διπλά ή χαμένα όλα. Έβαλε με αργές κινήσεις στην εσωτερική σκισμένη θέση του σκοροφαγωμένου καπέλου το κερδισμένο χρήμα και χαιρέτησε. Είχε λόγο, θα κατέβαινε στο χωριό να ψωνίσει οπωροκηπευτικά. Είχε ήδη μαζευτεί και ο ήλιος στο γιατάκι του.

Παράτησε από καιρό το μάρμαρο, η εξόρυξη, το κόψιμο των όγκων της πέτρας, η μαρμαρόσκονη που κατατρώει τα σωθικά δεν έγινε ποτέ πραγματική ερωμένη, ποτέ η δουλειά του. Το εμπόριο τον ξεσήκωνε, τον έκανε να νιώθει πλήρης. Μπαινόβγαινε στα νταμάρια προμηθεύοντας τους δικούς του, τους Καρπάθιους με λογείς λογείς πραμάτεια, κυρίως φαγώσιμα μα ό,τι κι αν του ζητούσαν, ήταν πρόθυμος να τους το βρει, να το ξετρυπώσει και να τους το φέρει.

Η τελευταία του ώρα έφτασε προγραμματισμένα από τον άγνωστο δολοφόνο. Στο δάσος του Βρανά λίγο πάνω από τον Μαραθώνα, με τα κερδισμένα που ξεπερνούσαν τα τέσσερα κατοστάρικα και βαλμένα με μαεστρία, μέσα στο καπέλο, θα ψώνιζε τις περίφημες ντομάτες από τα γύρω μποστάνια, είναι το νερό που τις κάνει μυρωδάτες και ζουμερές, πραγματικές, τόσο που πνίγεσαι στο αληθινά κόκκινο χρώμα τους.

Εκεί ήταν στημένο το καρτέρι, μια πιστολιά σε αυτόν, δυο μαχαιριές στα καπούλια του αλόγου. Σύρθηκε, ματωμένος, στους διπλανούς θάμνους και έσβησε αβοήθητος. Πήρε μαζί του το σκοτεινό πρόσωπο του δολοφόνου.

Ο φονιάς, σκίζοντας το εσωτερικό του καπέλου μάγκωσε το χρήμα και την κοπάνησε. Η σφαίρα δεν έφτασε για τον Βασίλη Σπανό, το χτύπημα χαμηλά στο στομάχι δεν αρκούσε, ο δολοφόνος του κατάφερε και εφτά μαχαιριές, βίαιες, με την κάμα του μαχαιριού να μπαινοβγαίνει ξεσκίζοντας ένα από ώρα νεκρό, άψυχο σώμα.

Ένας περαστικός, ανύποπτος, χωροφύλακας, ο Φραγκάκης, την επομένη μέρα έπεσε πάνω στο στεγνό πτώμα.

Το στιλέτο βρέθηκε παρατημένο στο κοντινό ρυάκι που όπως συμπέρανε ο ανακριτής, το ξέχασε ή παράτησε, ο δράστης καθώς ξέπλυνε τα κόκκινα από ξένο αίμα, χέρια του.

Δυο γιούς είχε το θύμα, ο Κώστας και ο Γιάννης, που συγκλονισμένοι από το δράμα στις αστυνομικές αρχές μπόρεσαν μοναχά να ψελλίσουν πως το φονικό μαχαίρι άνηκε στον πατέρα τους. Μοιραίο δώρο από τον δεύτερο ξάδελφο του, Κώστα Σαφή που και κατηγορήθηκε σαν τον βασικό ύποπτο για τον φόνο.

Με συνεργό τον φίλο του Κωνσταντίνο Μηνακάκη.

Ο ανακριτής ψάχνει καταρχήν στον εργασιακό χώρο, στα λατομεία, τους Καρπάθιους, τους ξαφνικούς απόντες που δεν είναι άλλοι από τους προαναφερθέντες.

Τους αναζητά η αστυνομία και τους συλλαμβάνει, στην πλατεία Ψυρρή, μέσα στο καφενείο “ηρώων”, φορούν ολοκαίνουρια λευκά κουστούμια με ψιλή καφέ ρίγα, την μόδα της εποχής, και με 125 δραχμές στην τσέπη του καθενός, έτοιμοι για ταξίδι στο νησί.

Συνελήφθησαν αμέσως και οδηγήθηκαν για ανάκριση.

Ο Κωστής Σαφής προβάλλει άλλοθι την παρουσία του στο κατάστημα του Κουκουτσέα, όπου έπαιζε χαρτιά, κονιτσίνα. Νωρίτερα όπως είπε ήταν στα γραφεία της εταιρίας προετοιμάζοντας το ταξίδι του στην Κάρπαθο. Προσπαθούσε να εισπράξει μερικά δεδουλευμένα μεροκάματα.

Αν δεν έπαιρνε δυναμική θέση η Καρπάθικη παροικία, ήταν σχεδόν σίγουρη η καταδίκη των Σαφή και Μινακάκη.

Η αστυνομία ταυτοποίησε το όπλο μάρκας “έξτρα λεμπέλ”, όπλο που εκπυρσοκροτεί και πετά τον κάλυκα, βρέθηκε στο σπίτι τού ξαδέλφου του, Σαφή, εκεί η αστυνομία σε έναν τυπικό έλεγχο βρήκε μόνη την σύζυγο του ξαδέλφου του η οποία κυριευμένη από τρόμο παρέδωσε το πιστόλι.

Το όπλο του Σαφή είχε φτύσει την σφαίρα που τρύπωσε στα σωθικά του δυστυχισμένου θύματος.

Όσο για το μαχαίρι, ο φερόμενος δράστης, παραδέχθηκε πως εκείνος το είχε χαρίσει στο θύμα, δεν μπόρεσαν όμως να βρεθούν στοιχεία γιατί το ρυάκι είχε ξεπλύνει τα αποτυπώματα του δράστη.

Ο σπουδαίος ανακριτής και μετέπειτα υπουργός δικαιοσύνης Κωσταντίνος Βρυάκος στην κυβέρνηση Μεταξά, στάθηκε καταπέλτης. Ξεκαθάρισε στις εφημερίδες πως το έγκλημα έγινε από τον Σαφή, με συνεργό του τον Μηνακάκη, χαρακτήρισε μάλιστα τον πρώτο ως άτομο «υπόπτου διαγωγής».

Το ξανθό του μουστάκι, το μικρό ανάστημα, η νευρική παρουσία, δείχνει, προβάλλει στον κάθε έναν από εμάς διαφορετικά κίνητρα.

Τα μικρά μάτια του δεν σταματούν να γυρνούν, να ψάχνουν, να απορούν ενώ ταυτόχρονα να σχεδιάζουν.

Ο Γολγοθάς για τους φερόμενους ως δράστες ξεκίνησε από τις αρχές του Αυγούστου 1909, έως και τα τέλη Μαρτίου 1910, όπου ξεκίνησε και η ακροαματική διαδικασία της δίκης.

Όλο αυτό τον καιρό κρίθηκαν προφυλακισμένοι, κάθε ισχυρισμός τους κατέρεε μπροστά στον σίφουνα ανακριτή, είχε προαποφασίσει για την σκληρή καταδίκη τους.

Είναι οι πρόεδροι των Καρπάθικων συλλόγων, Β. Βεργής και Εμμ. Χατζημιχάλης, γιατροί και οι δυο, που αναλλαμβάνουν μπροστάρηδες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Προβάλλουν ισχυρές αντιρρήσεις για την εξέλιξη της υπόθεσης σε βάρος των συντοπιτών τους.

Δείχνουν μια άλλη σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης που κανένας στην αρχή δεν είχε συνειδητοποιήσει.

Όταν το θύμα, ο Βασίλης, αποφάσισε να ασχοληθεί με το εμπόριο βρήκε το μοναδικό μεγαλομπακάλικο απέναντι του. Οι αδελφοί Κουκουτσέα είχαν το μοναδικό κατάστημα στην περιοχή που λειτουργούσε σαν μονοπώλιο.

Με τις τιμές στα ύψη αλλά τους Καρπάθιους εργάτες να μην έχουν άλλη επιλογή όχι μόνο προκαλούσε αγανάκτηση μα πολλές φορές και το μίσος τον φτωχών λατόμων.

Στο πρόσωπο του Σπανού βρήκαν τον δικό τους άνθρωπο, έτσι όλοι στράφηκαν για τις καθημερινές αγορές σε αυτόν.

Ο δολοφονημένος δεχόταν τακτικά απειλές από τους τρεις αδελφούς Κουκουτσέα, τόσο που το έκανε θέμα στον τοπικό σταθμάρχη μα εκείνος δεν τον πήρε ποτέ στα σοβαρά.

Θεωρούσε όπως όλοι, πως ήταν πικρά αστεία από τους οικονομημένους μεγαλοεπιχειρηματίες του Διονύσου.

Οι Καρπάθιοι στο σύνολο τους, ακολούθησαν αυτήν την υπερασπιστική γραμμή.
Έφεραν μάλιστα τους μεγαλέμπορους στο σημείο να κάνουν οι ίδιοι μήνυση, να προκαλέσουν αναστάτωση και να ζητήσουν την εξέταση 100 μαρτύρων προκειμένου να φανεί η δικιά τους αθωώτητα.

Η πολύκροτη δίκη ξεκίνα στις 20 Μαρτίου 1910.

Με πρόεδρο τον γνωστό, σκληρό στο κακουργιοδικείο, Α. Βελλίνη.

Από τους 55 μάρτυρες κατηγορίας εμφανίστηκαν μοναχά οι 30. Ανάμεσα σε αυτούς οι περισσότεροι ήταν αστυνομικοί και χωροφύλακες.

Το σασπένς κορυφώνεται, ηλιοκαμένος, μαυρισμένος, ο Σαφής στέκει νευρικός, αεικίνητος, σείεται από την αγωνία και τον φόβο, ενώ ο δικηγόρος του, ο Βλαχόπουλος, με έξυπνους χειρισμούς αρνείται την αναβολή, ξεκινά να καλεί τους μάρτυρες υπερασπίσεως που είναι όλοι εκείνοι που γνώριζαν τους κατηγορούμενους και σαν συνεννοημένοι δεν αμφέβαλαν καθόλου για το ήθος τους.

Πέρασαν μοναχά την πρώτη μέρα, από τις διφορούμενες ερωτήσεις του Πρωτοδίκη Μίχα οι: Φ. Ιωάννου, Βιτωρούλης, Μηλιώτης, Γ. Μοσχούς, Ευδοξία Σαφή, Χατζηαντωνίου, ο επιστάτης Μανώλης Βεργής, ο Γιάννης Ξηράκης, ο Γιώργος Χατζημηνάς και ο Μανώλης Μοσχούς.

Όλοι πρόβαλλαν αφενός μεν τον θετικό χαρακτήρα των κατηγορουμένων αφετέρου δε το ισχυρό τους άλλοθι, μιας και την ώρα του φονικού και οι δυο ήταν σε διαφορετικούς τόπους. Πολλές οι αντιφάσεις, πολλές οι ιδιότροπα περίεργες συμπτώσεις, που έμειναν σαν παραμύθι στο πέρασμα του χρόνου.

Οι δυο κατηγορούμενοι σε μεγάλη έκπληξη του Αθηναϊκού κοινού, που παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον τη δίκη, αθωώθηκαν.

Όλα τα στοιχεία έδειχναν, φωτογράφησαν την αδιαφιλονίκητη πράξη από τους κατηγορουμένους. Μα οι Καρπάθιοι πήρα το μολύβι από τα χέρια της μοίρας.

Η εφημερίδα «Εμπρός», τονίζει τις επαλειμμένες ζητωκραυγές των Καρπαθίων με την απόφαση αθώωσης από τους ενόρκους.

Ο κύκλος της παροικίας δεν ήθελε λεκέδες στην διαδρομή του.

Μα αλήθεια τι χρονιά έχουμε; Σαν να είμαστε στο 1912, εκατό χρόνια πίσω, σαν να πέρασαν ίσα-ίσα, δυο χρόνια από από το αποτρόπαιο γεγονός και τώρα ξεφυλλίζοντας μια ξεχασμένη εφημερίδα, χάραμα ακόμη, νιώθω πως θα συναντήσω στο κατώφλι της ξωπορτιάς νεαρούς με λευκά κουστούμια με ψιλή καφέ ρίγα.

Το μελανό σημάδι στο βιβλίο της ιστορίας μας ήταν για πολλά χρόνια επιμελημένα κρυμμένο, καταχωνιασμένο.

Τι μπορεί να μείνει κρυφό, τι μπορεί να κάτσει στην σκιά ήσυχο χωρίς να φωνάζει, να βγάλει φτερά και να μπει ένα πρωί μέσα στο πιο στενό, δύσβατο, σημείο του μυαλού μας.

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, αθώοι και ένοχοι, πέρασαν όλοι στην παρασκιά, στο μεταίχμιο, στην αιώνια νιότη της μη ζωής.

Εμείς πάλι άλλοτε ξυπνάμε και νιώθουμε το πεπερασμένο της ανάσας μας μα άλλοτε κινούμαστε σαν αγάλματα που θα στέκουν παντοτινά.

Το 1909 είναι η χρονιά που προετοιμάζονταν όλοι για την καταστροφή της γης. Η μοιραία σύγκρουση με τον κομήτη του Χάλεη θα ήταν αναπόφευκτη.

Τελικά ακόμη περιμένουμε έναν κάποιον αόριστα εξωγήινο κομήτη, να μας ανακατέψει λίγο τον χρόνο που τόσο αδυσώπητα παρασύρει, καίει τα πάντα στο πέρασμα του.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Το έγκλημα του Διονύσου,1909"

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Τι σχέση έχει άνεμος με το animal; Ποιος ήταν ο Μποφόρ; Ετυμολογική ανάλυση των ανέμων


Άνεμος και animal

Φύσηξε ο άνεμος, ο απηλιώτης, και μας πήρε την λέξη «άνεμος», την έφερε στα εδάφη της Μεγάλης Ελλάδας και εκεί, οι Ιταλιώτες και οι Λατίνοι, την χρησιμοποίησαν για να δηλώσουν οτιδήποτε το έμψυχο. Έτσι, η λ. άνεμος μετατράπηκε σε  animal (άνεμος > λατ. animal,-alis: έμψυχο ζώο),  στα αγγλικά: animal, animation , στα γαλλικά: animal, στα ιταλικά: anima (:ψυχή), animale (:ζώο), στα ισπανικά: animalia. Άλλωστε, και η λέξη ψυχή ετυμολογείται από το ρήμα ψύχω (:παγώνω, κρυώνω), αρχικά,  προσδιόριζε τον παγωμένο αέρα και, αργότερα,  με τη βοήθεια της  λαϊκής φαντασίας πήρε τη σημασία της “πνοής”, της “ζωής”.
 
Διαφορά ανάμεσα στα: άνεμος, αέρας, αιθέρας

Στα ελληνικά, σαφέστατα, ο άνεμος προσδιορίζει το ρεύμα του ατμοσφαιρικού αέρα και διακρίνεται από τον λέξη «αέρα» (προσδιορίζει, κυρίως, τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας) και τη λέξη «αιθέρας» (προσδιορίζει, κυρίως, τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας).


Χαρακτηρισμοί ανέμου

Άφθονοι είναι οι προσδιορισμοί που χαρακτηρίζουν τον άνεμο: 1. άνεμος επακμάζων (ο βαθμιαίας εντάσεως) 2. άνεμος απακμάζων (που εξασθενίζει βαθμιαία)  3. άνεμος αποπνέων (ο αποπνέων και πνέων εκ νέου)   4. άνεμος εγκολπίας (ο πνέων εκ του κόλπου)  5. άνεμος επίφορος (λαϊκά: άνεμος της φούσκας, ο πνέων προς τη διεύθυνση του ισχίου του πλοίου,σχηματίζοντας γωνία 1350, περίπου, προς την πλεύση 6. άνεμος πελάγιος (λαϊκά: μπάτης, ο πνέων εκ του πελάγους) 7. άνεμος ούριος (λαϊκά : πρίμος, ο πνέων απ την πρύμνη προς την πλώρη) – άνεμος επουρίζων (ο άνεμος που τείνει να γίνει ούριος) 8. άνεμος ριπαίος ( άνεμος σφοδρός, αιφνίδιος και μικρής διάρκειας) 9. άνεμος υποπνέων (ο μόλις πνέων άνεμος)  10. άνεμος φορός (λαϊκά: λασκάδα ή χυτά, ο κάθετος προς την πορεία του πλοίου 11. άνεμος απόγειος ή απόγαιος (ο πνέων από την ξηρά προς τη θάλασσα) 12. Οι κυριότεροι τοπικοί άνεμοι είναι: α) η Μπόρα των ΒΑ ακτών της Αδριατικής, β) ο Μιστράλ της ΝΑ Γαλλίας, γ) ο Σιρόκος της Μεσογείου


Ποιος ήταν ο Μποφόρ (sir Francis Beaufort, 1774 – 1857)

Η ένταση του ανέμου προσδιορίζεται με την ανεμομετρική κλίμακα Μποφόρ (Beaufort). Η μέθοδος αυτή μετρά την ταχύτητα του ανέμου(m/sec).  Η κλίμακα (18 βαθμίδων: 0 – 17) πήρε το όνομα του δημιουργού της Sir Francis Beaufort (1774 – 1857, Άγγλου ναύαρχου και διευθυντή της υδρογραφικής υπηρεσίας της Αγγλίας). Η οικογένεια του Μποφόρ ήταν Γαλλικής καταγωγής, απ όπου και εκδιώχθηκε και εγκαταστάθηκε στην Ιρλανδία. Το όνομα του φέρουν και: α) η θάλασσα του Μποφόρ (βραχίονας του Αρκτικού Ωκεανού), β) τα νησιά Μποφόρ (το ένα στην Aνταρκτική και το άλλο στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό)


Οι οκτώ βασικές διευθύνσεις του ανέμου (ετυμολογική ανάλυση)

1.Βόρειος ( βοριάς, βορράς, βορέας): πήρε το όνομα του από τον Βορέα που ήταν γιος του Αστραίου και της Ηούς. Αδελφός του Νότου και του Ζέφυρου. Κατοικούσε στη Θράκη, στην περιοχή του Στρυμόνα. Στην Αττική τον λάτρευαν, γιατί πίστευαν ότι αυτός κατέστρεψε ένα μέρος του στόλου του Ξέρξη. Ο βόρειος άνεμος ονομάζεται, επίσης, και τραμο(υ)ντάνα (από την  ιταλική λέξη tramontare: δύω. Θέση στο ανεμολόγιο 0 – 450, Ν
2.Βορειοανατολικός- γρέγος. Ο λαϊκός προσδιορισμός «γρέγος» είναι μεταφορά του Ιταλικού όρου Greco (: ελληνικός). Άλλωστε, για τους Ιταλούς (και τους Δυτικούς, γενικότερα, αλλά όχι για εμάς) ο ανατολικός άνεμος είναι ο πνέων από την Ελλάδα. Στα αρχαία ελληνικά ονομαζόταν Καικίας. Στο ανεμολόγιο: 450 – 900, ΝΕ.
3. Ανατολικός, λεβάντες ( ιταλ. λ. levante :ανατολή). Στα αρχαία ελληνικά ονομαζόταν απηλιώτης (από + ήλιος: απ΄ εκεί που ανατέλλει ο ήλιος). Στο ανεμολόγιο : 90 – 1350
4. Νοτιοανατολικός, ευρονότος, σιρόκος ή σορόκος [ιταλικά scirocco < αραβικά :sargi (: ανατολή)]. Στα αρχαία ελληνικά ονομαζόταν «εύρος». Στο ανεμολόγιο : 135 – 1800, SE
5. Νότιος, νοτιάς, νότος, όστρια. Ο Νότος ήταν μυθικό πρόσωπο, αδελφός του Βορέα και του Ζέφυρου. Η λ. όστρια παράγεται από την Ιταλική λ. ostro < λατ: auster (:νότος). Στο ανεμολόγιο 1800 – 2250 , S.
6.Νοτιοδυτικός, Λίβας (αρχ. ελληνικά:λίψ, Γαρμπής (αραβικά : garbi: δυτικός).Στο ανεμολόγιο: 2250 – 2700, SW
7. Δυτικός, Ζέφυρος, πο(υ)νέντες (λατ. Ponens + solis > μτφ.: η δύση του ήλιου). Στο ανεμολόγιο : 2700 – 3150
8. Βορειοδυτικός, Σκίρων, Μαΐστρος, Μαϊστράλι. Ο Σκίρων ήταν ο ληστής που σκότωσε ο Θησέας κάπου κοντά στα Μέγαρα. Αργότερα, οι Αθηναίοι ονόμαζαν την περιοχή Σκιρωνίδες Πέτρες (μάλλον, η σημ. Κακιά Σκάλα), από το όνομα του ληστή αλλά και τον άνεμο που πνέει απ΄ εκεί τον ονόμασαν Σκίρωνα  (δυτικός για τους Αθηναίους). Η λ. μαϊστρος παράγεται από τη λατινική λεξη magister:μεγάλος ισχυρός). Στο ανεμολόγιο3150 – 3600 NW

Μοιρες
Διεθ. συντ/φια

Aρχαια Eλλ.

Επίσημη Oνομ.

Λαϊκή
0
Ν
Βορέας,
Απαρκτίας
Βορρας
Τραμουντάνα
22,5
Ν-ΝΕ
Μεσοβορρας
-
Γρεγοτραμουντάνα
45,0
ΝΕ
Καικίας
Βορειοανατολικός
Μέσης,
Γρέγος
67,5
Ε-ΝΕ
Μεσαπηλιώτης
-
Γρεγολεβάντες
90,0
Ε
Απηλιώτης
Ανατολικός
Λεβάντες
112,5
Ε-SΕ
Ευραπηλιώτης
-
Σιροκολεβάντες
135
Εύρος
Νοτιοανατολικός
Σιρόκος
157,5
S-SΕ
Ευρονότος
-
Οστριασιρόκος
180
S
Νότος
Νοτιάς
Oστρια
202,5
S-SW
Λιβονότος
-
Οστριογαρμπής
225
SW
Λίψ
Νοτιοδυτικός
Γαρμπης,
Λίβας
247,5
W-SW
-
-
Λιβοζέφυρος
Πουνετογαρμπής
270
W
Ζέφυρος
Δυτικός
Πο(Υ)Νέντες
292,5
W-NW
-

Σκιρωνοζέφυρος
Πονεντομαΐστρος
315
NW
Σκίρων
Βορειοδυτικός
Μαϊστρος
337,5
N-NW
Σκιρωνοβορράς
-
Μαίστρο-
τραμουντάνα
360
Bορέας







Γιώργος Σωτ. Δαμιανός | Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Τι σχέση έχει άνεμος με το animal; Ποιος ήταν ο Μποφόρ; Ετυμολογική ανάλυση των ανέμων"
Related Posts with Thumbnails