Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

1849: Σαν σήμερα πέθανε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

1849: Σαν σήμερα πέθανε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος...γεννήθηκε το 1784 στη Νέδουσα (Μεγάλη Αναστάσοβα) ένα μικρό χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας και πέθανε πάμφτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 στον Πειαραιά. 
 
Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα, του δήμου Φαλαισίας της Μεγαλόπολης.

Ήταν ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Υπόγραφε και με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης και μ΄ αυτό αναφέρεται σε μερικά δημοτικά τραγούδια. Τελικά όμως επικράτησε το επώνυμο Σταματελόπουλος από το βαπτιστικό όνομα του πατέρα του (Σταματέλος). Υπηρέτησε όπως και ο Κολοκοτρώνης στον αγγλικό στρατό, στα Επτάνησα. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.

Συντηρούσε δικό του σώμα ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας.Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12 – 13 Μαϊου 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλη), ο Νικηταράς που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 6.000 Τούρκους που επιτίθεντο με πυροβολικό.

Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ' εκείνη τη μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο.

Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με τον θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την άλωση της Τρίπολης. Νικηταρά – Νικηταρά πού'χεις στα πόδια σου φτερά και στην καρδιά ατσάλι Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δεν ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του κι όταν τον πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει την χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ' όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, τους προκάλεσε δε μεγάλη καταστροφή.

 Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγινόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία. Στην μάχη αυτή πήρε και το όνομα τουρκοφάγος καθώς σύμφωνα με ιστορικές πηγές έσπασε τρεις πάλες με την δύναμη με την οποία χτυπούσε. Στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε μαρμαρώσει και δεν μπορούσε να αφήσει την πάλα.(26 – 28 Ιουλίου 1822).Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα.

Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε τον Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας.

Όταν αποφυλακίστηκε ήταν σχεδόν τυφλός. Έζησε λίγα ακόμη χρόνια με μια μηδαμινή (άλλες πηγές αναφέρουν καμία σύνταξη) σύνταξη και πέθανε το 1849 στον Πειραιά. Ήταν μάλιστα τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλθη από την κυβέρνηση του στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του. „Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος „Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα" απάντησε υπερήφανα ο ήρωας. „Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος. „Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.
 
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"

Στις 25(ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "1849: Σαν σήμερα πέθανε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος"

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

«Εφυγε» από τη ζωή ο ηθοποιός Δημήτρης Ιωακειμίδης

«Εφυγε» από τη ζωή ο ηθοποιός Δημήτρης Ιωακειμίδης

Πέθανε τα ξημερώματα του Σαββάτου ο Δημήτρης Ιωακειμίδης, ηθοποιός και σκηνοθέτης με πολλές εμφανίσεις σε σινεμά και τηλεόραση.

Ο Δημήτρης Ιωακειμίδης γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία το 1939 και ίδρυσε το θέατρο Πολύτεχνο ενώ είχε παίξει και σε σπουδαίες παραστάσεις.

Από τις κινηματογραφικές εμφανίσεις ξεχωρίζουν οι ρόλοι του σε ταινίες όπως «Παπαφλέσσας» (έπαιξε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη), «Οι βάσεις και η Βασούλα», «Ταπεινός και καταφρονεμένος», «Τα παιδιά της πιάτσας» και άλλα. Τελευταία του εμφάνιση στο σινεμά το 1999 στην ταινία «Χώμα και νερό» του Παναγιώτη Καρκανεβάτου.

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 17:00, από το νεκροταφείο Ζωγράφου.
Διαβάστε περισσότερα "«Εφυγε» από τη ζωή ο ηθοποιός Δημήτρης Ιωακειμίδης"

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Από δύο χτυπήματα στο κεφάλι πέθανε ο Ριχάρδος Γ'

Επιστήμονες στη Βρετανία έδωσαν στη δημοσιότητα λεπτομέρειες για τα αίτια θανάτου του βασιλιά Ριχάρδου Γ' στη Μάχη του Μπόσγουορθ πριν από περισσότερο από 500 χρόνια και υποστήριξαν ότι δύο από τα πολλά χτυπήματα που δέχτηκε στο κεφάλι ήταν εκείνα που επέφεραν πολύ γρήγορα τον θάνατό του.

Από την ανάλυση που έγινε στα οστά του Ριχάρδου, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη, προκύπτει ότι δέχτηκε επίθεση από ένα ή και περισσότερα άτομα και ότι εννέα από τα 11 χτυπήματα που εμφανώς δέχτηκε στη μάχη, ήταν στο κεφάλι και ένα ακόμη, πιθανώς μοιραίο, χτύπημα ήταν στη λεκάνη.

Από την εξέταση επιβεβαιώνεται ακόμη η επικρατούσα θεωρία ότι δεν φορούσε πολεμικό κράνος.

Τα χτυπήματα στο κεφάλι συνάδουν με κάποιες αρκετά σύγχρονες περιγραφές της μάχης, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της εξέτασης των επιστημόνων που δημοσιεύονται σήμερα στην ιατρική επιθεώρηση The Lancet.

«Τα χτυπήματα στο κρανίο υποδηλώνουν ότι δεν φορούσε κράνος, ενώ από την απουσία αμυντικών τραυμάτων στα χέρια φαίνεται ότι κατά τα άλλα ήταν πάνοπλος όταν σκοτώθηκε», δήλωσε η Σάρα Χέινσγουορθ, καθηγήτρια στο τμήμα Μηχανικών Επιστήμης των Υλικών του πανεπιστημίου του Λέστερ, η οποία συνυπογράφει την έρευνα.

Ο σκελετός του βασιλιά Ριχάρδου Γ' ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους κάτω από έναν δημοτικό χώρο στάθμευσης στην πόλη Λέστερ της κεντρικής Αγγλίας το 2012 και στη συνέχεια αναγνωρίστηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της πόλης.

Δικαστήριο αποφάνθηκε τον Μάιο ότι ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Πλανταγενετών θα πρέπει να ταφεί και πάλι κοντά στο σημείο όπου σκοτώθηκε στη μάχη, απογοητεύοντας έτσι τους απογόνους του οι οποίοι επιθυμούσαν να επιστραφούν τα οστά του στο Γιορκ της βόρειας Αγγλίας - ο Ριχάρδος ανήκε στον Οίκο του Γιορκ.

Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία, ο μονάρχης έπεσε στο πεδίο της Μάχης του Μπόσγουορθ, κοντά στο Λέστερ, στις 22 Αυγούστου του 1485 και οι αναφορές αυτές υποδηλώνουν ότι ο Ριχάρδος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το άλογό του όταν κόλλησε μέσα σε βούρκο και στη συνέχεια σκοτώθηκε στη μάχη.

Ο θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Αγγλίας στάθηκε η αποκορύφωση του Πολέμου των Ρόδων, του αιματηρού 30ετούς εμφυλίου ανάμεσα στον Οίκο του Γιορκ, όπου ανήκε ο Ριχάρδος, και στον αντίπαλο Οίκο του Λάνκαστερ.

Η ομάδα της Χέινσγουορθ χρησιμοποίησε διαγνωστικές μεθόδους, όπως ολόσωμη αξονική τομογραφία και μικρο-αξονική τομογραφία για να αναλύσει το είδος των τραυμάτων στα οστά του Ριχάρδου ώστε να αποφανθεί ποιά από τα τραύματα που δέχτηκε ήταν μοιραία.

Επίσης ανέλυσαν τα σημάδια που αφήνουν στα οστά τα όπλα προκειμένου να εντοπίσουν τα μεσαιωνικά όπλα που πιθανώς να ευθύνονται για τα τραύματά του.

Σύμφωνα με τον Γκάι Ράτι, παθολόγο και μέλος της ομάδας των ερευνητών, «τα πιθανότερα μοιραία τραύματα είναι δύο στο εξωτερικό τμήμα του κρανίου - ένα ευρύ τραύμα που προκλήθηκε με δύναμη από αιχμηρό αντικείμενο, πιθανόν ξίφος ή αλαβάρδα (σ.σ ένας τύπος λόγχης) και ένα διεισδυτικό τραύμα από αιχμηρό όπλο».

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Από δύο χτυπήματα στο κεφάλι πέθανε ο Ριχάρδος Γ'"

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

"Έφυγε" ο Αντώνης Βαρδής! :'-(

Δεν ήταν ο μόνος που έγραψε ωραία λαϊκά τραγούδια. Κανενός άλλου όμως σύγχρονου δημιουργού οι μουσικές και οι στίχοι (όσους έγραψε) δεν ήταν ποτισμένα από αληθινά βιώματα και πηγαία συναισθήματα. Ο Αντώνης Βαρδής, που έφυγε στα 66 του χρόνια μετά την άνιση μάχη με τον καρκίνο, ήταν από τους πιο συναισθηματικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, «το καλό παιδί» που ξεκίνησε ως μουσικός και έδωσε στην πρώτη γραμμή των τραγουδιστών ορισμένα από τα ωραιότερα τραγούδια. «Σπάνιο ταλέντο που δεν του χαρίστηκε ποτέ τίποτα. Ολα τα κέρδισε με σκληρή δουλειά, προσωπικό κόπο, ακόμα και τη ζωή του», είπε εύστοχα χθες ο Γ. Νταλάρας, ενώ η κοινότητα των μουσικών πάντα ξεχώριζε το ταλέντο του.

Γεννήθηκε το 1948 στο Μοσχάτο, έκανε πολλές δουλειές για να υποστηρίξει την οικογένειά του, ενώ από τα 15 του έβγαλε ναυτικό φυλλάδιο και πήγε στα καράβια. Οι οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν σε διάφορες άλλες δουλειές (βενζινάδικο, οικοδομή), αλλά ήταν η κιθάρα που τον κέρδισε και τον οδήγησε σιγά σιγά στο τραγούδι.

Για τις πρώτες του εμπειρίες στη θάλασσα όπου ταξίδεψε αρχικά με τον πατέρα του που ήταν ναυτικός είχε περιγράψει σε συνέντευξή του («Εθνος», 2012) πόσο δύσκολα ένιωθε. «Οταν περάσαμε από την Ελλάδα, ήθελα να πηδήξω έξω», είχε πει χαρακτηριστικά, όμως οι οικογενειακές ανάγκες τον οδήγησαν να μπαρκάρει για δεύτερη φορά, μόνος, σ’ ένα γκαζάδικο 33.000 τόνων και έπειτα, ως θερμαστής, σε ένα μικρότερο. «Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ ούτε να ησυχάσω. Και ύστερα από έναν μήνα ακριβώς, πιάσαμε Ιτέα. Παίρνω τη βαλίτσα και μου λέει ο καπετάνιος: “Αντωνάκη, για πού το βάλαμε;”. Του λέω: “Πάω να δώσω κάτι άπλυτα στη μάνα μου που θα έρθει για να μου φέρει και το μπουζουκάκι”. Είχα πάρει ένα μπουζουκάκι για να παίζουμε εδώ. “Α, θα μας παίζεις και μπουζούκι”. Οταν το σκάσεις από το καράβι, χάνεις το ναυτικό βιβλιάριο, δεν μπορείς να ξαναταξιδέψεις, σ’ το κρατάνε. Βγήκα έξω, παίρνω το λεωφορείο και κατευθείαν Αθήνα... Το ’σκασα, δεν ξαναταξίδεψα ποτέ πια», είχε πει στον Ηλία Καραμπογιά.

Το 1965 δημιούργησε με φίλους το συγκρότημα Vickings κι από εκείνα τα χρόνια έμεινε το τραγούδι «Caterin».Τα επόμενα, εργάστηκε ως μουσικός δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως τους Χρήστο Νικολόπουλο, Τάκη Σούκα, Θανάση Πολυκανδριώτη, Δήμο Μούτση, Γιάννη Σπανό, Μάνο Λοΐζο, Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Βίκυ Μοσχολιού, Μανώλη Μητσιά, Αννα Βίσση, Νίκο Ξυλούρη, Δημήτρη Ψαριανό, Χαράλαμπο Γαργανουράκη κ.ά.

Οι μουσικοί στους οποίους ήταν ιδιαίτερα αγαπητός έλεγαν ότι έγραφε «τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια», όμως ποτέ, όταν τον ρωτούσες, δεν ήξερε να πει τον ακριβή αριθμό. Πάνω από 500-600, αλλά δεν ήταν σίγουρος.

Ο Αχιλλέας Θεοφίλου ήταν ο παραγωγός που τον παρότρυνε να συνεχίσει. Οι παλιότεροι λένε ότι παίδευε μουσικά τα κομμάτια του, ενώ ο ίδιος εξηγούσε πως τα τραγούδια του ήταν άμεσα γιατί ήταν λιτά, φτιαγμένα από αληθινά αισθήματα.

Για τη συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που τραγούδησε με τους Κατσιμιχαίους το «Στην Ελλάς του 2000», ήταν υπερήφανος, όπως και για τον Μανώλη Αγγελόπουλο με τον οποίο επίσης συνεργάστηκε. Οσο για τους στιχουργούς, από τις καλύτερες συνεργασίες ήταν εκείνες με τους Κώστα Τριπολίτη, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Αντώνη Ανδρικάκη, Μάνο Ελευθερίου, Πάνο Φαλάρα, Σαράντη Αλιβιζάτο κ.ά.

Ενας ντροπαλός αισθηματίας ήταν ο Αντώνης Βαρδής, που έκανε τραγούδι όσα τον τραυμάτισαν, ενώ δεν έκρυβε ότι ήθελε να τον αγαπούν.


Πηγή
Διαβάστε περισσότερα ""Έφυγε" ο Αντώνης Βαρδής! :'-("
Related Posts with Thumbnails