Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Εστίας

 
Μετά από 128 χρόνια λειτουργίας, το βιβλιοπωλείο της Εστίας στην Σόλωνος, έκλεισε οριστικά τις πόρτες του. Οι σημαντικότερες ημερομηνίες της πλούσιας ιστορίας του .

Λουκέτο έβαλε το ιστορικό βιβλιοπωλείου της Εστίας στην οδό Σόλωνος, που μετρούσε 128 χρόνια λειτουργίας.

Το βιβλιοπωλείο, που αποτελούσε στέκι συγγραφέων, διανοούμενων, δημοσιογράφων και πολιτικών άνοιξε το 1885 και πριν 21 χρόνια μεταφέρθηκε από τη Σταδίου στη Σόλωνος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Εκδόσεις Εστία, θα συνεχιστούν κανονικά.

Οι ημερομηνίες σταθμοί του βιβλιοπωλείου

Ιδρυτής του ιστορικού βιβλιοπωλείου ήταν ο Γεώργιος Kασδόνης - Tηνιακός την καταγωγή δάσκαλος και δημοσιογράφος στο Bουκουρέστι.

Tο όραμά του διπλό, ένα πλήρες βιβλιοπωλείο και η έκδοση βιβλίων που να είναι "αξιόλογα, καλαίσθητα και σε προσιτές τιμές", ώστε να διαμορφώσουν τις μελλοντικές γενιές του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Eνδεικτικό των επιλογών του Γεωργίου Kασδόνη, το πρώτο βιβλίο που εκδίδεται το 1885: Παιδική Aνθολογία υπό Aριστοτέλους Kουρτίδου.

Έκτοτε η Eστία θα εκδώσει περισσότερους από 11.000 τίτλους, με έμφαση αρχικώς στους μεγάλους Έλληνες πεζογράφους και ποιητές του λήγοντος 19ου αιώνα, τους οποίους ο Kασδόνης υποστήριξε στα πρώτα τους βήματα.

Τον Γ. Κασδώνη, διαδέχθηκε ο Iωάννης Δημητρίου Kολλάρος, που εργαζόταν από νεαρός στην Eστία.

O Kολλάρος, Tήνιος επίσης και γιός μυλωνά, θα επιδείξει ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο αλλά και μεγάλες οργανωτικές ικανότητες.

H δυναμική που αποκτά η Eστία υπό τη διεύθυνσή του θα χαρακτηρίσει την επιχείρηση σε όλη τη μετέπειτα πορεία της.

Tο 1925 ο Kολλάρος αποκτά εταίρο, τον γαμπρό του Kωνσταντίνο Σαραντόπουλο. O Σαραντόπουλος, ο οποίος θα διευθύνει την εταιρία μόνος του μετά το θάνατο του Kολλάρου (1956) ώς τον δικό του θάνατο το 1972, δημιουργεί κατά τη δεκαετία του 1950 την περίφημη Σειρά Nεοελληνικής Λογοτεχνίας με τους μικρού σχήματος σκληρόδετους τόμους.

H σειρά αυτή, που αριθμεί σήμερα περισσότερους από 320 τίτλους, περιλαμβάνει τους σημαντικότερους πεζογράφους της λεγόμενης «Γενιάς του '30» (Bενέζης, Θεοτοκάς, Kαραγάτσης, Mυριβήλης, Πετσάλης, Πρεβελάκης, Pώμας, Tερζάκης). H Eστία τιμήθηκε γιά αυτήν με το Bραβείο της Aκαδημίας Aθηνών.

Περιοδικό Νέα Εστια

Το 1927 ιδρύθηκε το περιοδικό Νέα Εστία. H Nέα Eστία είναι το παλαιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της χώρας. Πρώτος διευθυντής της ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.

Έκτοτε κυκλοφορεί αδιαλείπτως, με επόμενους διευθυντές τον Πέτρο Xάρη (1935-1987), τον Eυάγγελο N. Mόσχο (1988-1998) και, από το 1998 και εξής, τον Σταύρο Zουμπουλάκη.

O μεγαλύτερος έπαινος για το περιοδικό είναι η κοινή ομολογία ότι η σπουδή της νεοελληνικής λογοτεχνίας είναι αδιανόητη χωρίς τη συστηματική αποδελτίωση και μελέτη του.

H Nέα Eστία συνεχίζει σήμερα τη μακρά παράδοσή της με τον μόνο δυνατό τρόπο: την ανανέωσή της, προκειμένου να εκφραστούν σε αυτήν οι ζωντανές πνευματικές δυνάμεις και ο έγκυρος κριτικός λόγος. H λογοτεχνία (ποίηση και πεζογραφία, ελληνική και ξένη, δοκίμιο και φιλολογική μελέτη) ορίζει το κύριο πεδίο ενδιαφέροντος της Nέας Eστίας, αλλά όχι το μοναδικό. H φιλοσοφία, η ιστορία, η πολιτική σκέψη και, κυρίως, η αντιπαράθεση των ιδεών την ενδιαφέρουν επίσης ζωτικά.

Άνεμος ανανέωσης

Tο 1972 αναλαμβάνει η κόρη του Σαραντόπουλου Mαρίνα Kαραϊτίδη. Θα δώσει νέα ώθηση στο Bιβλιογραφικό Δελτίο, που με τον τίτλο Nέα Bιβλία, κυκλοφορεί τέσσερις φορές το χρόνο και περιλαμβάνει το σύνολο των εκδόσεων που εισέρχονται προς πώληση στο βιβλιοπωλείο της Eστίας, με τα πλήρη βιβλιογραφικά τους στοιχεία (αρχικώς υπεύθυνος ο Kυριάκος Nτελόπουλος, σήμερα υπεύθυνη σύνταξης η Έφη Mπενά).

Θα δημιουργήσει νέες σειρές λογοτεχνίας, ελληνικής και ξένης, με τα πλέον έγκριτα ονόματα και με ιδιαίτερη ευαισθησία στα γλωσσικά και μεταφραστικά ζητήματα, αλλά και στους κώδικες δεοντολογίας που πλήττονται σήμερα πανταχόθεν. Για την παντοειδή συνεισφορά της, η Mαρίνα Kαραϊτίδη τιμήθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία με το Παράσημο του Tάγματος της Aξίας (τελετή στη Γαλλική Πρεσβεία στις 4.4.2000).

Γενικό βιβλιοπωλείο

Το 1992 το βιβλιοπωλείο μεταφέρθηκε από τη Σταδίου στη Σόλωνος 60. Yπεύθυνος για τo γενικό βιβλιοπωλείο  ήταν ο Γιάννης Kαραϊτίδης.

Tο βιβλιοπωλείο ήταν πλήρες σε νέους και παλαιότερους τίτλους ελληνικών βιβλίων και περιοδικών και προσέφερε έγκυρη πληροφόρηση χάρη στους καλά καταρτισμένους υπαλλήλους του.

Oρισμένοι από αυτούς είναι πραγματικοί στυλοβάτες του βιβλιοπωλείου, με προεξάρχοντα τον Nίκο Παντελάκη, ο οποίος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο βιβλιοπωλείο της Eστίας στα 1926 (σε ηλικία 11 ετών) και συνταξιοδοτήθηκε το 2000, ξεχωρίζοντας για το ήθος και τις γνώσεις του.

Tον Δεκέμβριο του 1998 ο εκδοτικός οίκος και το περιοδικό μεταφέρονται σε ανακαινισμένα γραφεία, στο ιδιόκτητο κτίριο της Eστίας με υπεύθυνη την Eύα Kαραϊτίδη και βασικό στόχος να συνδυάσει την παράδοση με τα σημερινά δρώμενα.

(Πηγή: Εστία)
Διαβάστε περισσότερα "Έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Εστίας"

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Απίστευτο: Φωτογραφική μηχανή χάθηκε στη Χαβάη και βρέθηκε...

Απίστευτο: Φωτογραφική μηχανή χάθηκε στη Χαβάη και βρέθηκε... Μία αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή που χάθηκε στη Χαβάη πριν από περίπου πέντε χρόνια βρέθηκε 9.000 χιλιόμετρα μακριά, στις ανατολικές ακτές της Ταιβάν.

Τη μηχανή ανακάλυψε ο γενικός διευθυντής της αεροπορικής εταιρίας China Airlines καθώς έκανε βόλτα σε μια παραλία της Ταϊβάν.

Η φωτογραφική μηχανή δεν λειτουργεί πλέον, αλλά η μνήμη της βρίσκεται σε άριστη κατάσταση και περιέχει φωτογραφίες από ένα ταξίδι καταδύσεων.

Ο άνδρας που βρήκε την μηχανή επιχείρησε να βρει τον ιδιοκτήτη της. Χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με τη βοήθεια και της κάλυψης της ιστορίας από αμερικανικά μέσα, ο ιδιοκτήτης βρέθηκε στο πρόσωπο μιας γυναίκας από την πολιτεία της Τζόρτζια, της Λίντζεϊ Σκάλαν.

Όπως μετέδωσαν αμερικανικά μέσα, η Σκάλαν έχασε τη μηχανή ένα βράδυ του Αυγούστου του 2007, ενώ έκανε κατάδυση κοντά στην παραλία Black Rock, στη Χαβάη.

Η εταιρεία China Airlines ανακοίνωσε ότι προσφέρει στη Σκάλαν ένα δωρεάν ταξίδι στην Ταϊβάν, προκειμένου να παραλάβει την κάμερά της.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Απίστευτο: Φωτογραφική μηχανή χάθηκε στη Χαβάη και βρέθηκε..."

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Μύθοι και σκληρές αλήθειες για την Επανάσταση του 1821


ΤΟ «ΦΑΝΕΡΟ» ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ… ΞΕΣΗΚΩΜΟ

Του Μανώλη Πιμπλή

Χάρη στον πασίγνωστο πίνακα του Νικολάου Γύζη, που φιλοτεχνήθηκε το 1886, πέρασε στη συλλογική συνείδηση ο όρος «Κρυφό σχολειό». Στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα κατασκευάστηκαν, λένε σήμερα οι ιστορικοί, οι «μύθοι» για την ικανότητα των Ελλήνων να αντιστέκονται στους Οθωμανούς και να βρίσκουν διαύλους διάσωσης της ελληνικής ταυτότητας. Τότε διαδόθηκε και εδραιώθηκε η άποψη ότι η Εκκλησία λειτούργησε κρυφά ελληνικά σχολειά κάτω από τη μύτη των Τούρκων. Μύθος που συντηρείται και σήμερα με «Κρυφά σχολειά»-μουσεία σε όλη την Ελλάδα: στην Πεντέλη, στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας και, επάνω, σε κρύπτη της Μονής Αγίου Γεωργίου Φενεού, στην Κορινθία

Το ελληνικό σχολειό επί Τουρκοκρατίας όχι μόνο δεν ήταν κρυφό αλλά και οδήγησε, μέσω του εκσυγχρονισμού του, στην Επανάσταση του ΄21, υποστηρίζουν ιστορικοί που αναλύουν στα «ΝΕΑ» παρανοήσεις και πραγματικότητες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας

«Τα ελληνικά διδάσκονταν ελεύθερα επί Τουρκοκρατίας ήδη από τον 14ο αιώνα, οπότε οι Τούρκοι άρχισαν να ελέγχουν περιοχές με χριστιανικούς πληθυσμούς», λέει στα «ΝΕΑ» ο Αλέξης Πολίτης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στον Τομέα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας. Άρα δεν υπήρχε «κρυφό σχολειό», αλλά… φανερό.

«Οι Τούρκοι, έχοντας οι ίδιοι ένα γραπτό ιερό κείμενο, το Κοράνι, ήξεραν καλά ότι χωρίς ιερά βιβλία δεν υπάρχει χριστιανική εκκλησία. Και γνωρίζουμε ότι αναγνώριζαν τον χριστιανισμό, όπως και τον εβραϊσμό ως θρησκεία κατώτερη μεν της μουσουλμανικής, αλλά νόμιμη. Άδεια απαιτείτο μόνο για την ανέγερση καινούργιων ναών και αυτό, μάλλον, για λόγους φορολόγησης. Δεν ξέρουμε περίπτωση που να μη δόθηκε αυτή η άδεια. Αυτά πρακτικά σημαίνουν ότι δεν υπήρχε χωριό από τα βάθη της Ασίας έως τα Βαλκάνια, στο οποίο να μη βρίσκεται έστω ένας εγγράμματος άνθρωπος, ο παπάς, που να μπορεί να διαβάσει το Ευαγγέλιο και τα βιβλία της θείας λειτουργίας», υποστηρίζει ο Αλέξης Πολίτης.

Ως προς τη διδασκαλία των ελληνικών, «δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία που να λέει ότι εμποδιζόταν. Για την πρώιμη οθωμανική περίοδο ξέρουμε ότι υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που γνώριζαν γράμματα. Αυτοί κάπου θα τα είχαν διδαχθεί. Και το ότι δεν διασώζονται πολλές πρώιμες πηγές οφείλεται στον τρόπο που οι άνθρωποι σημείωναν στα λεγόμενα παράφυλλα, δηλαδή στα άγραφα λευκά φύλλα των βιβλίων και σε οποιοδήποτε σημείο τους υπήρχε ελεύθερος χώρος όσα ήθελαν να διατηρήσουν στη μνήμη τους. Μπλοκάκι δεν υπήρχε. Τα παλιά βιβλία (κυρίως ευαγγέλια και λειτουργικά κείμενα) όμως φθείρονταν και αντικαθίσταντο. Και έτσι χάνονταν πολλές πληροφορίες για τη ζωή τους».

Από μια εποχή και πέρα υπάρχουν, συνεχίζει ο Αλέξης Πολίτης, «ατελείωτες μαρτυρίες για σχολεία και πληρωμές δασκάλων από την κοινότητα. Και καμία ότι κάποιος εμποδίστηκε να μάθει ελληνικά. Ειδικά από τα μέσα του 18ου αιώνα έχουμε σημαντική αύξηση του αριθμού των σχολείων. Είναι πολλά τα σχολεία που μνημονεύονται. Αντίθετα, πουθενά δεν μνημονεύεται ότι ένας παπάς διδάσκει κρυφά στο σπίτι του.

Στο Λεξικό του Γεώργιου Κωνσταντίνου (α΄ έκδοση 1757, αναφέρεται η ύπαρξη 35 ανώτερων σχολείων σε 29 πόλεις, κάτι ανάλογο των σημερινών γυμνασίων, όπου δηλαδή υπάρχουν περισσότεροι του ενός δάσκαλοι. Για το Αϊβαλί ή Κυδωνίες έχουμε και τα σχέδια του σχολείου (1817) με αίθουσα διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, δωμάτια για τους οικοτρόφους και παρεκκλήσι. Γιατί, βέβαια, η εκ παίδευση ήταν στενά συνδεδεμένη με τη θρησκευτική ζωή. Μετά το 1800 στα Γιάννενα αναφέρονται τρία σχολεία. Σε Αϊβαλί, Χίο και Σμύρνη τα σχολεία, πάλι, δεν ελέγχονταν από την Εκκλησία. Οι πλουσιότεροι του τόπου έφτιαχναν νέα σχολεία προκειμένου να εισαχθεί η νέα μόρφωση, κυρίως η πειραματική φυσική και τα μαθηματικά. Το 1820, πριν από την Επανάσταση, το Πατριαρχείο κατάφερε να τα διαλύσει (με διάφορους τρόπους: μετακαλούσε, ας πούμε, τους καθηγητές στην Κωνσταντινούπολη) γιατί διαφωνούσε με τους νεωτερισμούς των εκπαιδευτικών».

Με άλλα λόγια υπήρχαν σχολεία και δεν ήταν καθόλου κρυφά. «Ήταν στη μέση της Σμύρνης, στη μέση της Πόλης. Το 1758 χτίστηκε ένα τεράστιο κτίριο στον Άθω. Στο περίφημο στις μέρες μας Βατοπέδι. Ο Κ. Θ. Δημαράς πρόλαβε και φωτογράφισε τα ελάχιστα ερείπια που είχαν απομείνει το 1930. Λέγεται μάλιστα ότι ταξίδεψε στο Άγιον Όρος ως θεοσεβούμενος και επέστρεψε άθεος!».

«Κρίμας τα μαύρα τα παιδιά»

«Υπήρχαν πολλοί μορφωμένοι παπάδες. Οι περισσότεροι όμως, οι παπάδες στα χωριά δηλαδή, ήταν ανίκανοι να διδάξουν κάτι περισσότερο από γραφή και ανάγνωση. Γι΄ αυτό και ο Διαφωτισμός φτιάχνει δικά του σχολεία, στέλνοντας εκπαιδευτικούς στο εξωτερικό με υποτροφία. Μέχρι το 1780, χονδρικά, η μόρφωση ήταν μια ανακύκλωση, σταθερά επαναλαμβανόμενη στον χρόνο. Οι μαθητές μάθαιναν να διαβάζουν, δεν έπαιρναν γνώσεις. Όπως τώρα μαθαίνει κάποιος αγγλικά, να ξέρουν απλώς τον κώδικα (γραπτής) επικοινωνίας».

Προς το τέλος του 18ου αιώνα, ένας πολύ σημαντικός εκπρόσωπος του Διαφωτισμού, ο Δημη τράκης Καταρτζής, έκανε τη θλιβερή διαπίστωση: «Άρα είναι πάλε για δάσκαλος, ότ΄ αυτό έμαθε κι άλλο δεν ξέρει, γιατί δεν έμαθε τίποτες στον κόσμο και στον τόπο που βρίσκεται, στον αιώνα και στον καιρό που ζει. Κρίμας τα μαύρα τα παιδιά». «Ο Κοραής πάλι, στα σύντομα απομνημονεύματά του, γράφει για τη μαθητεία του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης τα ίδια περίπου χρόνια ότι “περισσότερο ξύλο έφαγε εκεί παρά γράμματα έμαθε”», παρατηρεί ο Αλέξης Πολίτης. «Με λίγα λόγια, για να παραφράσουμε και το γνωστό ποιηματάκι “Φεγγαράκι μου λαμπρό”, γράμματα μαθαίνανε, όχι όμως πράγματα. Αυτό άλλαξε μετά το 1780 γιατί οι έμποροι χρειάζονταν και άλλες γνώσεις. Έπρεπε να ξέρουν λ.χ. τι παράγει η Γαλλία και ποια προϊόντα είναι φτηνά στη Βιέννη. Το αίτημα είχε ωφελιμιστική βάση. Ταυτόχρονα όμως, επειδή κάθε έμπορος είχε έναν ανταποκριτή- συνήθως συγγενή του- στην Ευρώπη, προκειμένου να οργανώνει τη διακίνηση των προϊόντων, μαζί διακινούνταν και οι καινούργιες ιδέες. Και διαμορφώνονταν νέες απαιτήσεις: είτε πολιτικές (για δημιουργία δικού τους κράτους) είτε καθαρά κοινωνικές.

Κάπου εκεί, 1791, εκδίδεται και το “Σχολείον των ντελικάτων εραστών” του Ρήγα Βελεστινλή, μετάφραση (και παράφραση) γαλλικών διηγημάτων, που εισάγει το θέμα της ατομικής διασκέδασης. Έως τότε η διασκέδαση ήταν ομαδική υπόθεση, στα πανηγύρια. Από εκείνη την περίοδο και μετά, ένας γραμματικός – σήμερα θα λέγαμε κατώτερος υπάλληλοςμπορούσε πλέον να διαβάσει και τα λεγόμενα ερωτικά μυθιστορήματα. Αναζητούσε δηλαδή και τη διασκέδαση μέσα από τη μόρφωση. Η τεχνολογία των γραμμάτων τού έδινε πρόσβαση σε μια ζωή που δεν μπορούσε να ζήσει και που τη ζούσε μέσω της φαντασίας», εξηγεί ο καθηγητής.

«Η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση»

«Η απόκλιση ανάμεσα στην επιστημονική και τη δημόσια ιστορία αποτελεί σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα για την Ελλάδα», λέει στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. «Η δημόσια ιστορία κυριαρχείται από μύθους και αφηγήσεις φορτισμένες συναισθηματικά. Και την ώρα που η επιστημονική ιστορία γίνεται όλο και πιο σοβαρή, λύνει προβλήματα της εθνικής συγκρότησης, η δημόσια ιστορία- σχολικά εγχειρίδια, τηλεόραση, εκλαϊκευτικά βιβλία- αναπαράγει στερεότυπα, συνήθως μέσω ερασιτεχνών λογίων».

Οι ιστορικοί αισθάνονται πικρία γιατί ενώ παράγουν υπεύθυνο έργο, η γενική εικόνα που αναπαράγει η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση. «Υπάρχουν δράσεις που βελτιώνουν την κατάσταση» λέει ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος. «Παράδειγμα η έκδοση βιβλίων υψηλής εκλαΐκευσης που επιχειρείται στα «ΝΕΑ» (Ιστορική Βιβλιοθήκη). Ενώ έριξε στην αγορά έργα δύσκολα, γραμμένα επιστημονικά και κάπως βαριά, που δεν υπηρετούν τη λαϊκή μυθολογία, το εγχείρημα πέρασε με επιτυχία στο ευρύ κοινό».

Οι ιστορικοί επιμένουν:

● «Κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής περιόδου δίδασκαν, πράγματι, παπάδες. Από τα τέλη του 18ου αιώνα αρχίζουν και διδάσκουν και μη ιερωμένοι- κάποιοι έμπαιναν στην τάξη με κοστούμι, άλλοι πετούσαν τα ράσα. Από το 1818 εφαρμόζεται η αλληλοδιδακτική μέθοδος- ο καλός μαθητής δίδασκε τους νεώτερους.

● Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα την 25η Μαρτίου και δεν ευλόγησε λάβαρο. Βρισκόταν στην Πάτρα όπου, στην πλ. Αγίου Γεωργίου (λέει ο Σπυρίδων Τρικούπης), «διέταξε και έστησαν σταυρόν».

● Ο ορισμός ως αφετηρία της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 είναι μέρος μιας αφήγησης που ενέχει από τη μεριά της Εκκλησίας τον συμβολισμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην πραγματικότητα, όλο τον Μάρτιο οι ελληνοτουρκικές συγκρούσεις στην Πελοπόννησο ήταν καθημερινές.

● Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.

«Η Ελλάδα ήταν το Βιετνάμ των Ευρωπαίων»

«Η καλύτερη ζωή ζητάει και ελευθερίες», υπογραμμίζει ο Αλέξης Πολίτης. «Και πολιτικές ελευθερίες. Που αναζητήθηκαν, φυσιολογικά, στο ήδη υπάρχον κεφάλαιο του τόπου, δηλαδή τις αρχαιοελληνικές ρίζες. Όμως, στα χρόνια του Διαφωτισμού, και ιδίως τη Γαλλικής Επανάστασης, η αρχαία Ελλάδα ταυτιζόταν με την αρχαία Αθήνα, με τη Δημοκρατία (το ζήτημα των δούλων, βέβαια, ξεχνιόταν και τότε εύκολα). Η στροφή λοιπόν των Νεοελλήνων από το 1780, ακόμη περισσότερο από το 1800 προς την αρχαιότητα εμπεριείχε και μια δημοκρατική συνδήλωση. Από την άλλη, η σύνδεση των Νεοελλήνων με τους αρχαίους επέτρεπε πιο εύκολα στους Ευρωπαίους να θεωρήσουν τους Έλληνες ισότιμο με αυτούς έθνος. Και η ύπαρξη μιας μεσαίας ελληνόφωνης τάξης- κυρίως έμποροι- έκανε την ευρωπαϊκή αστική τάξη που τότε συγκρουόταν με τους ευγενείς να αισθάνεται αλληλέγγυη με τους επαναστατημένους χριστιανούς».

«Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ευρωπαϊκή υποστήριξη προς τον ελληνικό αγώνα, θα πρέπει να δούμε τη στάση εκείνης της γενιάς Ευρωπαίων αστών κάπως σαν τη στάση της δικής μου γενιάς απέναντι στο Βιετνάμ. Το 1965 το Βιετνάμ ήταν το αδύνατο σημείο των Αμερικανών. Για τους Ευρωπαίους αστούς, η στάση των βασιλιάδων της Ιεράς Συμμαχίας (με τους οποίους συγκρούονταν οι αστοί) που το 1814 ενίσχυσαν τον αλλόθρησκο σουλτάνο, ήταν ένα ανάλογο αδύνατο σημείο. Ως αστούς εκείνη την εποχή εννοούμε ανθρώπους που εργάζονται με το μυαλό τους χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους. Σε αντίθεση με τους χειρώνακτες και με τους ευγενείς που δεν δουλεύουν καθόλου. Οι αστοί είδαν ότι υπήρχαν Έλληνες όμοιοί τους και τους στήριξαν».

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Μύθοι και σκληρές αλήθειες για την Επανάσταση του 1821"

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Οι Αρχαίοι είχαν χιούμορ :)

Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο, αλλά εκφράζουν και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη μορφή του.


Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε: «Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του:
«Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε:
«Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~


Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία:
- Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσαχρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ' άλλα μέρη;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε:
«Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο.
Ο φιλόσοφος του είπε:
«Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».
Διαβάστε περισσότερα "Οι Αρχαίοι είχαν χιούμορ :)"

Ανακαλύφθηκαν μέσω ίντερνετ χαμένα έργα του Νίκου Σκαλκώτα


Τα χαμένα έργα «Κοντσέρτο για πιάνο, βιολί και ορχήστρα» (1930) και «Μικρή σουίτα για βιολί και ορχήστρα» (1929) του Νίκου Σκαλκώτα ανακάλυψε μέσω ίντερνετ ο μουσικολόγος Γιάννης Τσελίκας.

Σύμφωνα με τη lifo.gr, η είδηση της ανακάλυψής τους αναρτήθηκε στις 6 Μαρτίου στην ιστοσελίδα της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη» και έκτοτε διαδόθηκε ταχύτατα.

Ο μουσικολόγος εντόπισε τα έργα στον ηλεκτρονικό κατάλογο της βιβλιοθήκης Μουσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο. Οι δυο εγγραφές των έργων του Σκαλκώτα ήταν με γερμανικούς τίλους.

Στη συνέχεια ενημέρωσε την υπεύθυνη της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη», Στεφανία Μεράκου, η οποία, με τη σειρά της, έκανε όσα χρειάζονταν ώστε να περιέλθουν αντίγραφα στην κατοχή του ιδρύματος στο οποίο υπηρετεί: εξακρίβωσε τη γνησιότητα και επιβεβαίωσε την ταύτιση των έργων με τα χαμένα, επικοινώνησε με τους υπεύθυνους στις ΗΠΑ στους οποίους εξέθεσε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς για μελέτη και, ενδεχομένως, μελλοντική εκτέλεση των έργων, τέλος εξασφάλισε από τον γιο του συνθέτη την άδεια αναπαραγωγής των χειρογράφων.


Nikos Skalkottas (1904-1949): Concerto per pianoforte e orchestra n.2 (1937) - Geoffrey Douglas Madge, pianoforte - BBC Symphony Orchestra

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Ανακαλύφθηκαν μέσω ίντερνετ χαμένα έργα του Νίκου Σκαλκώτα"
Related Posts with Thumbnails