Το ημερολόγιο έγραφε 5 Ιανουαρίου του 1972. Τότε ήταν που ο 27χρονος Βασίλης Λυμπέρης εκτελέστηκε με απόφαση του δικαστηρίου, καθώς κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία ολόκληρης της οικογένειας του. Η διαταραγμένη του προσωπικότητα τον έκανε να διαπράξει ένα από τα ποιο φρικτά εγκλήματα στην σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Με απόλυτα «επαγγελματικό» τρόπο, στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του Ιανουαρίου, την ώρα που η σύζυγος του, τα δύο του παιδιά και η πεθερά του κοιμόντουσαν, ο Λυμπέρης έβαλε φωτιά με αποτέλεσμα η οικογένεια του να βρει τραγικό θάνατο. Νεκροί ήταν: η γυναίκα του 24 ετών, τα δύο τραγικά παιδιά του, η κόρη του Παναγιώτα 2 ετών, ο γιός του Γιώργος 1 έτους καθώς και η πεθερά του Αντιγόνη Μάρκου 55 ετών.
Μετά απο την εκτέλεση που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, ήρθε η πτώση της χούντας το ΄74 και ένα χρόνο αργότερα από τη μεταπολιτευτική περίοδο Καραμανλή μέχρι σήμερα, η θανατική ποινή έχει μετατραπεί σε ισόβια. Συγκεκριμένα, το 1993 η κυβέρνηση Παπανδρέου, έθεσε τέλος και επίσημα στον όρο «θανατική ποινή» και έκτοτε χρησιμοποιείται στα δικαστήρια αποκλειστικά ο όρος «ισόβια». Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι ο συνεργός του Λυμπέρη Παύλος Αγγελόπουλος, ενώ καταδικάστηκε δεν εκτελέστηκε, καθώς η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια εξαιτίας του νεαρού της ηλικία του.
Στις μέρες μας, η θανατική ποινή επιβιώνει σε ισλαμικές χώρες κυρίως του τρίτου κόσμου και σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. Η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι διχασμένη για το κατά πόσο η εκτέλεση ενός κρατουμένου λειτουργεί ανασταλτικά στην εγκληματικότητα. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, η κοινή γνώμη παρουσιάζεται αντίθετη με εξαίρεση κάποιους πυρήνες που θα επιθυμούσαν την εμφάνιση της.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου