Ο Γιάννης είναι ιδιοκτήτης ενός μπαρ στο Σύνταγμα. Για να αυξήσει τις πωλήσεις του, αποφάσισε να επιτρέψει στους πιστούς πελάτες του, οι περισσότεροι των οποίων είναι άνεργοι, να πίνουν τώρα και να πληρώνουν αργότερα... Σημειώνει και καταγράφει σε ένα
τεφτέρι τα ποτά που καταναλώνονται από κάθε πελάτη και με τον τρόπο αυτό δανείζει τους πελάτες του κάθε βράδυ σοβαρά ποσά. Τα νέα διαδίδονται γρήγορα.
Σαν αποτέλεσμα, ολοένα και περισσότεροι άνεργοι συρρέουν στο μπαρ του Γιάννη. Ο Γιάννης βρίσκει ευκαιρία και με πλεονέκτημα την απελευθέρωση των πελατών από τη δυσκολία της άμεσης πληρωμής, αυξάνει τις τιμές της μπύρας και του κρασιού, που είναι
τα πλέον δημοφιλή ποτά. Ο όγκος των πωλήσεων αυξάνεται εκθετικά. Ένας νεαρός και δυναμικός χρηματοοικονομικός σύμβουλος από μια γειτονική τράπεζα, αναγνωρίζει ότι τα υπόλοιπα που χρωστάνε οι πελάτες, είναι αξιόλογα μελλοντικά περιουσιακά στοιχεία. Έτσι αυξάνει το όριο πιστοδότησης του Γιάννη. Δεν βλέπει κανένα λόγο να ανησυχεί η τράπεζα, καθόσον έχει τα χρωστούμενα από τους άνεργους, ως εγγυήσεις εκ μέρους του Γιάννη προς την τράπεζα.
Στα κεντρικά της τράπεζας, εξειδικευμένοι υψηλόβαθμοι τραπεζικοί υπάλληλοι, μετασχηματίζουν αυτά τα εισπρακτέα ποσά σε ομόλογα με τίτλο Drink-bonds και Alcoolbonds. Αυτά τα ομόλογα, βγαίνουν στη διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές. Κανένας δεν καταλαβαίνει ακριβώς τα ακρωνύμια και με ποιον τρόπο τα ομόλογα είναι (και πόσο) καλυμμένα με εγγυήσεις. Παρά ταύτα, οι τιμές τους αυξάνονται αλματωδώς και συνεχώς. Τα ομόλογα γίνονται ανάρπαστα διότι ο / η (βάλτε εδώ το όνομα από έναν οικονομικό σύμβουλο της αρεσκείας σας) τα συνιστούσε στο ευρύ κοινό ως μια πολύ καλή επένδυση.
Μια μέρα, αν και οι τιμές των ομολόγων αυτών συνέχιζαν να αυξάνονται, ένας manager της τράπεζας από το Τμήμα Διαχείρισης Κινδύνων (ο οποίος βέβαια στη συνέχεια απολύθηκε επειδή ήταν αρνητικός στις προτάσεις του), αποφάσισε ότι ήλθε η ώρα να ζητήσει την είσπραξη των χρωστούμενων από τους πελάτες του μπαρ του Γιάννη. Ασφαλώς αυτοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν δεκάρα από τα χρέη τους. Ο Γιάννης δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του και καταλήγει σε χρεοκοπία. Τα ομόλογα Drinkbonds και Alcool-bonds χάνουν την αξία τους κατά 95%. Οι προμηθευτές του Γιάννη, που του είχαν προηγουμένως δώσει απλόχερα πίστωση και οι οποίοι έχουν οι ίδιοι επενδύσει σε Drinkbonds και Alcoolbonds, αντιμετωπίζουν πλέον μια νέα κατάσταση. Ο προμηθευτής κρασιού πτωχεύει. Ο προμηθευτής μπύρας εξαγοράζεται από άλλον προμηθευτή. Η τράπεζα σώζεται με παρέμβαση του κράτους, μετά από ατέλειωτες πολιτικές διαπραγματεύσεις.
Η κυβέρνηση ονόμασε τα Drinkbonds και Alcoolbonds ως «τοξικά» προϊόντα και τα αγόρασε, σε ονομαστικές τιμές και όχι τιμές αγοράς (δηλαδή όσο γράφει το τεφτέρι των χρεών του Γιάννη), για να εξυγιάνει τον ισολογισμό της τράπεζας. Έτσι τώρα τα χρέη των πελατών του Γιάννη, έχουν περάσει στα περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης. Προφανώς αν δεν εισπράξει τα χρέη αυτά από τους άνεργους πότες, θα τα διαγράψει, οπότε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι θα τα πληρώσουμε. Έτσι οι πελάτες του μπαρ του Γιάννη, οι άνεργοι πότες, έχασαν την ευκαιρία να πίνουν και να πληρώνουν αργότερα, δηλαδή ποτέ...
Πηγή: Από email
τεφτέρι τα ποτά που καταναλώνονται από κάθε πελάτη και με τον τρόπο αυτό δανείζει τους πελάτες του κάθε βράδυ σοβαρά ποσά. Τα νέα διαδίδονται γρήγορα.
Σαν αποτέλεσμα, ολοένα και περισσότεροι άνεργοι συρρέουν στο μπαρ του Γιάννη. Ο Γιάννης βρίσκει ευκαιρία και με πλεονέκτημα την απελευθέρωση των πελατών από τη δυσκολία της άμεσης πληρωμής, αυξάνει τις τιμές της μπύρας και του κρασιού, που είναι
τα πλέον δημοφιλή ποτά. Ο όγκος των πωλήσεων αυξάνεται εκθετικά. Ένας νεαρός και δυναμικός χρηματοοικονομικός σύμβουλος από μια γειτονική τράπεζα, αναγνωρίζει ότι τα υπόλοιπα που χρωστάνε οι πελάτες, είναι αξιόλογα μελλοντικά περιουσιακά στοιχεία. Έτσι αυξάνει το όριο πιστοδότησης του Γιάννη. Δεν βλέπει κανένα λόγο να ανησυχεί η τράπεζα, καθόσον έχει τα χρωστούμενα από τους άνεργους, ως εγγυήσεις εκ μέρους του Γιάννη προς την τράπεζα.
Στα κεντρικά της τράπεζας, εξειδικευμένοι υψηλόβαθμοι τραπεζικοί υπάλληλοι, μετασχηματίζουν αυτά τα εισπρακτέα ποσά σε ομόλογα με τίτλο Drink-bonds και Alcoolbonds. Αυτά τα ομόλογα, βγαίνουν στη διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές. Κανένας δεν καταλαβαίνει ακριβώς τα ακρωνύμια και με ποιον τρόπο τα ομόλογα είναι (και πόσο) καλυμμένα με εγγυήσεις. Παρά ταύτα, οι τιμές τους αυξάνονται αλματωδώς και συνεχώς. Τα ομόλογα γίνονται ανάρπαστα διότι ο / η (βάλτε εδώ το όνομα από έναν οικονομικό σύμβουλο της αρεσκείας σας) τα συνιστούσε στο ευρύ κοινό ως μια πολύ καλή επένδυση.
Μια μέρα, αν και οι τιμές των ομολόγων αυτών συνέχιζαν να αυξάνονται, ένας manager της τράπεζας από το Τμήμα Διαχείρισης Κινδύνων (ο οποίος βέβαια στη συνέχεια απολύθηκε επειδή ήταν αρνητικός στις προτάσεις του), αποφάσισε ότι ήλθε η ώρα να ζητήσει την είσπραξη των χρωστούμενων από τους πελάτες του μπαρ του Γιάννη. Ασφαλώς αυτοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν δεκάρα από τα χρέη τους. Ο Γιάννης δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του και καταλήγει σε χρεοκοπία. Τα ομόλογα Drinkbonds και Alcool-bonds χάνουν την αξία τους κατά 95%. Οι προμηθευτές του Γιάννη, που του είχαν προηγουμένως δώσει απλόχερα πίστωση και οι οποίοι έχουν οι ίδιοι επενδύσει σε Drinkbonds και Alcoolbonds, αντιμετωπίζουν πλέον μια νέα κατάσταση. Ο προμηθευτής κρασιού πτωχεύει. Ο προμηθευτής μπύρας εξαγοράζεται από άλλον προμηθευτή. Η τράπεζα σώζεται με παρέμβαση του κράτους, μετά από ατέλειωτες πολιτικές διαπραγματεύσεις.
Η κυβέρνηση ονόμασε τα Drinkbonds και Alcoolbonds ως «τοξικά» προϊόντα και τα αγόρασε, σε ονομαστικές τιμές και όχι τιμές αγοράς (δηλαδή όσο γράφει το τεφτέρι των χρεών του Γιάννη), για να εξυγιάνει τον ισολογισμό της τράπεζας. Έτσι τώρα τα χρέη των πελατών του Γιάννη, έχουν περάσει στα περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης. Προφανώς αν δεν εισπράξει τα χρέη αυτά από τους άνεργους πότες, θα τα διαγράψει, οπότε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι θα τα πληρώσουμε. Έτσι οι πελάτες του μπαρ του Γιάννη, οι άνεργοι πότες, έχασαν την ευκαιρία να πίνουν και να πληρώνουν αργότερα, δηλαδή ποτέ...
Πηγή: Από email
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου