Η κατάσταση στη χώρα βρίσκεται πραγματικά εκτός ελέγχου. Ο παραλογισμός που επικρατεί κόβει δίχως άλλο την ανάσα. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην υφήλιο που αμφισβητούμε την τετράγωνη λογική και ενθουσιαζόμαστε με επιλογές εξωπραγματικές και παράλογες. Μπροστά στην εντελώς αναπάντεχη βουτιά στο οικονομικό αδιέξοδο οι πάντες αναζητούν ενόχους εξαιρώντας τον εαυτό τους από την όποια ευθύνη. Η συλλογική υστερία με την οποία η ελληνική κοινωνία είχε στρατευθεί πίσω από το όραμα του μεγάλου κράτους που άκοπα εξασφάλιζε πλουτισμό και ευδαιμονία οι πάντες προσποιούνται πως δήθεν τάχα δεν τους αφορά.Η περίπτωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι χαρακτηριστική. Εγινε τότε προσπάθεια να βγούμε από τον λήθαργο και να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Οι ΔΕΚΟ τέθηκαν μπροστά στις ευθύνες τους, δαπάνες δημόσιες ψαλιδίσθηκαν, ιδιωτικοποιήσεις προωθήθηκαν, φορείς μπήκαν σε σειρά άλλοι για να κλείσουν κι άλλοι να καταργηθούν. Οι αγορές άρχισαν να ανοίγουν, οι ευνοιοκρατίες να περιορίζονται και δημόσιες εργολαβίες και προμήθειες να περικόπτονται. Για πρώτη φορά η χώρα βρέθηκε με ετήσιο δημοσιονομικό πλεόνασμα. Κι όμως με μεγάλη πλειοψηφία η ελληνική κοινωνία στράφηκε εναντίον της. Γιατί έβαζε τέλος στο πάρτυ. Θίγοντας βαθειά ριζωμένα συμφέροντα. Με άλλοθι την καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού τα βολεμένα στη διαφθορά στρώματα συνέχισαν ανενόχλητα την πορεία στην καταστροφή.
Το οξύμωρο είναι πως ορισμένοι σήμερα κραυγάζουν για την πολιτική τάξη που ποτέ δεν ύψωσε δήθεν την φωνή της για την καταστροφή στην οποία βαδίζαμε. Λησμονώντας την σκόπιμη δαιμονοποίηση όσων είχαν διαφορετική γνώμη και τον συνακόλουθο εξοβελισμό τους στο περιθώριο, καταγγέλλονται τώρα συλλήβδην οι πολιτικοί για να καλυφθούν οι ενοχές της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο παραλογισμός όμως και η υποκρισία δεν τελειώνουν εδώ. Το σύστημα, μαζί και με την νοοτροπία του κόσμου, δεν εννοεί να αλλάξει. Η εύκολη εμμονή με την εξασφάλιση εσόδων φορτώνει με φόρους την οικονομία και γονατίζει τον δυναμισμό της οικονομίας. Και περιέργως αδιαφορούν όλοι με την ανεργία που αρχίζει να καλπάζει στον ιδιωτικό τομέα.
Νυστέρι όμως περικοπών στα έξοδα του δημόσιου τομέα μπαίνει μοναχά σε περιπτώσεις που και πάλι θύμα είναι η ιδιωτική οικονομία. Δεν αποδίδεται έτσι ο ΦΠΑ, δεν πληρώνονται ιδιώτες στους οποίους χρωστάει το κράτος (προμηθευτές νοσοκομείων, κατασκευαστικές εταιρίες, βενζινάδικα) και δεν συμψηφίζονται χρέη του δημοσίου με υποχρεώσεις των ιδιωτών απέναντί του. Το δημόσιο όμως προωθεί αμέσως συμψηφισμούς όταν αυτό χρωστάει.
Όταν όμως φθάνουμε στην απασχόληση στο δημόσιο σύσσωμη η κοινωνία κινητοποιείται ενάντια σε τυχόν απολύσεις. Συμβασιούχοι απαιτούν μονιμοποιήσεις ενώ η εργασιακή τους σχέση έχει ολοκληρωθεί. Κόμματα και ΜΜΕ, που αδιαφορούν για ιδιωτικές επιχειρήσεις και εργοστάσια που κλείνουν, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για συμβασιούχους που κλειδώνουν την Ακρόπολη (μόνο οι Ρωμαίοι του Σύλλα, οι βάρβαροι Ερούλοι εισβολείς και οι Ναζί το έκαναν στο παρελθόν) και αντιδρούν στην προσπάθεια των Αρχών (εισαγγελείς και αστυνομία) να αποκαταστήσουν την τάξη.
Το χειρότερο είναι πως ουδείς μαθαίνει από το παρελθόν. Τυφλωμένη η κυβέρνηση από τις σοσιαλίζουσες ιδεοληψίες της επιμένει σε φοροεπιδρομές δίχως προοπτική. Αγνοώντας πέρα από την κοινή λογική και την διεθνή σχετική εμπειρία (βλ. Grigore Pop-Eleches, From Economic Crisis to Reform: IMF Programs in Latin America and Eastern Europe, 2008). Και στην Αργεντινή ο σοσιαλιστής Ντε Λα Ρούα διαδέχθηκε τον «νεοφιλελεύθερο» Κάρλος Μένεμ στοχεύοντας στην αποκατάσταση των υποτιθέμενων κοινωνικών αδικιών και στη «διάσωση» της χώρας. Με καταιγισμό φόρων βέβαια. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση της αγοράς, η γενική φτώχεια και οι λεηλασίες από εξαγριωμένους όχλους πολλών πόλεων. Τελικά η Αργεντινή χρεοκόπησε ολοκληρωτικά και ακόμη δυσκολεύεται να συνέλθει.
Η θεοποίηση της παραφροσύνης όμως γίνεται κυρίαρχο φαινόμενο της δημόσιας ζωής της χώρας όταν η Αριστερά, της οποίας οι ιδέες κυριάρχησαν στα μεταδικτατορικά χρόνια στον τόπο και οδήγησαν ουσιαστικά στα τραγικά οικονομικά αδιέξοδα, εμφανίζεται τιμητής των πάντων. Προπαγανδίζοντας μάλιστα πολιτικές πάνω στην γραμμή του κρατισμού που, εφαρμοζόμενες, θα εμβάθυναν ακόμη περισσότερο τα αδιέξοδα. Να μην ξεχνάμε πως προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε πως η ανεργία μπορεί να καταπολεμηθεί μοναχά μέσω του διορισμού όλων των ανέργων στο …δημόσιο!
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως η εσωτερική βιτρίνα της χώρας, η ιδιωτική δηλ. τηλεόραση, πλημμυρίζει από αγράμματες ασημαντότητες και άνευ προσωπικότητας αλλά πλήρους αλαζονείας πολύξερους πολυλογάδες. Η παραφροσύνη οφείλει από κάπου να διακρίνεται. Και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ φροντίζουν να εξυπηρετούν την σχετική ανάγκη.
Πηγή: http://www.sofokleous10.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου