Λες, ας πούμε (ένα τυχαίο παράδειγμα) πως η πρόσβαση στο Internet είναι ένα αγαθό που πρέπει να το χρησιμοποιούν όλοι. Εμείς -άκου τώρα τι σκεφτήκαμε- είμαστε ικανοί να βάλουμε τον πρωθυπουργό να τάξει από τηλεοράσεως δωρεάν wi-fi! Φυσικά επειδή μας αρέσει αυτό το γκράντε πράγμα η πρωθυπουργική εξαγγελία πρέπει να υλοποιηθεί μέσω διαγωνισμών, όρων, προϋποθέσεων και προϋπολογισμών που μπορεί να "κοντύνουν" στη διαδικασία.
Στη Νέα Υόρκη υπάρχουν πιο πεζές σκέψεις.
Σου λέει τώρα ο Νεοϋορκέζος. Τι είναι αυτό που βρίσκεται σε κάθε 2-3 τετράγωνα και δεν το χρησιμοποιεί κανείς; Τα κοινόχρηστα τηλέφωνα βεβαίως. Μωρέ μήπως να τα ξηλώναμε; Μήπως να τα κάνουμε κάτι άλλο;
Και τα κάνουν κάτι άλλο, διότι η αξία των κοινοχρήστων τηλεφώνων βρίσκεται στα καλώδια που τα συνδέουν με το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο. Οπότε, αν βγάζαμε τις τηλεφωνικές συσκευές και στη θέση τους βάζαμε έναν μαραφέτι για ασύρματη σύνδεση στο Internet μήπως τα σγκεκριμένα σημεία θα αποκτούσαν μια νέα χρησιμότητα;
Η λογική λέει πως ναι. Κάπως έτσι, γεννήθηκε το LinkNYC που δεν χρειάστηκε να ζητήσει βοήθεια για τη χρηματοδότησή του από τον προϋπολογισμό της πόλης. Συνολικά θα δημιουργηθούν 10.000 σημεία που θα αποτελούν σημεία του μεγαλύτερου μητροπολιτικού δικτύου ελεύθερης πρόσβασης σε ταχύτητες που όπως λέει η εταιρεία που έχει αναλάβει το έργο θα φτάνουν "μέχρι το 1 Gigabit".
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου