Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

H επιχείρηση “σκούπα” των αλλοδαπών επί Όθωνα (1842)


Η μεγαλύτερη επιχείρηση απομάκρυνσης αλλοδαπών, αέργων και γενικότερα «αλητών» από την πόλη των Αθηνών έγινε με αφορμή τη σφαγή ενός πάμπλουτου ομογενούς μέσα στο σπίτι του. Ήταν Φεβρουάριος του 1842, όταν στις δύο το πρωί τέσσερις κακοποιοί, τρεις με φουστανέλα και ένας με βράκα, μπήκαν στο σπίτι του Παύλου Νεγρεπόντη και λήστεψαν τα πάντα, αφού έσφαξαν τον ίδιο μπροστά στη γυναίκα και τα τρία παιδιά του.

Στην Αθήνα των λίγων χιλιάδων κατοίκων το γεγονός προξένησε αλγεινή εντύπωση. «Κακούργοι τινές εμφωλεύουσι προ πολλού εις τας Αθήνας. Δολοφόνοι σφαγείς των πολιτών, κατασκοπεύοντες την ημέρα τας οικίας, εισέρχονται την νύκτα κρυφίως ή βιαίως και γυμνόνουσι τους πολίτας εν τω μέσω των τέκνων και των συζύγων» έγραφαν οι εφημερίδες.

Εντός λίγων ημερών οι τέσσερις δράστες συνελήφθησαν και αποκαλύφθηκε ότι ήταν όλοι αλλοδαποί που σύχναζαν στα κακόφημα καπηλειά της πόλης. Την εκκαθάριση της κατάστασης ανέλαβε η Δημοτική Αστυνομία, συνεπικουρούμενη από δυνάμεις του στρατού.

Οι ανεπιθύμητοι υποχρεώνονταν να επιστρέψουν στις χώρες τους – ήταν κυρίως από χώρες των Βαλκανίων, τη Μάλτα και την Ιταλία. Στο ζήτημα δόθηκε εθνικός χαρακτήρας, λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους στην πόλη και καθιερώθηκαν αυστηροί έλεγχοι.

Ο Παύλος Νεγρεπόντης ήταν από τους αγαπητούς Φαναριώτες, ο οποίος ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα μετά την έλευση του Όθωνα. Αφού έχτισε ένα από τα ωραιότερα ακίνητα, συνέχισε τις εμπορικές δραστηριότητές του στην Αγγλία για να επιστρέψει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1841. Είχε επενδύσει σε γη και σώζεται μέχρι σήμερα ανακαινισμένο ένα από τα ακίνητα που είχε αγοράσει στη συμβολή των οδών Κεραμεικού και Μυλλέρου (επί Όθωνος ονομάζονταν Φειδίου και Πραξιτέλους), το οποίο έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο πολλαπλών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "H επιχείρηση “σκούπα” των αλλοδαπών επί Όθωνα (1842)"

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Γενόσημα φάρμακα


Φάρμακα
Στη χώρα μας υπάρχει μια φοβερή παρεξήγηση. Καταλαβαίνουμε ως φάρμακα τα εμπορικά σήματα προϊόντων, και όχι τις δραστικές ουσίες που περιέχονται στα προϊόντα. Στη συνείδησή μας, η έννοια του φαρμάκου περιλαμβάνει ακόμη και την ίδια τη συσκευασία που περιέχει το χάπι, που με τη σειρά του περιέχει το δραστικό συστατικό. Αυτή η παρεξήγηση αφορά ασφαλώς στον ευρύτερο πληθυσμό, ενίοτε και στους ιατρούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι τεχνητή και έχει καλλιεργηθεί –απουσία αποτρεπτικών μηχανισμών– μέσω του μάρκετινγκ.


Πραγματικά, οι περισσότεροι θα εκπλήττονταν αν γνώριζαν πόσο συχνό φαινόμενο είναι να μην έχουν ιδέα οι ιατροί τους για την ακριβή ονομασία της δραστικής ουσίας στο προϊόν που τους συνταγογραφούν. Κάνετε μια δοκιμή στην επόμενη επίσκεψη στον ιατρό σας.

Η κατανόηση όλων αυτών όμως, καθώς και της γνωστής διαμάχης γενόσημων εναντίον πρωτότυπων, είναι αρκετά δύσκολη χωρίς μια ανάλυση σε βάθος. Θα προσπαθήσω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου και τις γνώσεις μου με την ελπίδα ότι θα συμβάλω στην καλύτερη κατανόηση του «προβλήματος»...

Επιτρέψτε μου αρχικά να σας συστήσω ενδεικτικά τις πέντε μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες που κατασκευάζουν πρωτότυπα φάρμακα, ώστε να έχετε μια ιδέα για τα μεγέθη:

Johnson & Johnson ΗΠΑ 61.90
Pfizer ΗΠΑ 50.01
Roche Ελβετία 47.35
GlaxoSmithKline Ην. Βασίλειο 45.83
Novartis Ελβετία 42.27
[* Ετήσια έσοδα σε δισεκατομμύρια δολάρια βάσει δημοσιευμένων ισολογισμών 2009-2010.]

Οι πράκτορες και οι άλλοι

Στο πρώτο έτος της ιατρικής σχολής, η καθηγήτρια της φαρμακολογίας μας καλωσόρισε με την εξής φράση: «Κάθε φάρμακο είναι δηλητήριο γιατί επηρεάζει εξωγενώς τη βιολογία του οργανισμού… Τα φάρμακα χορηγούνται γιατί σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει όφελος που είναι μεγαλύτερο από το βιολογικό κόστος».

Στο τρίτο έτος της ιατρικής σχολής, όταν ξεκίνησα τις κλινικές μου ασκήσεις, έμαθα ότι οι καλοντυμένοι και συνήθως ευπαρουσίαστοι νέοι και νέες που κυκλοφορούν στα νοσοκομεία με έναν εξίσου περιποιημένο χαρτοφύλακα είναι φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι, δηλαδή πωλητές φαρμακευτικών εταιρειών που έχουν σε αυτόν τον χαρτοφύλακα διαφημιστικά φυλλάδια φαρμακευτικών προϊόντων. Δεν μπορώ να ξεχάσω στο τελευταίο έτος των σπουδών μου εκείνον τον φαρμακευτικό αντιπρόσωπο που προσπαθούσε να καταλάβει ποιό ακριβώς μοντέλο αθλητικών παπουτσιών ήταν αυτό που ζητούσε ο ιατρός για τον γιο του, ή άλλους ρόλους που ο δύσμοιρος ήταν αναγκασμένος να υποδυθεί, όπως του ταξιδιωτικού πράκτορα, του μεταφορέα βιβλίων, της γραμματέως συνεδρίου, του υπαλλήλου τροφοδοσίας δεξιώσεων, και τόσους άλλους.

Σκεφτόμουν ότι οι περισσότεροι ιατροί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας αμείβονται ελάχιστα. Ήταν επομένως αρκετά λογικό να βρίσκουν έδαφος τέτοιες πρακτικές. Δυσκολευόμουν πολύ όμως να νιώσω οποιαδήποτε συμπάθεια ως προς τον πιο φοβερό και τρομερό ρόλο που ενίοτε έπρεπε να υποδυθούν οι πωλητές-πράκτορες: Εκείνον του εκπαιδευτή. Μάλιστα, του εκπαιδευτή. Πιστέψτε με, δεν είναι λίγοι οι ιατροί που συνταγογραφούν μέχρι σήμερα ακολούθως προς τις συμβουλές και οδηγίες του πωλητή. Στην κυριολεξία εμπιστεύονται και μαθαίνουν από εκείνον τα απαραίτητα, ειδικά για τα καινούρια φάρμακα.

Κάπου τότε, χρονικά, μετανάστευσα στο Λονδίνο για τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, αρχικά στο αντικείμενο της Διεθνούς Πολιτικής Υγείας στο «London School of Economics» (όπου είχα καθηγητή τον Ηλία Μόσιαλο), και αργότερα στην εξειδίκευση της Ψυχιατρικής. Εκεί συνήθισα να συνταγογραφώ τη δραστική ουσία, όπως είχα μάθει στο πανεπιστήμιο, και ξέχασα εντελώς τους καλοντυμένους πράκτορες των φαρμακευτικών εταιρειών.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα τους βρήκα πάλι μπροστά μου. Τους αποφεύγω μέχρι σήμερα, αλλά με κυνηγούν στην κυριολεξία. Επειδή όμως τους αποφεύγω πραγματικά, δικαιούμαι και μπορώ να γράψω αυτό το άρθρο. Επιστρέφοντας λοιπόν στην πατρίδα, εκτός από τους πράκτορες βρέθηκα μπροστά στην παρεξήγηση που έγραψα την εισαγωγή μου.

Δεν μου κάνει εντύπωση γιατί οι περισσότεροι συνάδελφοί μου σήμερα επιμένουν να συνεχίσουν να συνταγογραφούν εμπορικά σήματα, γιατί η απάντηση κατά την προσωπική μου γνώμη είναι αυτονόητη. Με απασχολούν όμως οι ιατροί που υποστηρίζουν ότι συνταγογραφούν εμπορικά σήματα των πρωτότυπων φαρμάκων με το επιχείρημα ότι είναι «ανώτερης ποιότητας» και επιπλέον οι ασθενείς που δεν αισθάνονται άνετα με την ιδέα της λήψης ενός γενόσημου «υποκατάστατου του πραγματικού».

Τα πρωτότυπα φάρμακα

Όταν μια φαρμακευτική εταιρεία αναπτύσσει –ή αν προτιμάτε ανακαλύπτει– ένα φάρμακο, της χορηγείται δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, και μια αποκλειστικότητα χρήσης 20 ετών. Αυτό σημαίνει ότι καμία άλλη εταιρεία δεν μπορεί να κάνει χρήση του μορίου, δηλαδή της δραστικής ουσίας του φαρμάκου, για όλη τη διάρκεια της ισχύος του διπλώματος ευρεσιτεχνίας.

Έτσι, όταν το φάρμακο πάρει τις απαραίτητες εγκρίσεις ασφάλειας και δραστικότητας (αποδεικνύεται δηλαδή ότι κάνει αυτό που υπόσχεται ανταποκρινόμενο στις ενδείξεις του) από τους αρμόδιους φορείς (πχ. Aμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φαρμάκων (ΕΜΑ) ), αναγνωρίζεται στην φαρμακευτική εταιρεία που κατέχει το δίπλωμα ευρασιτεχνίας μια άδεια αποκλειστικής εμπορίας.

Μεσολαβούν περίπου 10 χρόνια μεταξύ της ανακάλυψης ενός φαρμάκου (και επομένως της απόκτησης του διπλώματος ευρεσιτεχνίας) και του χρόνου στον οποίο έχει πάρει τις απαραίτητες εγκρίσεις από τους αρμόδιους φορείς για χρήση στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση για την εμπορική του αξιοποίηση.

Τα γενόσημα φάρμακα

Όταν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ενός φαρμάκου λήγει, άλλες εταιρείες νομιμοποιούνται να παράγουν και να πωλούν τη γενική μορφή του, δηλαδή τη δραστική ουσία. Όλα τα γενόσημα φάρμακα στον δυτικό κόσμο υπόκεινται σε αυστηρή επιθεώρηση και συγκεκριμένες διαδικασίες εγκρίσεων προκειμένου να μπορούν να διατεθούν στην αγορά.

Σύμφωνα με την Aμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) αλλά και του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού οργανισμού (EMA), όλα τα φάρμακα, πρωτότυπα και γενόσημα, πρέπει να λειτουργούν το ίδιο καλά και να είναι εξίσου ασφαλή.

Τα γενόσημα οφείλουν να έχουν τα ίδια ενεργά συστατικά, δηλαδή τη δραστική ουσία, στην ίδια μορφή και δύναμη (δηλαδή να προσφέρουν την ίδια ποσότητα δραστικών συστατικών στον οργανισμό στον ίδιο χρόνο) και να μπορούν να χορηγούνται κατά τον ίδιο τρόπο, π.χ. από την ίδια οδό (λ.χ. από του στόματος) με το πρωτότυπο φάρμακο. Οι δε ειδικές επισημάνσεις και οι αναφερόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες πρέπει να είναι ουσιαστικά ίδιες με τις αντίστοιχες, αναφερόμενες για το πρωτότυπο.

Τα αδρανή συστατικά όπως συνδετικά, υλικά πληρώσεως, χρωστικές και αρωματικές ουσίες, μπορούν να διαφέρουν μεταξύ γενόσημων και πρωτότυπων. Υποτίθεται ότι αυτά τα αδρανή συστατικά, δεν αλλάζουν την απόδοση του προϊόντος. Ωστόσο, αυτά τα συστατικά μπορεί να περιέχουν π.χ. λακτόζη ή γλουτένη που θα μπορούσε να επηρεάσει την κινητικότητα του εντέρου και κατ’ επέκταση την απορρόφηση σε ευαίσθητους ασθενείς.

Οι κατασκευαστές καλούνται λοιπόν να τεκμηριώνουν πλήρως ότι το προϊόν τους ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις προϋποθέσεις που αναφέρω παραπάνω, καθώς επίσης να παρέχουν πλήρη στοιχεία για τη χημική σύνθεση του προϊόντος (δραστική ουσία συν αδρανή συστατικά έκδοχα, π.χ. συντηρητικά, προσθετικά γεύσης κ.τ.λ.), αλλά και τις διεργασίες που έχουν ακολουθήσει στα διάφορα στάδια παραγωγής, τα μέτρα ελέγχου της ποιότητας που έλαβαν και εφάρμοσαν κ.τ.λ.

Πρέπει ακόμη να εξασφαλίζουν ότι οι πρώτες ύλες και τα τελικά προϊόντα πληρούν τις
προδιαγραφές που θέτουν κάθε φορά οι αρμόδιοι οργανισμοί, όπως για παράδειγμα να αποδεικνύουν ότι το γενόσημο φάρμακο θα παραμένει ισχυρό, δραστικό και χημικά σταθερό μέχρι την ημερομηνία λήξης που αναγράφεται στην ετικέτα του προϊόντος.
Ακόμη και οι εγκαταστάσεις παραγωγής, επεξεργασίας, δοκιμών και συσκευασίας υποβάλλονται σε ειδικές επιθεωρήσεις, όπως εξάλλου συμβαίνει και με τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις των κατασκευαστών των πρωτότυπων φαρμάκων.

Κι όμως, το ισχυρότερο επιχείρημα που έχουν όσοι εναντιώνονται στην καθιέρωση της συνταγογράφησης δραστικών ουσιών αντί εμπορικών σημάτων είναι ότι τα γενόσημα φάρμακα δεν είναι ενδεχομένως το ίδιο ασφαλή και αποτελεσματικά με τα πρωτότυπα.

Θα μπορούσα να υπογραμμίσω και πάλι ότι αρκετοί ιατροί μαθαίνουν τις αλήθειες του πράκτορα. Αλλά για να είμαι δίκαιος, υπάρχουν πράγματι ορισμένες διαφορές. Μολονότι το ενεργό συστατικό σε ένα γενόσημο φάρμακο είναι το ίδιο με το αντίστοιχο πρωτότυπο, οι μικρές διαφορές στο πρωτόκολλο παρασκευής και στη χημική σύνθεση (έκδοχα, πρόσθετα κ.τ.λ.) μπορούν να επηρεάσουν το πως λειτουργεί στον οργανισμό μας, τόσο ως προς τη βιοδιαθεσιμότητα της δραστικής ουσίας (ρυθμός και έκταση απορρόφησης από τον οργανισμό), όσο και ως προς την ενδεχόμενη συμβατότητα των έκδοχων με τον οργανισμό.

Για αυτόν τον λόγο, ένα γενόσημο μπορεί στην πράξη να είναι λιγότερο αποτελεσματικό, ή να συνοδεύεται με περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες. Θεωρητικά όμως, για να γίνει περισσότερο κατανοητό το δεύτερο, θα μπορούσε ένας συγκεκριμένος οργανισμός να έχει αλλεργία σε ένα έκδοχο του γενόσημου, που δεν υπάρχει για τα έκδοχα του πρωτότυπου, ή και το ανάποδο!

Σε κάθε περίπτωση όμως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στη βιοδιαθεσιμότητα, πρόκειται για λεπτές μικροδιαφορές που στη συντριπτική πλειονότητα των γενόσημων είναι αμελητέες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας διαφοράς είναι η λεβοθυροξίνη, μια ορμόνη του θυρεοειδούς αδένα που διατίθεται ως εξωγενές συμπλήρωμα με τη μορφή φαρμάκου. Η λεπτή ρύθμιση της θυρεοειδικής λειτουργίας είναι εν προκειμένω πολύ ευαίσθητη σε τέτοιες μικρές διαφοροποιήσεις. Το ίδιο συμβαίνει με ορισμένα αντιαρρυθμικά και αντιεπιληπτικά φάρμακα.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αντικαταθλιπτική βουπροπριόνη. Συγκεκριμένα, για την έκδοση της μορφής παρατεταμένης αποδέσμευσης* διαφορετικοί κατασκευαστές χρησιμοποιούν διαφορετικές διεργασίες μεταποίησης με αποτέλεσμα ελαφρώς διαφορετικές τεχνολογίες απελευθέρωσης της δραστικής ουσίας μέσα στον οργανισμό.
[* Παρατεταμένη αποδέσμευση είναι η βραδεία απελευθέρωση του ενεργού συστατικού μέσα στον οργανισμό.]

Ουσιαστικά λοιπόν, οι ιατροί πρέπει να είναι σε θέση να γνωρίζουν τον ασθενή τους και τι ακριβώς λαμβάνει ώστε να κάνουν τις απαραίτητες ρυθμίσεις εξατομικευμένα για το επιθυμητό θεραπευτικό αποτέλεσμα.

Aξίζει να σημειώσω ότι δεν είναι όλες οι δραστικές ουσίες διαθέσιμες ως γενόσημα φάρμακα, γιατί μερικές φορές η αγορά είναι τόσο μικρή που δεν υπάρχει νόημα ανταγωνισμού.

Tα γενόσημα είναι φθηνότερα!

Τα γενόσημα κοστίζουν συνήθως 30% έως 50% λιγότερο από τα πρωτότυπα. Η διαφορά είναι σχεδόν αυτονόητη, καθώς οι κατασκευαστές των γενόσημων δεν έχουν τα ίδια έξοδα. Συγκεκριμένα δεν είναι υποχρεωμένοι να επαναλάβουν τις αρχικές μελέτες που αποδεικνύουν τη βιολογική αξία της δραστικής ουσίας, ούτε βαρύνονται επομένως με τα αρχικά έξοδα ανάπτυξης. Επίσης, δεν έχουν τα ίδια έξοδα μάρκετινγκ και προώθησης εφόσον η δραστική ουσία έχει γίνει ήδη γνωστή –όπου χρειάζεται– στα χρόνια της αποκλειστικής εμπορίας του πρωτότυπου. Και βέβαια με τη λήξη της αποκλειστικότητας και την είσοδο πολλών γενόσημων ανταγωνιστικών προϊόντων, οι τιμές υφίστανται μεγάλες πιέσεις ώστε σε πολλές περιπτώσεις μειώνεται ακόμη και η τιμή των πρωτότυπων.

Πως όμως να το εξηγήσεις αυτό σε μια Ελλάδα όπου κυριαρχεί η μετακατοχική αντίληψη «φθηνότερο = χειρότερο»; Στη μοναδική χώρα της Ευρώπης στην οποία γνωστή πολυεθνική εταιρεία λιανικής πώλησης αγαθών αύξησε τις τιμές της παλαιότερα για να μπορέσει να πουλήσει περισσότερο;

Διεθνώς, οι κατασκευαστές των πρωτότυπων φαρμάκων ανταποκρίνονται στον σφοδρό ανταγωνισμό που προκύπτει από τη λήξη της αποκλειστικότητας με διάφορες τεχνικές. Η πιο ευγενής από αυτές, σε μια προσπάθεια παράτασης «ζωής» και κέρδους, είναι η ανάπτυξη παραλλαγών των πρωτότυπων φαρμάκων, όπως νέων εκδόσεων «state-of-the-art» που καλύπτονται με νέο δίπλωμα ευρασιτεχνίας. To Nexium, ένα γνωστό εμπορικό σήμα φαρμάκου γαστροπροστασίας, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Οι πιο επιθετικές προσεγγίσεις στη χώρα μας αφορούν στους πράκτορες. Μην με παρεξηγείτε… Πράκτορες στέλνουν και οι κατασκευαστές των γενόσημων. Ενίοτε μάλιστα περιμένουν μαζί στους προθαλάμους των γραφείων των ιατρών.

Ένα άλλο επιχείρημα των σκεπτικιστών είναι ότι θα αποτελέσει μέγα δυστύχημα να πρέπει να αποφασίζουν…οι φαρμακοποιοί για το ακριβές προϊόν που θα ικανοποιεί τη συνταγή της δραστικής ουσίας που εκδίδει ο ιατρός. Μα αυτό έχουν σπουδάσει, και μάλιστα στο πανεπιστήμιο! Ασφαλώς και πρέπει να είναι σε θέση να εκτελούν μια συνταγή. Ασφαλώς οι ιατροί πρέπει να συνταγογραφούν δραστικές ουσίες.

Ασφαλώς οι ιατροί δεν έχουν καμία δουλειά σε αυτό το εμπορικό παζάρι.

Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση σε αρκετούς συναδέλφους μου που έχουν αντίθετη άποψη, όπως τα μέλη Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι οι επιφυλάξεις τους δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση και συγκεκριμένα σε αυτό το ζήτημα συμβάλλουν με αυτές, άθελά τους…στην περαιτέρω απαξίωση του λειτουργήματός μας.

Δημήτρης Παπαδημητριάδης
MD MSc, ιατρός


Σημείωση Π-Δ: O Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, έχει εκφράσει την αντίθεσή του στα γενόσημα και σε ανακοίνωσή του (25-11-2011), μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Η πάγια θέση του Ι.Σ.Α. είναι ξεκάθαρη υπέρ της περιστολής της σπατάλης και της μείωσης των δαπανών στο χώρο της υγείας, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι δεν οδηγούν στην υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας προς τους Έλληνες πολίτες. Δυστυχώς οι σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης...ανταγωνίζονται τριτοκοσμικά επίπεδα περίθαλψης. Η αλλοπρόσαλλη πολιτική που ακολουθείται στο φάρμακο, με βάση τη γενικότερη λογιστική λογική για οικονομίες κλίμακος και στο χώρο της υγείας, με το ποιοτικό στοιχείο να έχει πάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, οδηγεί στη έλλειψη βασικών και σημαντικών φαρμάκων, όπως αντικαρκινικά, αντιυπερτασικά κ.ά... Οι διαγωνισμοί για την προμήθεια φαρμάκων για νοσοκομειακή χρήση και οι πανηγυρισμοί για εκπτώσεις της τάξεως 92% και πλέον, συνοδεύονται από εντονότατες αμφισβητήσεις από την πλευρά της επιστημονικής κοινότητας για την αποτελεσματικότητα και ασφάλειά τους. Ήδη αναφέρονται στον νοσοκομειακό χώρο, σοβαρότατες παρενέργειες από τη χρήση τους. Ως Ι.Σ.Α. διαχωρίζουμε πλήρως τη θέση μας, απορρίπτουμε τα μπαλώματα με τα οποία επιχειρείται να καλυφθούν οι αστοχίες της ακολουθούμενης φαρμακευτικής πολιτικής...». Διευκρινίζεται ωστόσο, από τον πρόεδρο του Ι.Σ.Α. ότι «οι αναφορές για τα γενόσημα δεν αφορούν στα εγχωρίως παραγόμενα γενόσημα φάρμακα, τα οποία κυκλοφορούν επί σειρά ετών χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, αλλά στα γενόσημα χωρίς εμπορική ονομασία, τα οποία παράγονται σε χώρες χαμηλού κόστους, χωρίς πιθανόν να τηρούνται οι ποιοτικοί κανόνες ορθής παραγωγής».
Διαβάστε περισσότερα "Γενόσημα φάρμακα"

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

To νέο πρόγραμμα της ΕΡΤ!

To νέο πρόγραμμα της ΕΡΤ
Υστερα από άγριο ρεπορτάζ στα πιο σκοτεινά στέκια της πόλης, με κίνδυνο της ζωής του ο συντάκτης της στήλης κατάφερε να φέρει στο φως της δημοσιότητας και, κατ’ αποκλειστικότητα, πρώτος αυτός να σας... επικοινωνήσει το
Νέο Πρόγραμμα της Νέας ΕΡΤ!
Εν πρώτοις το νέο κανάλι θα εκπέμψει στη συχνότητα 4-2-1, η τηλεόραση, και 5-3-2, το ραδιόφωνο. Τις προσλήψεις και τους διορισμούς στο νέο Ιδρυμα δεν θα τις κάνουν τα τρία κόμματα, ώστε να αποφευχθούν τριβές της ΔΗΜΑΡ με τον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη, αλλά τσόζεν ουράνια σώματα που θα επισκεφθούν πρώτη φορά αυτόν τον πλανήτη.
Τη νομική υπόσταση της νέας ΕΡΤ επεξεργάσθηκαν μαζί ο κ. Μανιτάκης (ώστε οι επόμενες απολύσεις να είναι εξασφαλισμένες) με τον κ. Ρουπακιώτη (ώστε όποιος έχει αντίρρηση να διαπράττει έγκλημα γνώμης).
Ομως, ας μη μακρηγορώ, ας μην σας κρατώ σε αγωνία, ιδού το πρόγραμμα:
06.00 πρωινή: Επαρση της σημαίας, ανάκρουση του εθνικού ύμνου, παιανίζει η μπάντα της Μπούντεσμπανκ.
06.03: Εορτολόγιο: «Της Αγίας Τρόικας». Η εν λόγω εορτή καθίσταται καθημερινή και εθελοντικώς υποχρεωτική. Θα εορτάζεται 365 εργάσιμες μέρες τον χρόνο και στα δίσεκτα η 366η θα είναι αργία.
06.04: «Ημερήσια Διαταγή του ΣτΕ για το άνοιγμα του προγράμματος». Εκφώνηση: Ανθή Σαλαγκούδη. Μουσική υπόκρουση: ο «τσοπανάκος» με φλογέρα, τσέμπαλο και τρεις βουβουζέλες. Εικόνα: η φάτσα του κ. Δένδια για να σφίγγουν οι φάτσες μας.
06.05: Εναρξις κυκλοφορίας. Η οποία θα επιτρέπεται έως της 9ης νυχτερινής. «Τα Νέα της Ημέρας». Καθημερινή πολιτική εκπομπή φορολογικής τρομοκρατίας. Πόσα χρωστάτε σήμερα. Πού θα πάτε να τα πληρώσετε. Ποιοι και πώς θα σας ταλαιπωρήσουν. Με την Ανθή Σαλαγκούδη και τον Αργύρη Ντινόπουλο. (Σάουντρακ με το ηρωικό εκείνο του σ. Χαλβατζή προς τον κ. Ντινόπουλο: «μη μας γαμάς τη συζήτηση!») Στις
07.00 όσοι θα έχετε κάθε φορά επιζήσει, θα απολαμβάνετε ένα χαζοχαρούμενο διάλειμμα Μπόλεκ και Λόλεκ με την Ανθή Σαλαγκούδη. Στον ρόλο του Μπόλεκ ο κ. Τσάο Ρούλα Κεδίκογλου και στον ρόλο του Λόλεκ ο κ. Ρούλα Τσάο Κεδίκογλου.
07.15: «Σπίτι μου σπιτάκι μου». Η κατάσχεση της ημέρας. Εκπομπή με θέμα τις κατασχέσεις των σπιτιών μας. Απ’ την πρώτη κατοικία στην τελευταία. Με την Ανθή Σαλαγκούδη. Αν δεν τη δείτε, σας έχουν κατασχέσει το σπίτι. Παρουσίαση: Aνθή Σαλαγκούδη (σε ζωντανή σύνδεση απ’ το σπίτι της). Χορηγοί εκπομπής: οι Αδελφές Τράπεζες του Ελέους. Σκηνοθεσία: Στουρνάρας.
08.00: Διαφημίσεις (χωρίς την Ανθή Σαλαγκούδη).
08.05: «Κοινωνία, ώρα κακούργα». Το νέο αστέρι (από τον Κάτω Αλδεβαράν) της Ν.Δ., η εκπρόσωπος του κόμματος, κυρία Ασημακοπούλου, θρηνεί με αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση όσα μας κάνει το κόμμα της. «Κλείσαμε το 36ο Δημοτικό στο Μπουρνάζι, αλλά είμαι μάνα και σας καταλαβαίνω!». Μιλάμε: Η εκπομπή! Πολιτικός ογκόλιθος σε μια κουταλιά νερό, δυο ώρες με κομμένη την ανάσα, θρίλερ με δέκα εγκεφαλικά (στέλνετε SMS) και είκοσι ανακοπές. Η κοινή λογική με το πριόνι..!
10.00: «Απολύσεις στον αέρα». Μια εκπομπή εξοικείωσης με τη ζωή στην άγρια φύση. Πρωταγωνιστούν τέσσερα παπαγαλάκια. Παρουσιάζουν τέσσερα κοράκια. Εταιρεία παραγωγής: Ξαφνικός Θάνατος. Στούντιο Σόιμπλε. Σενάριο - σκηνοθεσία: κυρία Ρεπούση (λόγω συνωστισμού απολυμένων). Γκεστ σταρ: Αδωνις Γεωργιάδης - «καλός απολυμένος είναι ο νεκρός απολυμένος», μια ανθρωπιστική προσέγγιση βασισμένη στην αρχαία ελληνική γραμματεία.
12.00: Ξαφνικά στην οθόνη πέφτει μαύρο. Ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής: «Το μουστάκι του Χίτλερ δεν ήταν μαύρο, ήταν σιέλ και έμοιαζε με αρχαίο ελληνικό μαίανδρο».
12.01: Το μαύρο γίνεται πρασινογάλαζο, άρα το πρόγραμμα ξαναρχίζει. Με το πεντάλεπτο της ΔΗΜΑΡ. Παρουσίαση: Ζάχος Χατζηφωτίου (μια επιλογή της Ανθής Σαλαγκούδη).
Στη μία το μεσημέρι το «Μεσημβρινό Μαγκαζίνο της νέας ΕΡΤ» με τον κ. Αντώνη Σαμαρά και τον κ. Μπενύτο Βενιζέλο. Ολα στο φως! Με διαφάνεια και πάνελ! (στο πάνελ η Ανθή Σαλαγκούδη). Στο πρώτο μέρος της εκπομπής ο κ. Βενιζέλος τοποθετείται για τον τόπο. Μετά τρεις ώρες, ο κ. Σαμαράς παίρνει τον λόγο και παρουσιάζει το ένθετο «Το Λουκέτο» με νέα από την αγορά. Χορηγοί εκπομπής: οι τρεις Καναλάρχες. Ζώδια, προβλέψεις, χρηματιστήριο, μαγειρική, ξένος τύπος, ντηλς, προεδρικά διατάγματα, επιστρατεύσεις.
5.00 το απόγευμα: Μουσική ανάσα.
5.05: Αρκετά με τη μουσική ανάσα. Εκπομπή «Πατριδογνωσία»: Τρεις ιεράρχες του εκσυγχρονισμού, ο κ. Ηλίας Κανέλλης, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης και ο Μπάμπης ο Σκάις αναστοχάζονται και προτείνουν μια νέα αφήγηση του φαντασιακού που προκάλεσε στο ασυνεχές του έθνους το άσμα «ζούλα σε μια βάρκα μπήκα και στον κάτω κόσμο βγήκα». Η εκπομπή προϋποθέτει τη γονική συναίνεση, διότι, ως γνωστόν, στον κάτω κόσμο συνωθούνται κατώτερες τάξεις, κατώτερου επιπέδου, ανίκανες να εννοήσουν τον λαϊκισμό τους.
6.00: H ώρα του πλουραλισμού σε τέσσερα μονόλεπτα: To μονόλεπτο του ΚΚΕ: «Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Το μονόλεπτο του ΣΥΡΙΖΑ: «Αφήστε με να ολοκληρώσω».
Το μονόλεπτο των ΑΝΕΛ: «Μισό λεπτό, ρε παιδιά!».
Το μονόλεπτο της Ανθής Σαλαγκούδη.
Τέλος, στις 6.04 ακριβώς: «Η ώρα των Σπορ»: Επιμέλεια, παρουσίαση: ΓΑΠ. Ποδηλασία, κανώ, μνημόνια, όλα σε απευθείας μετάδοση από το γυμναστήριο στην Ιπποκράτους, Γιωργάκης Παπανδρέου. Επικίνδυνες αναρριχήσεις σε στίβους, παρεμβάσεις σαρδάμ, διαλέξεις χωρίς λέξεις, ιατρικές συμβουλές για τεμπέληδες και διεφθαρμένους, λίστες για κονομημένους.

Από τις 7.00 μ.μ. και ύστερα το ως άνω πρόγραμμα θα προβάλλεται σε επανάληψη.
Η θέασή του δεν θα είναι υποχρεωτική, θα λαμβάνεται όμως υπόψιν για τυχόν εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ.

Εκ της Ανωτάτης Κομαντατούρ Βρυξελλών εν Αθήναις: ο Κολονέλο Αντόνι
ο Καπιτάνο Μπενύτο Μπενίτο
και ο σμηνίας κυρ Φώτης.
Για την αντιγραφή: Aνθή Σαλαγκούδη.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "To νέο πρόγραμμα της ΕΡΤ!"

Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα

Θεατής του θεάτρου, το 1931, αποπειράθηκε να σκοτώσει επί σκηνής τον Βασίλη Αυλωνίτη, γιατί σατίριζε τον Ελ, Βενιζέλο. Ο ηθοποιός κατάφερε να διαφύγει  αλλά  έπεσε νεκρός ένας άτυχος τεχνικός του θεάτρου

Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα. Πρωταγωνιστής ο 27χρονος ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης

Ο 27χρονος Βασίλης Αυλωνίτης στον ρόλο που υποδυόταν το 1931 στο θέατρο ΠΕΡΟΚΕ.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς. mikros-romios.gr/

Όταν η επιθεωρησιακή οπερέτα «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» των Κίμωνα Καπετανάκη – Μίμη Κατριβάνου ανέβαινε στο θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ» του Μεταξουργείου, πριν ογδόντα χρόνια, τον Αύγουστο 1931, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα προκαλούσε φονικό και θα οδηγούσε σε πολιτική ένταση και κρίση. Περισσότερο ακόμη δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε ο 27χρονος τότε ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης (1904-1970), ο οποίος μέχρι που έφυγε από τη ζωή αισθανόταν το βάρος πως ένα επιθεωρησιακό του νούμερο έγινε αφορμή για να χαθεί η ζωή ενός τεχνικού του θεάτρου!

Ήταν στα χρόνια της τελευταίας πρωθυπουργίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και η ελληνική κοινωνία ζούσε –για μία ακόμη φορά– εντονότατη οικονομική κρίση, η οποία είχε διεθνείς διαστάσεις. Εξάλλου, εκείνη η κρίση οδήγησε σε πτώση των δημοσίων εισπράξεων με δυσάρεστες οικονομικές επιπτώσεις. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυβέρνηση οκτώ μήνες αργότερα (Απρίλιος 1932) αναγκάστηκε να κηρύξει προσωρινό χρεοστάσιο και εντέλει να παραιτηθεί. Η εποχή ευνοούσε τους παρακρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταπνίξουν τις πάσης φύσεως αντιδράσεις. Στο στόχαστρο βρέθηκαν και οι λαϊκές επιθεωρήσεις, αφού ο φιλοκυβερνητικός Τύπος πυροδοτούσε την κατάσταση κάνοντας λόγο για «κίτρινον θέατρον (που) πρέπει να τιμωρηθή».

Στο «ΠΕΡΟΚΕ»

Στο κομψό για την εποχή θερινό θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ», όπου ανέβαινε η επιθεώρηση «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» είχε συγκεντρωθεί ο καλλιτεχνικός ανθός της εποχής. Η περίφημη Ζαζά Μπριλλάντη, η καρατερίστα και μουσικός Σωτηρία Ιατρίδου, ο αδελφός της χορευτής, κωμικός, σκιτσογράφος και σκηνογράφος Σταύρος Ιατρίδης, Κυριάκος Μαυρέας, Βασίλης Αυλωνίτης κ.ά. Ντυμένη η επιθεώρηση με τη μουσική του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη θεωρείτο από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της εποχής.
Το εσωτερικό του Θεάτρου ΠΕΡΟΚΕ το 1931.
Οι διθυραμβικές κριτικές εκ μέρους του Τύπου πλημμύριζαν καθημερινά το θέατρο με κόσμο. Το 1931 και αφού οι παραστάσεις είχαν ξεκινήσει από τα μέσα Μαΐου θεωρείτο μια από τις καλύτερες χρονιές για το «Περοκέ». Φρόντιζε δε ο θιασάρχης να προστίθενται κάθε λίγο και νέες σκηνές για να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού. Ανάμεσα στις σκηνές αυτές περιλαμβανόταν και το νούμερο «Από τους Υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» που παρουσίαζε ο Β. Αυλωνίτης και έμελε να βαφτεί με αίμα.

Τα γεγονότα

Ας παρακολουθήσουμε όμως τα γεγονότα μέσω μιας ανέκδοτης διήγησης του Βασίλη Αυλωνίτη. Ήταν κοντά στα μεσάνυχτα, όταν επί σκηνής ο Αυλωνίτης σατίριζε τον Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και συνεργάτες του που είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε σκάνδαλα, ιδιαίτερα δε τον Ευστράτιο Γαλόπουλο για το περίφημο σκάνδαλο της κινίνης. Τότε είδε να ανεβαίνουν επί σκηνής τέσσερα άτομα, τα οποία από την έναρξη της παράστασης κάθονταν στην πρώτη σειρά των καθισμάτων. Όταν διαπίστωσε πως ο ένας εξ αυτών είχε βγάλει περίστροφο και ο άλλος κρατούσε μαγκούρα οπισθοχώρησε και ενώ ψέλλιζε «δεν φταίω εγώ» σκόνταψε την ώρα που ο πιστολάς τραβούσε τη σκανδάλη.

Οι σφαίρες δεν βρήκαν τον Αυλωνίτη αλλά έναν τεχνικό του θεάτρου, τον 35χρονο Παναγιώτη Μωραίτη, ο οποίος είχε βγει προς τη σκηνή για να δει τι συμβαίνει. Ο Αυλωνίτης έτρεξε στα αποχωρητήρια του θεάτρου για να κρυφτεί και να αποφύγει τα χειρότερα, στη συνέχεια δε πήδηξε από ένα παράθυρο και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του. «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή», δήλωνε στους ανθρώπους του και στους δημοσιογράφους.

Οι θεατές νόμιζαν στην αρχή πως επρόκειτο για νούμερο της επιθεώρησης. Αλλά μετά τον πρώτο πυροβολισμό ακολούθησαν και άλλοι από τη μεριά της πλατείας. Όπως ήταν φυσικό επικράτησε πανζουρλισμός. Γυναικείες κραυγές, λιποθυμίες, πεταμένα εδώ κι εκεί τσάντες και καπέλα, καθίσματα σκορπισμένα παντού και παιδάκια να τα έχουν χαμένα ενώ οι μπράβοι συνέχιζαν το από σκηνής έργο τους πυροβολώντας κατά των ηθοποιών. Ο θιασάρχης Νίκος Σύλβας δεν ήξερε ποιον να πρωτοκαθησυχάσει, ενώ από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκε ο λογιστής του θεάτρου Νικόλαος Λαγκαδάς, ο ηλεκτρολόγος Κλαύδιος Χατζηγεωργίου και η ηθοποιός Διαλεχτή Ρούσσου.

Η άφιξη ισχυρής αστυνομικής δύναμης από το κοντινό τμήμα απέτρεψε τα χειρότερα. Τρεις από τους δράστες που ήταν ακόμη στη σκηνή και στα παρασκήνια συνελήφθησαν και κινδύνευσαν από το λυντσάρισμα του κόσμου. Ο ένας εξ αυτών, ο Ανδρέας Δικώνυμος, ήταν τρόφιμος των φυλακών αφού ήδη είχε καταδικαστεί για έναν φόνο, ενώ οι άλλοι δύο, ο 33χρονος Κ. Σταφυλαράκης και 32χρονος καφετζής Κ. Περουλίδης, δήλωναν ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Αντιδράσεις και καταδίκες

Ακολούθησε οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Λαϊκού Κόμματος Παναγής Τσαλδάρης εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην Κυβέρνηση και η πολιτική αντιπαράθεση κράτησε ολόκληρες εβδομάδες. Η δε κηδεία του Μωραίτη, εξελίχθηκε σε αντικυβερνητική διαδήλωση, στην οποία πρωτοστάτησε ο κόσμος του θεάτρου.

Όσο για το θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ» συνέχισε τις παραστάσεις του λίγες ημέρες αργότερα και αφού αφαιρέθηκαν τα τετράστιχα που είχαν προκαλέσει τη μήνι των βενιζελικών. Η «προληπτική λογοκρισία» που επιβλήθηκε ήταν από τις δυσμενέστερες επιπτώσεις εκείνου του περιστατικού. Τη λογοκρισία αυτή επέβαλαν τα επαγγελματικά σωματεία (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και Σωματείο Τεχνικών Θεάτρου) προκειμένου να περιοριστούν οι σκηνές και οι λέξεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν νέα αναστάτωση.

Ως ηθικός αυτουργός των γεγονότων θεωρήθηκε ο Παύλος Γυπάρης (1882-1966), για τον οποίο εκδόθηκε και ένταλμα σύλληψης, αλλά ουδέποτε συνελήφθη. Ο ίδιος είχε εμπλακεί στην υπόθεση δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη. Εμφανίσθηκε «αυθορμήτως» την ημέρα της δίκης. Προφυλακίστηκαν αρκετοί που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στα επεισόδια του θεάτρου. Τελικά στο εδώλιο, εκτός από τον Π. Γυπάρη κάθισαν οι Α. Δικώνυμος, Μ. Σταφυλαράκης, Π. Παπαδοπετράκης και Δ. Μπαδογιάννης. Η δίκη χαρακτηρίστηκε «περίεργη». Ξεκίνησε στο Κακουργοδικείο Πειραιώς και ολοκληρώθηκε στη Χαλκίδα «προς αποφυγήν επεισοδίων». Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για μεθοδεύσεις, εκ μέρους των φιλοκυβερνητικών, δολοφονίας διευθυντών εφημερίδων και γενικότερα παραγόντων της δημόσιας ζωής που εξέφραζαν δημοσίως την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές. Τον Δεκέμβριο του 1932 καταδικάσθηκαν μόνον οι δύο από τους δράστες, οι Δικώνυμος και Σταφυλακαράκης σε 7ετή κάθειρξη.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα "Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα"
Related Posts with Thumbnails