Πέθανε ο Mr. Spock!

Ο Leonard Nimoy (Λέοναρντ Νίμοϊ), ο Αμερικανός ηθοποιός ο οποίος έγινε διάσημος ως Mr. Spock ( Μίστερ Σποκ), στην επιτυχημένη τηλεοπτική επιστημονικής φαντασίας «Star Trek» αλλά και στις κινηματογραφικές ταινίες που την ακολούθησαν, πέθανε την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015 σε ηλικία 83 ετών στο Λος Αντζελες. Η 60χρονη καριέρα του Νιμόι στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο σημαδεύτηκε από τον ρόλο του Σποκ, του Βουλκάνιου εξωγήινου με τα μυτερά αυτιά και την ψυχρή λογική που δημιούργησε η φαντασία του Τζιν Ροντενμπέρι.

Ο Νιμόι γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1931 στη Βοστόνη και έφυγε για το Χόλιγουντ σε ηλικία 18 ετών. Τη δεκαετία του '50 έπαιξε πολλούς μικρούς ρόλους σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Ο ρόλος της ζωής του, που τον ανέδειξε σε θρύλο των σειρών επιστημονικών φαντασίας, ήρθε το 1966. Αν και ο Nimoy είχε ασχοληθεί με διάφορες τέχνες, όπως ποίηση, φωτογραφία και μουσική, παράλληλα με την ηθοποιία, ήταν ο ρόλος του Σποκ που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο και παρά τα λαμπρά βήματα στην καριέρα του μετά την περίοδο της σειράς «Star Trek» (1966-1969), στο μυαλό του κοινού θα παραμείνει πάντα ως Mr. Spock.

Η γυναίκα του Σούζαν, επιβεβαίωσε τον θάνατο του γνωστοποιώντας πως ο ηθοποιός βρισκόταν στα τελευταία στάδια χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας. Ο ίδιος ο Νίμοϊ είχε δηλώσει τον προηγούμενο χρόνο ότι έπασχε από τη συγκεκριμένη ασθένεια που ο ίδιος είχε αποδώσει στα χρόνια καπνίσματος. Ο Νίμοϊ είχε νοσηλευτεί σε νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Πέθανε ο Mr. Spock!"

«Έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή ο ηθοποιός Άκης Φλωρεντής!

Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο ηθοποιός Άκης Φλωρεντής, τον οποίο πολλοί θυμάστε από τους ρόλους που είχε παίξει στο παρελθόν, στις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80.

Την είδηση του θανάτου του, έκανε γνωστή μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Facebook η Καίτη Φίνου, γράφοντας:

«Έφυγε από τη ζωή ο Άκης Φλωρεντής. Συνάδελφος, πολύ καλός ηθοποιός, υπέροχος άνθρωπος. Αλλά και αυτόν τον έφαγαν τα κυκλώματα. Καλό του ταξίδι».

Η κηδεία του ηθοποιού, έγινε σήμερα Δευτέρα, στο Εβραϊκό Κοιμητήριο στη Νίκαια.


ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΙΧΕ ΠΑΙΞΕΙ:

1. Ο ποδόγυρος (1980) [(σερβιτόρος)]
2. Η «νονά» (1981)
3. Τροχονόμος... Βαρβάρα (1981) [(νεαρός με μηχανάκι)]
4. Ένας κλέφτης στον παράδεισο (Αλλαγή και το λουρί της μάνας)(1982) [(δάσκαλος)]
5. Και ο πρώτος ματάκιας (1982)
6. Ο καμικάζι τσαντάκιας (1982) [(εργάτης)]
7. Γρανίτα από μελάνι (1983) [Περικλής]
8. Στα σαγόνια της εφορίας (1983) [(αστυνομικός)]
9. Μάντεψε τι κάνω... τα βράδυα (Ο ανοιχτομάτης) (1984) [(εκπαιδευόμενος ζητιάνος)]
10. Μήτσος... ο ρεζίλης / Ο γλυκοψεύτης (1984)
11. Όταν οι ρόδες χορεύουν (1984) [Μπίλι]
12. Τρελλός είμαι ό,τι θέλω κάνω!.. (1984) [(ρεπόρτερ)]
13. Η γυναικάρα με τα πράσινα (1985) [(θύμα κλοπής)]
14. Κορίτσια για... τσίμπημα (1985) [(μαθηματικός)]
15. Πρώτη νύχτα γάμου!.. (1985) [(δημοσιογράφος)]
16. Πω! Πω!... Μανούλια μάνα μου. (1985) [(καμάκι με μηχανή)]
17. Γρανίτα από μπανάνα και μπόλικη τρέλλα! (1986) [Μάκης «Κεφτές»]
18. Ένας κόκορας στη γειτονιά μας (1986) [Μάκης]
19. Καυτά θρανία (1986)
20. Ο φαταούλας (1986) [Κώστας]
21. Περάστε... φιλήστε... τελειώσατε! (1986) [Γιώργος Καφαντάρης]
22. Ράδιο αρβύλα (1986) [Θεοφάνης Μάρκου]
23. Η τρέλλα πάει στα... σχολεία (1987) [Μάριος]
24. Λόρδαν ο βάρβαρος (1987) [(έμπορος)]
25. Το κομπιούτερ του θανάτου (1987) [Βελής]
26. Η κρουαζιέρα του έρωτα (1988) [Τζαννής Κολαούζος]
27. Ε.Σ.Υ. Εθνικό Σύστημα Υστερίας (1989) [Αριστοφάνης Πίτας]
28. Ο διάβολος και το κέρατό του (1989) [Ιάσονας Στουπής]
29. Ο παραχαράκτης (1989) [Λάκης Νεκτάρογλου]
30. Υπέρ επείγον (1989) [Νίκος Κοντός]
31. Γαμπρός με το ζόρι (1990) [Σταύρος Φουρκάς]

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα " «Έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή ο ηθοποιός Άκης Φλωρεντής!"

Σίγησε το «Αηδόνι της Ηπείρου» - Πέθανε στα Ιωάννινα ο σπουδαίος Αλέκος Κιτσάκης!

Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί το «Αηδόνι της Ηπείρου», ο γνωστός τραγουδιστής Αλέκος Κιτσάκης.
Ο Αλέκος Κιτσάκης άφησε την τελευταία του πνοή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες. Να θυμίσουμε πως ο Αλέκος Κιτσάκης μετά από επίσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο το 2005, για να πει τα κάλαντα στον Ηπειρώτη φίλο του, Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, επιστρέφοντας στο σπίτι υπέστη έμφραγμα και εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Αλέκος Κιτσάκης γεννήθηκε στο Ριζοβούνι του Νομού Πρέβεζας το 1934 και έμεινε ορφανός σε νεαρή ηλικία.

Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου άρχισε να συμμετέχει σε εκδηλώσεις της Ηπειρώτικης Πμοσπονδίας καθώς και σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο θέατρο Rex με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Εκεί, η πριγκίπισσα τότε Φρειδερίκη ενθουσιασμένη τον πήρε μαζί της στο παλάτι, όπου και διέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Οικοτροφείο Κέρκυρας (Αχίλλειο Ίδρυμα) και τον Σεπτέμβριο 1949 στάλθηκε στη Μέση Γεωπονική Σχολή Πατρών (Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο) όπου παράλληλα σπούδασε στο Ωδείο Πατρών, έψελνε στην εκκλησία και παρουσιαζόταν σε εκπομπές δημοτικού τραγουδιού στο ραδιόφωνο.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα συμμετείχε σε εκπομπές της ΕΡΤ, ενώ εξασφάλισε, με τη βοήθεια του Μανόλη Καλομοίρη, υποτροφία στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Αν και ξεκίνησε τις σπουδές, δεν τελείωσε λόγω στράτευσης. Συνεργάστηκε με την ODEON του Μίνωα Μάτσα και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη μουσική βιομηχανία. Υπολογίζεται ότι έχει ηχογραφήσει περίπου 2.500 τραγούδια. Συνεργάσθηκε με την Καίτη Γκρέι, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρινέλλα, τη Ρίτα Σακελαρίου, την Τζένη Βάνου, τον Περικλή Περράκη, τον Βασίλη Σούκα, τον Στάθη Κάβουρα και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες.

Στη διάρκεια της δικτατορίας, επειδή το ραδιόφωνο έπαιζε συχνά δημοτικά τραγούδια, ατυχώς το όνομά του συνδέθηκε με το καθεστώς. Αρνήθηκε διπλωματικά να τραγουδήσει στη γιορτή της ΕΣΑ, ενώ τον πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης, στέλνοντας κάποιον άλλο τραγουδιστή μη επώνυμο. Το 1966 είχε έναν ατυχή πρώτο γάμο και το 1987 είχε τον δεύτερο γάμο του, από τον οποίο απέκτησε ένα αγόρι. Η κηδεία του θα γίνει μεθαύριο Τετάρτη, στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων, στα Ιωάννινα.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Σίγησε το «Αηδόνι της Ηπείρου» - Πέθανε στα Ιωάννινα ο σπουδαίος Αλέκος Κιτσάκης!"

Δέκα μεγάλοι στρατηγοί που (αδίκως) ξεχνά η ιστορία

Γνωρίζουμε όλοι τους στρατηγούς που έχουν αφήσει εποχή στην ιστορία και έχουν διαμορφώσει τον κόσμο έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα, ωστόσο υπάρχουν σημαντικοί στρατηγοί, που δεν τους μνημονεύουμε όσο συχνά τους αξίζει.

10. Ο Nader Shah

  Το Ιράν του 18ου αιώνα μόνο ειρηνικό δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, η πανίσχυρη αυτοκρατορία των Σαφαβιδών είχε πρόσφατα κατέρρευσε και η χώρα είχε κυριαρχηθεί από πολέμαρχους και οπλαρχηγούς που αγωνίζονταν για να ελέγξουν όσους Σαφαβιδούς είχαν απομείνει.

Από την πτώση του προηγούμενου καθεστώτος και την αναρχία αναδύθηκε ένας σπουδαίος στρατηγός ο Nader Shah, που προέρχονταν από μια απλή οικογένεια, καθώς ήταν γιος βοσκού και σε ηλικία 10 ετών έπεσε στα χέρια δουλεμπόρων, κατάφερε να αποδράσει και να ενταχθεί σε μια ομάδα κλεφτών που δρούσαν στις γύρω περιοχές. Πριν ακόμα γίνει μεγάλος στρατηγός ο έκπτωτος σεΐχης Σαφαβίδ ζήτησε τη βοήθειά του να ανακτήσει το θρόνο από τους αναρχικούς Αφγανούς. Έτσι, το 1729 ο Nader κατέστρεψε τις αφγανικά στρατεύματα σε δύο μάχες και επέστρεψε την πρωτεύουσα στον Tahmasb, τον ηγέτη των Σαφαβιδών.

Για έναν χρόνο, ο Nader ήταν η κρυφή δύναμη πίσω από το θρόνο, κατάφερε να νικήσει την πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατέκτησε τη σημερινή Γεωργία και την Αρμενία. Όταν έλειπε από την πρωτεύουσα, καθώς πολεμούσε τους Αφγανούς, τα στρατεύματα που προστάτευαν την πόλη από τους Οθωμανούς έχασαν τον έλεγχο με αποτέλεσμα να παραδοθούν, έξαλλος ο Nader επιστρέφει, ανακαταλαμβάνει τη πόλη και εξορίσει τον βασιλιά Tahmasb.

Ο ίδιος κηρύχθηκε ως  ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας της Περσίας, σύντομα εισέβαλε στην πανίσχυρη αυτοκρατορία Mughal της Ινδίας και μετά από έναν χρόνο κατέλαβε το Δελχί. Μάλιστα, χάρη στα πλούτη που εισήγαγε στη χώρα ακύρωσε όλους τους φόρους για τρία χρόνια και έχτισε ένα παλάτι απλά για να στεγάσει τα κοσμήματα, τους πολύτιμους λίθους και το χρυσό που έκλεψε από την Ινδία.

Στο απόγειο της δόξας του ο ηγέτης άρχισε να χάνει τα λογικά του και να υποπτεύεται όλους όσους βρίσκονταν γύρω του, με αποτέλεσμα να σκοτώσει πολλούς από αυτούς, οι υποψίες ενισχύθηκαν όταν οι συνεργάτες του προσπάθησαν να τον σκοτώσουν την ώρα που κοιμόταν. Τελικά, πέθανε από τα τραύματά του μετά από μια μάχη.

9. Ο Πύρρος της Ηπείρου

  Ο Πύρρος της Ηπείρου ήταν το είδος του άντρα που ποτέ δεν έλεγε όχι σε μια προσφορά, επίσης δεν τελείωνε ποτέ αυτό που άρχιζε, ωστόσο ήταν πολύ επιτυχημένος. Ο ίδιος ο Αννίβας χαρακτήρισε τον Πύρρο σαν έναν από τους μεγαλύτερους στρατηγούς στην ιστορία, τοποθετώντας τον στη δεύτερη θέση μετά τον Μέγα Αλέξανδρο.

Η πορεία του ξεκίνησε όταν έφτασε 12 χρονών και ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ηπείρου, σύντομα όμως εκθρονίστηκε και κατατάχθηκε στο στρατό της Συρίας ως μισθοφόρος, μέχρι που κατέλαβε εκ νέου την κυριαρχία στην πατρίδα του και αποφάσισε να εισβάλλει στη γειτονική Μακεδονία, ωστόσο τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η επόμενη περιπέτειά του ξεκίνα το 281 π.Χ. όταν η Ιταλική πόλη κράτος Τάραντα, ζήτησε τη βοήθειά του για να αντισταθεί στην καταπάτηση των Ρωμαίων. Έτσι αποφάσισε να παρέχει βοήθεια εγκαταλείποντας τη χώρα του και παίρνοντας μαζί του τα στρατεύματα, 25.000 πεζικό, 3.000 ιππείς, 2.000 τοξότες και 20 ελέφαντες πολέμου, καθώς τα πραγματικά σχέδιά του ήταν να κατακτήσει την περιοχή.

Εν τω μεταξύ, η Ρώμη συνέχιζε να στέλνει στρατεύματα και με κάθε πόλη ο μεγάλος στρατηγός έβλεπε το στράτευμά του να συρρικνώνεται και στην μάχη του Άσκλου απετέλεσε τον ορισμό της φράσεως "Πύρρειος Νίκη", που ήταν ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας μάχης κατά την οποία αναδείχθηκε μεν νικητής, όμως είχε υποστεί τόσο βαριές απώλειες, ώστε θα ήταν δύσκολο ή αδύνατο να συνεχίσει να αγωνίζεται για την επίτευξη των σκοπών του.

Επιστρέφοντας στην παρτίδα του συνέχισε τις επιθέσεις κατά της Μακεδονίας χωρίς όμως αποτελέσματα και έτσι αποφάσισε να επιτεθεί στη Σπάρτη. Πέθανε όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα  σήκωσε ένα κεραμίδι και το εκσφενδόνισε κατά του βασιλιά με τα δύο της χέρια, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι.

8. Ο Subotai

  Όλοι γνωρίζουν για τον Τζένγκις Χαν, ωστόσο λίγοι γνωρίζουν ότι πολλές από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των Μογγόλων πραγματοποιήθηκαν από το Subotai, έναν φτωχό σιδερά που υιοθετήθηκε από τον Τζένγκις.

Αφού βοήθησε τον Τζένγκις να νικήσει την Αυτοκρατορία Khwarezm, παίρνοντας στον έλεγχο των Μογγόλων στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ασίας, μάλιστα εικάζεται πως ξεκίνησε την μεγαλύτερη εκστρατεία αφού με 20.000 άνδρες στράτευμα αποφάσισε να επιστρέψει στη Μογγολία, κυκλώνοντας την Κασπία Θάλασσα. Στην πορεία του ο Σουμποτάι κατέστρεψε το γεωργιανό στρατό του Βασιλιά Γεωργίου, λεηλατώντας τη γεωργιανή ύπαιθρο, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις υποχώρησαν στην οχυρωμένη πρωτεύουσα του κράτους. Προς έκπληξη των αμυνόμενων, ο Σουμποτάι αγνόησε την πόλη και συνέχισε την πορεία του. Ωστόσο δεν είχε εγκαταλείψει τα σχέδιά του για την κατάκτηση της γεωργιανής πρωτεύουσας, καθώς επέστρεψε τον χειμώνα και την κατέλαβε σφάζοντας όλους όσους βρίσκονταν μέσα σε αυτήν. Οι Κουμάνοι που προσπάθησαν να βοηθήσουν τους συμμάχους τους γνώρισαν τη πανωλεθρία αφού τα μογγολικά στρατεύματα ήταν ασταμάτητα. Επιστρέφοντας στην πατρίδα έπρεπε αν αντιμετωπίσει τα ισχυρά Ρωσικά στρατεύματα που κατάφερε να τα κατατροπώσει  στις όχθες του ποταμού Kalka.

Το 1241, σε ώριμη ηλικία των 67 κατάφερε να φτάσει στην Ευρώπη, όπου κατέστρεψε τους Ρώσους και εκμηδένισε τον ούγγρικο στρατό και ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τα Πολωνικά στρατεύματα, ωστόσο αναγκάστηκε να επιστρέψει για την ακρόαση της δίκης του διαδόχου του Τζένγκις και αποφάσισε να αποσυρθεί από τις μάχες. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών ειρηνικά.

7. Μπαϊμπάρ

  Αν δεν ήταν η ιστορική νίκη του Μπαϊμπάρ στην μάχη του Άιν Τζαλούτ η εξάπλωση των Μογγόλων δεν θα είχε σταματήσει ποτέ. Αρχικά πουλήθηκε σαν δούλος στους Μογγόλους. Ο εμίρης της Χάμαθ ήταν καχύποπτος απέναντι στον Μπαϊμπάρ, λόγω της ασυνήθιστης εξωτερικής του εμφάνισης, καθώς ήταν πολύ ψηλός, μελαχρινός, με καταρράκτη στο ένα του μάτι. Πουλήθηκε στον Αιγύπτιο απεσταλμένο και στάλθηκε στην Αίγυπτο, όπου έγινε σωματοφύλακας του Αγιουβίδη κυβερνήτη Ας Σαλίχ Αγιούμπ.

Πριν από τη νίκη των Μογγόλων είχε πάρει μέρος στην εκστρατεία κατά της  Ζ' Σταυροφορία  νικώντας τον βασιλιά  Λουδοβίκο Θ' της Γαλλίας, από όπου και απαίτησε μεγάλο χρηματικό ποσό ως λύτρα για την απελευθέρωσή του.

Ο ίδιος επιτέθηκε το 1266 στους Αρμένιους στην Κιλικία τους μόνους συμμάχους της Αντιόχειας, πολιόρκησε την Αντιόχεια και την κατέλαβε στις 18 Μαΐου 1268, σφάζοντας τους κατοίκους, αν και είχε υποσχεθεί να τους χαρίσει τις ζωές. Ο πρίγκηπας της πόλης Βοϊμόνδος κατάφερε να δραπετεύσει, ενώ λίγο αργότερα έφτασε η Η' Σταυροφορία το 1271 υπό τον βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο Α', που συμμάχησε αμέσως με τους Μογγόλους εναντίον του.

Όταν έγινε ο διοικητής των Μαμελούκων το 1260, δολοφόνησε τον  σουλτάνο Κουτούζ και ανέβηκε ο ίδιος στον θρόνο, μέχρι το θάνατό του το 1277, ο Μπαϊμπάρ είχε μεταμορφώσει τους Μαμελούκους της Αιγύπτου στην κυρίαρχη δύναμη της Μέσης Ανατολής.

6. Ο Επαμεινώνδας

  Όλος ο κόσμος γνωρίζει για το θάρρος των Σπαρτιωτών και του αρχηγού τους, ωστόσο λίγοι θυμούνται και αναφέρουν έναν εξίσου σημαντικό στρατηγό τον Επαμεινώνδα, που ήταν διαφορετικός από τους άλλους στρατηγούς καθώς είχε ιδιαίτερη έφεση στην πολιτική.
Ήταν Θηβαίος στρατηγός και πολιτικός του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος απάλλαξε τη Θήβα από τη σπαρτιατική υποταγή και τη μετέτρεψε σε ισχυρή πόλη-κράτος με εξέχουσα θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Νίκησε τους Σπαρτιάτες στη μάχη των Λεύκτρων και απελευθέρωσε τους Μεσσήνιους οπλίτες, οι οποίοι ήταν υποταγμένοι στη Σπάρτη για 230 χρόνια, μετά την ήττα τους στο Δεύτερο Μεσσηνιακό Πόλεμο, ο οποίος έληξε το 600 π.Χ. Ο Επαμεινώνδας κατέλυσε τις ως τότε συμμαχίες και δημιούργησε νέες.

Μάλιστα ο Ρωμαίος ρήτορας Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας τον χαρακτήρισε ως "πρώτο άνδρα της Ελλάδας". Παρά τις προσπάθειες του, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν άλλαξε, καθώς η Θηβαϊκή ηγεμονία καταλύθηκε, από το Μέγα Αλέξανδρο, 27 χρόνια μετά τον θάνατο του Επαμεινώνδα. Ο Επαμεινώνδας παρουσιάζεται από τους σύγχρονούς του ως ιδεαλιστής και ελευθερωτής.

Έχοντας πραγματοποιήσει τέσσερις επιτυχημένες εκστρατείες στη Πελοπόννησο πέθανε κατά τη διάρκεια της μάχης όταν χτυπήθηκε από δόρυ, ακολούθησε σκληρή μάχη γύρω από το σώμα του Επαμεινώνδα, καθώς οι Θηβαίοι προσπαθούσαν να σταματήσουν τους Σπαρτιάτες να πάρουν το σώμα του. Όταν επέστρεψαν στο στρατόπεδο, ο Επαμεινώνδας ρώτησε ποια πλευρά νίκησε στη μάχη. Όταν του είπαν, οι Βοιωτοί, ο Επαμεινώνδας δήλωσε πως είναι ώρα να πεθάνει.  Οι καινοτόμες τακτικές του ακολουθήθηκαν πιστά από τον βασιλιά Φίλιππο και από τον γιο του Αλέξανδρο.

5. Ο Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ

  Λίγες κατακτήσεις ήταν τόσο εντυπωσιακές όσο η ισλαμική επέκταση που ακολούθησε μετά τις θείες αποκαλύψεις του Προφήτη Μωάμεθ. Αρχικά ο ίδιος πολέμησε εναντίον του Μωάμεθ, πιστός στη πατρική θρησκεία μέχρι και το 629 και σε ηλικία 43 ετών ασπάστηκε το Ισλάμ και δήλωσε υποταγή στον μοναδικό Θεό και τον προφήτη του, τον Μωάμεθ και εγκαταστάθηκε μόνιμα, στη Μεδίνα.

Μετά από τρεις μήνες στη Μεδίνα πήρε μέρος στη πρώτη πολεμική επιχείρηση –τη μάχη του Μουτάχ - σαν απλός στρατιώτης για λογαριασμό των Μουσουλμάνων πλέον. Η μάχη αυτή κατέληξε σε ήττα για τους μουσουλμάνους αλλά σε προσωπική επιτυχία του Χαλίντ, που αφού πολέμησε με θάρρος και σκότωσε πολλούς εχθρούς κατάφερε να περιορίσει το μέγεθος της ήττας. Τότε ο Μωάμεθ τον αποκάλεσε "η ρομφαία του Ισλάμ", προσωνύμιο που θα τον συνοδεύει πάντα στην αθανασία. Πολέμησε με επιτυχία κατά της φυλής του, κατά την είσοδο του Μωάμεθ στη Μέκκα, το 630.

Από τότε πολέμησε σε όλες τις σημαντικές μάχες που έδωσαν οι Μουσουλμάνοι. Όταν πέθανε ο Μωάμεθ και ανέλαβε ο Αμπού Μπακρ ως πρώτος χαλίφης των μουσουλμάνων, ο Χαλίντ έγινε στρατηγός που πολέμησε κατά τους πολέμους των αποστατών, και κατέκτησε το Ιράκ κερδίζοντας τη περίφημη μάχη των αλυσίδων και την Συρία. Όταν δεύτερος χαλίφης μετά το θάνατο του Αμπού Μπακρ, ανέλαβε ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ, καθαίρεσε τον Χαλίντ από στρατηγό, αλλά εκείνος εξακολούθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του από κατώτερη θέση. Και πάλι ήταν αυτός που κατέλαβε τη Δαμασκό, την Έμεσσα, σημερινή Χομς, που νίκησε τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ηράκλειο στη μάχη του ποταμού Γιαρμούκ, που μπήκε στην Ιερουσαλήμ, στο Χαλέπι, και την Αντιόχεια. Ήταν ο πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Συρίας και της Παλαιστίνης που πλέον ήταν όλη στα χέρια των Αράβων, το 637. Tο φθινόπωρο του 638 παρουσιάζεται μπροστά στον χαλίφη Ομάρ, στη Μεδίνα, κατηγορούμενος για σπατάλες, άσωτη ζωή και παραβίαση ορισμένων κανόνων του Κορανίου.

Ο Ομάρ τον απέταξε από το στρατό, του κατάσχεσε όλη τη περιουσία, και ο Χαλίντ γύρισε για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, σαν ιδιώτης πλέον στην Έμεσσα. Πέθανε το 642 σε ηλικία 58χρόνων από ασθένεια.

4. ο Δούκας του Marlborough

  Ο Δούκας του Ουέλινγκτον, ο πιο διάσημος στρατηγός της Αγγλίας, μια φορά τόνισε : "Δεν μπορώ να πείσω κανένα ισχυρότερο εκτός από τον Marlborough τη κεφαλή του Αγγλικού στρατού".

Πριν δοξαστεί ο John Churchill, ο Μελλοντικός Δούκας του Marlborough είχε μια πολυτάραχη σταδιοδρομία. Το 1692, ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι όταν τυχαία συνελήφθη και ρίχτηκε στον Πύργο του Λονδίνου. Υπήρχαν αβάσιμες φήμες ότι είχε εμπλακεί σε μια συνωμοσία για τη δολοφονία του νέου βασιλιά, Γουλιέλμου της Οράγγης, που σύντομα αποδείχθηκαν ψευδείς, ωστόσο ήταν αρκετό ο Ουίλιαμ να μην τον εμπιστεύεται.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής ο Λουδοβίκος 15ος της Γαλλίας ετοιμαζόταν να καταλάβει τον έλεγχο της Ευρώπης, έτσι διετάχθη να αναλάβει την εκστρατεία κατά των στρατευμάτων του και κατάφερε μετά από πολλές μάχες να σταματήσει την επεκτατική τους πορεία.

Το 1704, στη μάχη του Μπελνχάιμ, ο στρατός του σκότωσε περίπου 40.000 Γάλλους στρατιώτες, έναν παράλογο αριθμό για την περίοδο. Ωστόσο η μάχη της Ramillies ήταν αυτή που απέδειξε την στρατιωτική του ευφυΐα, καθώς ο Marlborough οργάνωσε μια επίθεση που άφησε πίσω της 15.000 νεκρούς Γάλλους.
Με τις νίκες του έκανε τη Βρετανία ευρωπαϊκή υπερδύναμη και σταμάτησε την εξάπλωση της γαλλικής ηγεμονίας.

3. Nguyen Hue

  Στα τέλη του 18ου αιώνα, το Βιετνάμ χωρίστηκε σε δύο βασίλεια που άνηκαν στις οικογένειες Trinh και Nguyen. Τα δυο φέουδα αντιμετώπιζαν το λαό άσχημα, καθώς ήταν βαθύτατα διεφθαρμένοι πράγμα που δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για επανάσταση το 1773, όταν ο Nguyen Hue και τα αδέρφια του ξεσηκώθηκαν και αποφάσισαν να εκθρονίσουν το βασιλιά. Ωστόσο, η πραγματικά θρυλική θέση Hue πηγάζει από την εξόντωση  200.000 ισχυρών κινέζικων στρατευμάτων που εισέβαλαν στο Βόρειο Βιετνάμ το 1788.

Εν τω μεταξύ, ο Hue ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά και αποφάσισε να επεκτείνει τα εδάφη της αυτοκρατορίας του κατά της δυναστείας των Qing, όπου το στρατιωτικό του δαιμόνιο οδήγησε στην πανωλεθρία του ισχυρότερου στρατού εκείνη την εποχή στην Ασία, εξασφαλίζοντας στην πατρίδα του, το Βιετνάμ, ελευθερία για έναν αιώνα.

2. Δαυίδ ο 4ος της Γεωργίας

  Όπως η Εσθονία και το Ισραήλ, έτσι και η Γεωργία έχει παραδοσιακά κατακτηθεί από διαφορετικές αυτοκρατορίες. Ωστόσο, οι Γεωργιανοί είναι ένας ανθεκτικός λαός, και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατά το Μεσαίωνα, έγιναν ακόμη μια φορά το πιο ισχυρό βασίλειο στην περιοχή τους, αυτό χάρη στον βασιλιά Δαυίδ Δ'.

Όταν ο Δαβίδ πήρε τον έλεγχο της Γεωργίας Το 1089 ήταν ονομαστικά υποτελής των Σελτζούκων, που κυβερνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής. Έτσι ο ίδιος αποφάσισε να φέρει στην χώρα τους Κουμάνους, που απαρτίζονταν από περίπου 40.000 οικογένειες εξασφαλίζοντας στον εαυτό του έναν πολυάριθμο στρατό. Με την βοήθειά τους κατάφερε να νικήσει τους Τούρκους και να τους αναγκάσει να υποχωρήσουν.

Χρησιμοποιώντας προσεκτικά τα δαιμόνια σχέδιά του για τη μάχη, κατάφερε να περικυκλώσει τα τουρκικά στρατεύματα. Στην ίδια μάχη ο ίδιος παραλίγο να χάσει τη ζωή του.

1. Ο  Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος

Από τους σημαντικότερους Βυζαντινούς αυτοκράτορες ήταν ο Βουλγαροκτόνος, που βασίλεψε από τις 10 Ιανουαρίου 976 έως το θάνατό του στις 15 Δεκεμβρίου 1025, χαρίζοντας την τελευταία περίοδο ακμής στην αυτοκρατορία.

Το πρώτο μέρος της μακράς βασιλείας του χαρακτηρίστηκε από τον εμφύλιο πόλεμο ενάντια σε πανίσχυρους στρατηγούς από την αριστοκρατία της Ανατολίας. Μετά την υποταγή τους, ο Βασίλειος επέβλεψε τη σταθεροποίηση και την επέκταση των ανατολικών συνόρων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και, πάνω απ' όλα, την τελική και πλήρη υποταγή της Βουλγαρίας. Γι' αυτό και ονομάστηκε από μεταγενέστερους συγγραφείς ως Βουλγαροκτόνος. Κατά το θάνατό του, η αυτοκρατορία εκτεινόταν από τη Νότια Ιταλία μέχρι τον Καύκασο και από το Δούναβη μέχρι την Παλαιστίνη.

Παρά τους σχεδόν συνεχείς πολέμους, ο Βασίλειος Β' μείωσε τη δύναμη των μεγάλων γαιοκτημόνων, που κυριαρχούσαν στη διοίκηση και στο στρατό. Μάλιστα για να εξασφαλίσει τη συμμαχία του Βλαδίμηρου Α' του Κιέβου αποφάσισε να του προσφέρει το χέρι της αδελφής του Άννας, γεγονός που οδήγησε στον εκχριστιανισμό των Ρως και την ενσωμάτωση της Ρωσίας στο Βυζάντιο.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Δέκα μεγάλοι στρατηγοί που (αδίκως) ξεχνά η ιστορία"

Πώς πέθανε ο Βίνσεντ βαν Γκογκ;

Αυτοπροσωπογραφία του Βίνσεντ βαν Γκογκ ( Πηγή: AKG/visual photos)

 Η ζωή του μεγάλου ζωγράφου ήταν γεμάτη μυστήριο. Το ίδιο και ο θάνατός του. Μια νέα θεωρία ανατρέπει τα δεδομένα και η «βολική» εξήγηση της αυτοκτονίας δείχνει να μην έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα!

 

Στην ολλανδική ύπαιθρο, την άνοιξη του 1853, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, πρωτότοκος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, αποτύπωσε με το πινέλο του τις αποχρώσεις της ζωής, κατορθώνοντας να αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον χρόνο. Ηδη από μικρή ηλικία, ο νεαρός Βίνσεντ παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και ψυχολογικά προβλήματα, που επέδρασαν καταλυτικά στην ψυχοσύνθεσή του, στις συναναστροφές με τον περίγυρό του και στον τρόπο με τον οποίο αυτός αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα. Επειτα από την ανεπιτυχή προσπάθεια άσκησης διαφόρων επαγγελμάτων, σε ηλικία 27 ετών, στράφηκε στη ζωγραφική, προσπαθώντας να βρει μια διέξοδο.

Ταξιδεύοντας στην ολλανδική επαρχία, επηρεασμένος από τη ζωγραφική του Ζαν-Φρανσουά Μιγέ, ο Βαν Γκογκ άρχισε να σχεδιάζει τα πρώτα του έργα, εμπνεόμενος από τα πολύχρωμα σκηνικά της πατρίδας του. Λόγω της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του και της ιδιοτροπίας του, ο μεγάλος δημιουργός δεν παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής για μεγάλο διάστημα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ώθηση στις κλίσεις του. Ο Βαν Γκογκ κουβαλούσε μαζί του έναν καμβά και όταν το βλέμμα του άρπαζε ένα όμορφο στιγμιότυπο της φύσης, απαθανάτιζε με καλλιτεχνική λαιμαργία και ιμπρεσιονιστικούς χρωματισμούς τη στιγμή. Οι άνθρωποι, τα τοπία και τα αντικείμενα που αντίκριζε φιλτράρονταν με έναν μοναδικό τρόπο από την απόκοσμη ματιά του και μετουσιώνονταν σε κάτι ανώτερο.

Μπόρεσε να ζωγραφίσει την άνοιξη, αν και έγκλειστος στη φυλακή, αγναντεύοντας τη φύση από ένα μικρό παράθυρο του δωματίου του. Είναι ο άνθρωπος που κοιτώντας πεισματικά τα άστρα κατόρθωσε να περικλείσει την «Εναστρη νύχτα» σε ένα μόλις έργο. Είναι εκείνος που με την τρέλα του έκανε τη ζωή μας έργο τέχνης και αντιστοίχισε τη μελαγχολία, τη μοναξιά και τα αναπάντητα ερωτήματα που όλοι έχουμε, με τα χρώματα της παλέτας του, δίνοντας γλώσσα στα εσώτερα συναισθήματα.

Για πολλές δεκαετίες, η αυτοκτονία φαινόταν ως η αιτία για τους τίτλους τέλους στη ζωή του Βίνσεντ βαν Γκογκ. Αυτό το τέλος φάνταζε για πολλούς λογικό για έναν άνθρωπο που δεν είχε σώας τας φρένας, αλλά και ιδανικό ως κορύφωση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας και ολοκλήρωση του κύκλου μιας σειράς ατυχών γεγονότων (ο Βαν Γκογκ αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Πολ Γκογκέν, έκοψε μέρος του αριστερού του αφτιού, και συχνά βρέθηκε στο επίκεντρο συζητήσεων και χλευασμών από τους συγκατοίκους του στο Οβέρ-συρ-Ουάζ, που βρίσκεται λίγο έξω από το Παρίσι, όπου και πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής του). Το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει το τέλος της ζωής του Βαν Γκογκ έρχονται να διαλευκάνουν με ένα νέο σενάριο οι βραβευμένοι με Πούλιτζερ βιογράφοι Στίβεν Νάιφε και Γκρέγκορι Γουάιτ Σμιθ.

Στις 29 Ιουλίου του 1890, ο μεγάλος ζωγράφος βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, με μία σφαίρα φυτεμένη στο στήθος του. Από τις έρευνες που ακολούθησαν, διαπιστώθηκε ότι είχε πυροβοληθεί δύο ημέρες νωρίτερα, στις 27 του μήνα. Αυτό συνέβη διότι η σφαίρα δεν πέτυχε κάποιο ζωτικό όργανο, με αποτέλεσμα να παραμείνει ζωντανός για 29 επιπλέον βασανιστικές ώρες. Ο Βαν Γκογκ, πάντως, δεν είχε αφήσει κάποια γραπτή σημείωση για τις τελευταίες του στιγμές. Μόνο ένα κομμάτι χαρτί βρέθηκε στα ρούχα του, που προοριζόταν για τον αδελφό του, Τεό, και αποτελούσε προσχέδιο του γράμματος που του έστειλε την ημέρα που πυροβολήθηκε, στο οποίο ζητούσε περισσότερες μπογιές για να ζωγραφίσει. Το γράμμα ήταν αισιόδοξο και εκδηλωτικό για το μέλλον, γεγονός που δημιουργεί μια αντίφαση με το περιστατικό που ακολούθησε.

Οι πρώτες ανακοινώσεις που έγιναν σχετικά με τον πυροβολισμό δεν έκαναν λόγο για αυτοκτονία, αλλά έλεγαν χαρακτηριστικά πως ο Βαν Γκογκ «τραυμάτισε τον εαυτό του». Περιέργως, η τοπική κοινότητα του Οβέρ τήρησε σιγήν ιχθύος για το περιστατικό και το μόνο που παρείχε στις έρευνες που διεξάγονταν ήταν η βολική σιωπή της. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο, κανείς δεν ισχυρίστηκε πως είχε δει τον Βαν Γκογκ στην τελευταία έξοδο που έκανε στις 27 Ιουλίου, παρά το γεγονός ότι οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή. Κανείς δεν ήξερε από πού μπορεί να είχε προμηθευτεί το όπλο και πού εξαφανίστηκε αυτό εν συνεχεία. Και βλέποντας το πράγμα από λογική σκοπιά, ποιος άνθρωπος θα πήγαινε να αυτοκτονήσει με όπλο, πυροβολώντας το στήθος του; Και μετά, αντί να αποτελειώσει τον εαυτό του με μία δεύτερη σφαίρα, να συρθεί ένα μίλι μέχρι το σπίτι του, υποφέροντας από τον πόνο της πληγής;

Την επικρατούσα σύγχυση επί του θέματος και τις ανακριβείς πληροφορίες της αστυνομίας ήρθε να βάλει σε μία σειρά η μαρτυρία-αποκάλυψη της Αντελίν Ραβού, κόρης του ιδιοκτήτη Γκουστάβ του ξενοδοχείου Ravoux Inn, στο οποίο και διέμενε ο Βαν Γκογκ στο Οβέρ. Ο πατέρας της τής μίλησε για την ιστορία περίπου μισό αιώνα μετά το περιστατικό και η ίδια έσπασε τη σιωπή της το 1953.

Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε και άλλος ένας μάρτυρας. Ηταν ο γιος του γιατρού Πολ Γκασέ, το πορτρέτο του οποίου είχε ζωγραφίσει ο καλλιτέχνης. Ο Πολ Τζούνιορ πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του προσπαθώντας μαζί με τον πατέρα του να καταδείξουν τη σπουδαιότητα των έργων του Βαν Γκογκ και ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι ο μεγάλος ζωγράφος πυροβολήθηκε στα χωράφια με τα σιτηρά, έξω από το Οβέρ. Βέβαια, ακόμη και ο γιος του Τεό, του αδελφού του Βίνσεντ, που δημιούργησε και το μουσείο στη μνήμη του θείου του, χαρακτήρισε τα λεγόμενα του Πολ Τζούνιορ αναξιόπιστα. Το περίεργο, πάντως, είναι πώς μπόρεσε να επιβιώσει ο θρύλος της αυτοκτονίας, με τόσο λίγους υποστηρικτές.

Το 1890, ο Ρενέ Σεκρετάν, ένας 16χρονος γιος φαρμακοποιού από το Παρίσι, παραθέριζε με την οικογένειά του στο Οβέρ. Είχε άδεια οπλοφορίας, και θέλοντας να μιμηθεί το πρότυπό του, που ήταν ο Γουάιλντ Μπίλι Κόντι, αγόρασε μια στολή καουμπόη και απέκτησε και ένα πιστόλι μικρού διαμετρήματος. Στο πρόσωπο του Βαν Γκογκ βρήκε έναν εύκολο στόχο. Ο Βαν Γκογκ εκείνη την περίοδο ήταν ο περίγελος της περιοχής, μεθούσε συχνά και διαπληκτιζόταν με όλον τον κόσμο, βρίζοντας άλλοτε στα γερμανικά και άλλοτε στα γαλλικά. Ο Ρενέ προσέγγισε τον μεγάλο καλλιτέχνη, με τη βοήθεια του αδελφού του Γκαστόν, ο οποίος έπιασε την κουβέντα με τον Βαν Γκογκ για τη ζωγραφική και αφού τον κέρασαν έναν ακόμη γύρο ποτών, τον απομάκρυναν από την καφετέρια στην οποία βρίσκονταν, για να διασκεδάσουν με την παρέα του. Και τότε ενδεχομένως να ξεκίνησαν τα βασανιστήρια...

Εχοντας την υποστήριξη της παρέας του, ο Ρενέ πρότεινε να κάνουν περίτεχνες φάρσες. Ετσι, έβαλαν πιπέρι στα πινέλα του Βαν Γκογκ, αλάτισαν το τσάι του και τύλιξαν ένα φίδι γύρω από το κουτί με τα εργαλεία ζωγραφικής του. Η στάση αυτή των παιδιών απορρέει από τη γενικότερη αίσθηση που επικρατούσε στη γαλλική πόλη απέναντι στον Βαν Γκογκ. Γιατί ο μεγάλος καλλιτέχνης είχε πέσει και άλλες φορές θύμα εκφοβισμού και γελοιοποίησης στα μέρη όπου σύχναζε για να ζωγραφίσει. Το περιστατικό που εκτυλίχθηκε εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα στο μικρό Οβέρ έρχεται να επιβεβαιώσει και η μαρτυρία μιας κοπέλας από επιφανή οικογένεια, η οποία όμως είπε ότι την ώρα του πυροβολισμού ο Βαν Γκογκ βρισκόταν μακριά από τα χωράφια σιτηρών, και συγκεκριμένα στον δρόμο που οδηγούσε στη βίλα των Σεκρετάν. Οταν κάποια χρόνια αργότερα ο Ρενέ κλήθηκε να απολογηθεί για εκείνο το περιστατικό, που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 1890, ο ίδιος γέλασε και αναφέρθηκε στο πονηρό όπλο του, που όποτε ήθελε πυροβολούσε ενώ άλλοτε όχι, και επισήμανε ότι έλειπε από το Οβέρ την ημέρα του πυροβολισμού, κάτι που όπως έδειξαν οι μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής δεν ισχύει.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1930, ο διακεκριμένος μελετητής Τζον Ρίγουολντ επισκέφτηκε το Οβέρ για να μιλήσει με τους ντόπιους για τον θάνατο του Βαν Γκογκ, μιας και ήταν ακόμη νωπός στη μνήμη τους. Μεταξύ των μαρτυριών που άκουσε, υπήρξαν και ορισμένες που έκαναν λόγο για μερικά «νεαρά παιδιά που σκότωσαν τον Βίνσεντ κατά λάθος». Τα αγόρια αυτά, βέβαια, δεν εμφανίστηκαν ποτέ για να παραδεχτούν το λάθος τους, από φόβο ότι θα τους κατηγορούσαν για φόνο, και ο Βαν Γκογκ ίσως να αποφάσισε να τα προστατέψει, σαν μια τελευταία κίνηση του μαρτυρίου του. Γι' αυτό και δεν ομολόγησε σε κανέναν την αλήθεια, παίρνοντας μαζί του στον τάφο το μυστικό του θανάτου του.

Αρκετοί, βέβαια, ήταν οι μελετητές, οι ιστορικοί τέχνης και οι επιμελητές κειμένων οι οποίοι παρέμεναν πιστοί στην παλιά αφήγηση, που ήθελε τον Βαν Γκογκ να αυτοκτονεί. Ανατρέχοντας στη μαρτυρία του Πολ Τζούνιορ, γύρω από την πληγή του Βαν Γκογκ υπήρχαν «ένας καφέ και ένας μοβ κύκλος». Σύμφωνα με δύο ιστορικούς της τέχνης, τον Βαν Τίλμποργκ και τον Μεέντεντορπ, οι οποίοι εν συνεχεία διαψεύστηκαν, ο μοβ κύκλος δήλωνε ότι το όπλο πρέπει να πυροδοτήθηκε από κοντινή απόσταση, και προκλήθηκε από την επίδραση της σφαίρας, ενώ ο καφέ κύκλος υποδηλώνει ότι το στόμιο του όπλου βρισκόταν πολύ κοντά στο στήθος, και προκλήθηκε από τα εγκαύματα της πυρίτιδας. Μάλιστα συμπέραναν ότι η πληγείσα περιοχή ήταν γυμνή, όταν χτυπήθηκε.

Επειτα από πολλά χρόνια, όμως, ο διακεκριμένος γιατρός Βίνσεντ Ντι Μάιο έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα και την αντίληψη που επικρατούσε επί του θέματος και ενίσχυε το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας. Ο Ντι Μάιο με ωμό αλλά άμεσο τρόπο εξήγησε τον καφέ και μοβ χρωματισμό γύρω από την πληγή του Βαν Γκογκ. Χαρακτηριστικά είπε: «Η μοβ τρύπα προκλήθηκε από την εσωτερική αιμορραγία που προκάλεσε ο πυροβολισμός, η οποία συνήθως εμφανίζεται σε άτομα που ζουν για λίγο μετά το συμβάν». Και προσέθεσε: «Η απουσία ή παρουσία της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα». Οσο για τον καφέ κύκλο, «προκλήθηκε από την τριβή, και παρατηρείται σχεδόν γύρω από όλη την πληγή». Εκτός αυτού, ο διάσημος γιατρός τόνισε ότι θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αυτοπυροβοληθεί κάποιος στην αριστερή πλευρά με το αριστερό του χέρι (σημειωτέον, ο Βαν Γκογκ ήταν δεξιόχειρας). Οπως και να έχει, ωστόσο, ο Ντι Μάιο επεσήμανε ότι αν ο Βαν Γκογκ αυτοπυροβολούνταν, θα είχε έγκαυμα πυρίτιδας στο χέρι με το οποίο κρατούσε το όπλο, γιατί τα φυσίγγια των όπλων το 1890 άφηναν πίσω τους μαύρη σκόνη (πυρίτιδα), ενώ η άκαπνη πυρίτιδα αναπτύχθηκε μόλις το 1884 και χρησιμοποιούνταν μόνο σε ορισμένα στρατιωτικά τουφέκια. Η μαύρη αυτή πυρίτιδα που άφηναν τα περίστροφα ήταν τόσο βρώμικη, έτσι ώστε το 56% αυτής θα παρέμενε ως στερεό υπόλειμμα επάνω στο έγκαυμα. Οι ειδικοί, όμως, που εξέτασαν τον Βαν Γκογκ και τις συνθήκες υπό τις οποίες πέθανε, δεν διαπίστωσαν κάποιο έγκαυμα ή πληγή στα χέρια του μεγάλου ζωγράφου, ούτε καν υπολείμματα πυρίτιδας...

«Αν ο Βαν Γκογκ πυροβολούσε τον εαυτό του, θα κρατούσε το περίστροφο μόνο λίγες ίντσες μακριά, και πιθανότατα αυτό να ήταν σε επαφή με το σώμα του. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, θα υπήρχε καπνιά (αιθάλη), σκόνη πυρίτιδας και θα προκαλούνταν τσιγάρισμα του δέρματος γύρω από το τραύμα. Αυτό θα ήταν ολοφάνερο! Ομως τίποτε από αυτά δεν περιγράφηκε από τους ειδικούς που εξέτασαν το πτώμα του καλλιτέχνη. Τα τωρινά δεδομένα υποδεικνύουν ότι το στόμιο του όπλου βρισκόταν τουλάχιστον ένα πόδι, ή δύο, μακριά». Συγκεκριμενοποιώντας τη θέση του, ο Ντι Μάιο κατέληξε στην άποψη ότι «ο Βαν Γκογκ δεν αυτοτραυματίστηκε. Δεν πυροβόλησε τον εαυτό του».

Η αλήθεια είναι ότι όσες έρευνες και να πραγματοποιήσουμε, όσες υποθέσεις και να κάνουμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε με ακρίβεια τι πραγματικά εκτυλίχθηκε εκείνο το μοιραίο καλοκαιρινό δειλινό στο μικρό Οβέρ. Μονάχα τα μάτια του Βαν Γκογκ αντίκρισαν την αλήθεια και τα πρόσωπα εκείνων που έπαιξαν με την ίδια του τη ζωή. Εκείνος γνωρίζει ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.

Η τοπική κοινότητα στο Οβέρ σε μια συνενοχή άνευ όρων. Ισως θέλησαν να προστατεύσουν κάποιο παιδικό σφάλμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατόρθωσαν να θρέψουν τον μύθο της αυτοκτονίας με τέτοιον τρόπο ώστε να εντυπωθεί βαθιά στη συνείδηση όλων μας, φτάνοντας να θεωρηθεί αυταπόδεικτη αλήθεια. Αυτοκτονία, ατύχημα ή συγκεκαλυμμένο έγκλημα; Η απάντηση έσβησε με τον θάνατο του Βαν Γκογκ, όπως και όταν ο μεγάλος ζωγράφος έσβηνε με τα βαμμένα από μπογιές δάχτυλά του τις καταλήξεις στα μεγάλα καλλιτεχνικά του αριστουργήματα. Η αλήθεια σκορπίστηκε μέσα στη σιωπή των ξεραμένων σιτηρών, σπέρνοντας ασάφειες και αναπάντητα ερωτήματα στον κόσμο της περιέργειας.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Πώς πέθανε ο Βίνσεντ βαν Γκογκ;"

Δέκα επιστήμονες που τους σκότωσαν οι εφευρέσεις τους

Πολλοί είναι οι επιστήμονες που είναι αποφασισμένoi να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή του για το πάθος και την ανακάλυψή τους. Αυτό φαίνεται να είχαν στο νου τους μερικοί από τους σημαντικότερους επιστήμονες που θυσιάστηκαν για να μας προσφέρουν όλα όσα διευκολύνουν τη ζωή μας και θεωρούμε δεδομένα.

10. Jean-Francois Pilatre De Rozier, 1785

Ο Jean-Francois Pilatre De Rozier ήταν ένας Γάλλος καθηγητής χημείας και φυσικής που είχε ψύχωση με τα αερόστατα. Ο ίδιος κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του να δημιουργήσει ένα κατάλληλο αερόστατο αρκετά εξελιγμένο για τις πτήσεις επιβιβάζε σε αυτά διάφορα ζώα, όπως πάπιες και πρόβατα, για να μπορεί να παρακολουθήσει την πορεία της πτήσης του αερόστατου. Σε μια από τις δοκιμαστικές πτήσεις του με το αερόστατο έχασε τη ζωή του όταν αυτό έπεσε στο κενό.

9. Max Valier, 1930

Ο Valier ήταν ένας αυστριακός πρωτοπόρος, που είχε αφιερωθεί στη δημιουργία διαστημικών πυραύλων και τρένων. Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει έναν πύραυλο με καύσιμα πέθανε από έκρηξη στο εργαστήριό του, όταν πραγματοποιούσε δοκιμές στη τελευταία του δημιουργία, αυτή του κινητήρα που λειτουργούσε με υγρό οξυγόνο.

8. Sieur Ferminet, 1772

O Ferminet ήταν ένας από τους πρώτους που δημιούργησε στολή για υποβρύχιες καταδύσεις, που θα επέτρεπε στον δύτη να αναπνέει κάτω από το νερό με τη βοήθεια φιάλης οξυγόνου. Πραγματοποιώντας δοκιμές στην στολή ο ίδιος έχασε την ζωή του από πνιγμό, αφού ο μηχανισμός της στολής που απελευθερώνει το οξυγόνο δεν λειτούργησε.

7. Tim Samaras, 2013

Ο Tim Samaras ήταν ένας παθιασμένος μετεωρολόγος που συνήθιζε να "κυνηγά" τους ανεμοστρόβιλους και τους κεραυνούς, θέλοντας να εξελίξει την πρόβλεψη των καιρικών φαινομένων. Πέθανε όταν ένας ανεμοστρόβιλος παρέσυρε το αυτοκίνητό του, στο οποίο επέβαινε μαζί με τον γιο του και το εκτόξευσε περίπου 2.4 χιλιόμετρα μακριά.

6. Harry K. Daghlian, Jr, 1945

O Harry K. Daghlian έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια της εργασίας του στην πρώτη ατομική βόμβα που είχε κατασκευαστεί ποτέ, όταν έριξε Βολφράμιο στον πυρήνα του αντιδραστήρα. Αυτόματα τα χέρια του άρχισαν να αποσυντίθενται και σε διάστημα μερικών λεπτών έπεσε σε κόμμα. Πέθανε 25 μέρες αργότερα από δηλητηρίαση εξαιτίας της υψηλής ακτινοβολίας.

5. Elizabeth Fleischman Ascheim, 1905

H Ascheim ήταν αυτή που εισήγαγε τις ακτινογραφίες στα στρατιωτικά νοσοκομεία με στόχο τον εντοπισμό των σφαιρών στα σώματα των στρατιωτών. Θέλοντας να ελέγξει την αποδοτικότητα των ακτινογραφιών, η ίδια υποβάλλονταν σε μια σειρά από ακτινογραφίες, με αποτέλεσμα ο οργανισμός της να αναπτύξει μια μορφή επιθετικού καρκίνου που της στοίχισε τη ζωή.

4. Carl Wilhelm Scheele, 1786

Ο Scheele ήταν ένας σημαντικός Σουηδός χημικός, ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε πρώτος το οξυγόνο, παρόλο που ο Joseph Priestley κατάφερε να δημοσιεύσει τα ευρήματά του πρώτος. Μεταξύ άλλων κατάφερε να ανακαλύψει το χλώριο και το μαγνήσιο. Επειδή, ο ίδιος πραγματοποιούσε μια σειρά πειραμάτων με τοξικές ουσίες έχασε τη ζωή του από την επίδρασή τους στον οργανισμό του.

3. Louis Slotin, 1946

Εργαζόταν για τη δημιουργία ατομικών όπλων και μολύνθηκε μετά από ατύχημα στο εργαστήριό του όταν ουράνιο ήρθε σε επαφή με πλουτώνιο. Υπέφερε από παράλυση μετά το ατύχημα και πέθανε 9 ημέρες αργότερα.

2. Μαρί Κιουρί, 1934

Ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός,πέθανε από λευχαιμία, που προκλήθηκε από τη συνεχή έκθεσή της σε ραδιογόνες ουσίες για πάνω από 30 χρόνια. Η ίδια συνήθιζε να πιάνει το Ράδιο, ουσία που χρησιμοποιείται σήμερα για τη κατασκευή πυρηνικών βομβών, με γυμνά χέρια, χωρίς καμιά προφύλαξη.

1. Αλεξάντερ Μπογκτάνοφ

Ο Μπογκτάνοφ είναι ο άνθρωπος, που σκέφτηκε και εφάρμοσε πρώτος τις μεταγγίσεις αίματος,  ο Ρώσος φυσικός ξεκίνησε τα πειράματα του προκειμένου να δημιουργήσει την “πηγή της νεότητας”. Πραγματοποίησε στον εαυτό του περίπου 12 μεταγγίσεις και πέθανε μετά τη τελευταία, όταν έκανε μετάγγιση με αίμα ενός 18χρονου φοιτητή που υπέφερε από ελονοσία και φυματίωση.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα "Δέκα επιστήμονες που τους σκότωσαν οι εφευρέσεις τους"